Waldemar Łysiak uchodzi za kontrowersyjnego pisarza, który nierzadko przedstawia swoje poglądy w sposób dobitny, co nie wszystkim (zwłaszcza osobom, którym zarzuca różne przewiny) może się podobać. Faktem jest, że autor jest wielkim wirtuozem językowym, a jednocześnie bez ogródek przedstawia to, co jego zdaniem jest warte omówienia. Uderza mocno, celnie i na pewno nie lubi kompromisów. Zdaje sobie sprawę, że prawda często leży pośrodku, ale jak sam zaznacza jest ona dla niego nadrzędną wartością i do niej dąży. Można to oczywiście potraktować z przymrużeniem oka (iluż to pisarzy mówiło podobnie), lecz w tym przypadku Łysiak podpiera się obficie źródłami. Mamy więc cytaty, wypowiedzi dla mediów, fragmenty wywiadów, audycji czy rozmów telewizyjnych, konkretne przemówienia, nawiązania do prawdziwych wywodów innych osób oraz powoływanie się na dokumenty, a wszystko to oznaczone stosownymi datami i numerami, co wyklucza zmyślenia ze strony autora. Iście benedyktyńska praca, ale dzięki temu czytelnik operuje na faktach, a nie domysłach czy zgadywankach.

Łysiak uchodzi za najwybitniejszego napoleonistę w kraju, jednak nie wszystkie jego książki zachwycają. Lektura „Fletu z mandragory” może się wydawać niezrozumiała, a „Talleyrand” pozostawia pewien niedosyt. Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja z „Mitologią świata bez klamek”. Trudno jednoznacznie sklasyfikować tę książkę, jednak – mówiąc najbardziej ogólnie – porusza ona tematy społeczne. Główny nacisk położony został na historię i politykę (oraz wpływ jednej na drugą) w odniesieniu do – kolejno – Polski, Europy i świata. Autor jako przedstawiciel prawicy i konserwatyzmu ma jasno wyrobione poglądy na poruszane sprawy, a poparcie swoich wypowiedzi przytaczanymi materiałami tylko dodaje im autentyczności.

Książka stanowi swojego rodzaju oskarżenie-zarzut wobec kondycji współczesnego świata oraz, przede wszystkim, Salonu – środowiska, które po uwłaszczeniu po roku 1989 przejęło – wprost lub pośrednio – władzę w Polsce. Łysiak demaskuje zakłamanie Zachodu, mit silnej Europy, historii-nauczycielki (w myśl zasady: „Historia narodów nauczyła nas, że narody niczego nie nauczyły się z historii”), celebrytów, zmian zachodzących na świecie, laicyzacji oraz wielu innych. Problem w tym, że jakiekolwiek zagłębienie się w tematykę poszczególnych rozdziałów zdradzałoby ich treść. Jest to specyficzny warsztat pisarski, który nie każdemu może przypaść do gustu, ale bez wątpienia stanowi potężny cios w pozostałości po komunizmie w Polsce oraz światowe dążenie do bylejakości i standaryzacji (w negatywnym znaczeniu). Pozycja obowiązkowa dla każdego zainteresowanego otaczającym go światem i ponurymi cieniami przeszłości ciągnącymi się za współczesnymi narodami.

Waldemar Łysiak uchodzi za kontrowersyjnego pisarza, który nierzadko przedstawia swoje poglądy w sposób dobitny, co nie wszystkim (zwłaszcza osobom, którym zarzuca różne przewiny) może się podobać. Faktem jest, że autor jest wielkim wirtuozem językowym, a jednocześnie bez ogródek przedstawia to, co jego zdaniem jest warte omówienia. Uderza mocno, celnie i na pewno nie lubi...