Pierwszy raz spotykam się z książka o chorobie psychicznej napisanej przez osobę, która przeszła to wszystko i przedstawia swoją drogę i terapię w formie autobiografii. Jest przy tym niewyobrażalnie szczera i wiarygodna.
Autorka ma borderline – pograniczne zaburzenie osobowości i trafia na świetnego terapeutę, który podejmuję się leczyć Rachel. Na początku terapia jest formą walki, zarówno z doktorem jak i ze sobą.
Choroba zbiera żniwo Rachel zaczyna być anorektyczką, traci kontakt z rodziną, ze sobą, ma myśli samobójcze i autoagresję, jest skrajnie samotna- mimo iż ma wielkie oparcie w rodzinie,wyżywa się na swoim doktorze.
Później pojawiają się pytania czy osoba po terapii jest nadal sobą , skoro przez całe życie buduje „piękne fasady, niezwykłe wieże, konstrukcje z kutego żelaza, stanowiące maski, które zakładała. By móc funkcjonować w społeczeństwie”. Czy człowiek, który zaleczy w sobie gniew i nauczy się odpuszczać zostanie tym samym człowiekiem, będzie miał to samo poczucie humoru, będzie czuł się sobą!
To był wręcz zaszczyt towarzyszyć głównej bohaterce w tej podróży, książka cały czas zmusza do odniesienia się do własnego życia, inspiruje i daje nadzieję. Bardzo polecam.

Pierwszy raz spotykam się z książka o chorobie psychicznej napisanej przez osobę, która przeszła to wszystko i przedstawia swoją drogę i terapię w formie autobiografii. Jest przy tym niewyobrażalnie szczera i wiarygodna.
Autorka ma borderline – pograniczne zaburzenie osobowości i trafia na świetnego terapeutę, który podejmuję się leczyć Rachel. Na początku terapia jest...