Odkładałam napisanie tej recenzji. Dlaczego? Nie chciałam pisać pod wpływem emocji by zaraz po przeczytaniu popaść w uwielbienie i ułatwić sobie jej ocenę skupiając się jedynie na tym, jaka to niezwykła, wzruszająca i przepełniona nadzieją powieść. Borderline… cóż coraz głośniej o tym zaburzeniu Rachel Reiland zdecydowała się opisać swoje zmagania z chorobą. Czy te zapiski mogą nieść nadzieję? O tym trochę później.

Rachel poznajemy jako 29 letnią matkę i żonę, która trafia do szpitala psychiatrycznego, spowodowane jest to przede wszystkim przez je przeróżne fragmenty osobowości, które ona sama poukładała w oddzielnych szufladach, bardzo szybko przekonujemy się, iż użycie ich jest wyłącznie kwestią przypadku, chwilowej emocji odczuwanej zbyt intensywnie. Rachel wszystko na przemian idealizuje i dewaluuje, dzieli wszystko na dwie strony dobro i zło, czerń i biel, rozpacz i euforia, pozbawiając się wszystkiego, co jest pomiędzy. Wyrzeka się prawdy emocjonalnej, nie widzi i przede wszystkim nie chce widzieć rzeczy w złożony sposób. Nie rozumie i nie trawi emocji swoich jak innych ludzi. Jedyną drogą do osiągnięcia celu jest dla niej manipulacja. Rachel nieustannie usuwa nie strawione kawałki emocji, uczuć i rzeczywistości w efekcie jeszcze bardziej pogarszając swój stan emocjonalny,

Jej życie przed podjęciem terapii to rozpaczliwa ekscytacja pozbawiona relacji z realnym światem. Kiedy razem z autorką poznajemy doktora Padgetta wraz z przekręcanymi stronami przekonujemy się, że to on staje się dla niej pomostem między jej irracjonalnością wynikającą z DPD a światem realnym. Powoli wkraczamy na trudną drogę terapii i życia koncentrującego się wyłącznie wokół niej. Co prawda nie znajdziemy tu wartkiej akcji, ale uważam, iż jej autentyzm w zupełności to rekompensuje. Powieść ta jest „prawdziwa”. Autorka niczego nie przemilcza, dzieli się z nami nawet tak wstydliwymi sprawami jak moczenie nocne, erotyczne sny o swoim terapeucie, ogromny wstyd do spraw związanych z kobiecością, poczucie winy wobec rodziców i kolejne pobyty w szpitalu psychiatrycznym.

Jej terapia jest bardzo długa i burzliwa. Przez dużą część książki można odnieść wrażenie bezsensowności wydawania tak dużej ilości pieniędzy (120$ za 50 minutowe spotkanie trzy razy w tygodniu.) na terapię gdyż poprawa stanu zdrowia Rachel jest tak minimalna aż wręcz niedostrzegalna. Po ponad dwóch latach walki następuje przełom zaczynamy dostrzegać zmiany myślenia u autorki, jednakże spotkania z doktorem Padgettem dalej trwają a sama Rachel odczuwa paniczny lęk przed ich zakończeniem. Terapia trwa kolejne lata pełne reemisji i powolnego zdrowienia.

Reasumując książka ta jest szczególnie w początkowych rozdziałach ciężka a sama bohaterka bardzo irytująca. Z postępem terapii coraz łatwiej się ją czyta i myślę, iż nie znajdzie się czytelnik, który nie zacząłby kibicować Rachel. Wracając do pytania czy niesie nadzieję? Dla mnie chyba jednak nie. (Powody zachowam dla siebie) Polecam tą książkę szczególnie osobom mającym podobne problemy jak i ich bliskim. Myślę, że te wspomnienia pozwalają zrozumieć uczucia i postępowanie osób z DPD.

Odkładałam napisanie tej recenzji. Dlaczego? Nie chciałam pisać pod wpływem emocji by zaraz po przeczytaniu popaść w uwielbienie i ułatwić sobie jej ocenę skupiając się jedynie na tym, jaka to niezwykła, wzruszająca i przepełniona nadzieją powieść. Borderline… cóż coraz głośniej o tym zaburzeniu Rachel Reiland zdecydowała się opisać swoje zmagania z chorobą. Czy te zapiski...