"Przecież wszystko jest jasne! Nazywam się Tonka, z domu Babić, leżę w łóżku i brandzluję pilota. Jest noc i nie chce mi się spać. Skaczę po kanałach."

Cytat pochodzący z Prologu książki 'Ucho, gardło, nóż" autorstwa Vedrany Rudan mówi może nie wszystko, ale wiele o tej książce!

Dla mnie Tonka ma twarz p. Krystyny Jandy... To właśnie pod wpływem zachwytu (wywołanego genialnym monodramem) sięgnąłem po tą pozycję. Na pewno nie jest to książka dla każdego, traktuje o sprawach ważnych, trudnych, mimo że są czasami podane w (choć to nie całkiem odpowiednie słowo) zabawny sposób. Nie jest to miła, ładna opowieść, po którą się sięga dla zabicia czasu, bądź dla przyjemności. Do tematu wojny i przeżyć Tonki nie można podejść "z marszu", nie można sięgnąć po tą książkę przez przypadek. Trzeba być przygotowanym na to, że Tonka wciągnie nas do swojego świata, a gdy już nas wypuści, nic nie będzie takie samo. Tonka jest szczera, szczera do bólu i wulgarna, wulgarna do bólu, ta książka boli, bo świat Tonki boli. Miejmy nadzieję, że takie przeżycia spotkają nas tylko na kartach tej książki, że tak okrutna rzeczywistość nigdy nas nie dosięgnie, choć czai się tuż, gdzieś obok nas...

"Przecież wszystko jest jasne! Nazywam się Tonka, z domu Babić, leżę w łóżku i brandzluję pilota. Jest noc i nie chce mi się spać. Skaczę po kanałach."

Cytat pochodzący z Prologu książki 'Ucho, gardło, nóż" autorstwa Vedrany Rudan mówi może nie wszystko, ale wiele o tej książce!

Dla mnie Tonka ma twarz p. Krystyny Jandy... To właśnie pod wpływem zachwytu (wywołanego...