Wencel technicznie jest bardzo biegły i w obranej dość tradycyjnej poetyce operuje swobodnie. Razi mnie jednak to, że pewne utwory są napisane z kościelnej ławki, czy wręcz z klęcznika. Nie piję tu do wiary autora, ale do sposobu w jaki autor do niej nawiązuje w swojej poezji – jest do dla tej ostatniej tyleż krępujące, co niekiedy po prostu destrukcyjne. Oazowe akty strzeliste są po prostu tandetne i sprowadzają - zaznaczmy - niektóre utwory do kościółkowych deklaracji w duchu „Jezu ty się tym zajmij”, zupełnie pozbawionych egzystencjalnego ciężaru. Tak nie można, a raczej można, ale po co zaraz pisać wiersze, nie lepiej chwycić gitarę i chwalić Pana przy ognisku?

Na szczęście tomik jest tu niespójny i prócz takich irytujących tworów mamy dobre wiersze, gdzie wiara autora jest po prostu przestrzenią dla uczuć i refleksji. Są też kawałki czysto „laickie” gdzie obeszło się bez przyzywania boskiego imienia na daremnie („Bajka”). Zdarzają się też niestety kuriozalne utwory z przecięcia tych poetyk, z których poeta moim zdaniem powinien zrezygnować w ostatecznej redakcji (mam tu na myśli m.in. żenującą porno-refleksyjną „Deep Inside Aurora Snow”). Nie przekonało mnie też operowanie metaforyką odnoszącą się do technicyzacji życia („Computerworld”),która brzmi tu anachronicznie. Wencel jest najlepszy kiedy nie skupia się na całościowym wyrazistym koncepcie na wiersz, maluje obraz niby już opatrzony, ale w językowych detalach oryginalny i wtedy właśnie ukazuje możliwości swojej dykcji. To poeta sprawnie operujący półtonami, tym bardziej szkoda, że zbyt chętnie stosuje dookreślenia żarliwie przecinając splątany węzeł życia prostym mieczem swojej wiary.

Niestety tomik jest sprzed kilku lat, a najnowsza aktywność Wencla w sieci wskazuje, że po swoim publicystycznym wzmożeniu mającym miejsce po katastrofie w Smoleńsku (samym w sobie zrozumiałym, zważywszy na ważkie okoliczności),wybrał właśnie ten ostatni kierunek jako panaceum na nie tylko otaczającą nas rzeczywistość, ale i na Historię. Niestety, nie ograniczył się tylko do „poety katolickiego”, ale postanowił zostać do tego jeszcze „poetą narodowym”. Cóż, jednego dobrego poetę mniej, jednego „wieszcza” więcej.

Wencel technicznie jest bardzo biegły i w obranej dość tradycyjnej poetyce operuje swobodnie. Razi mnie jednak to, że pewne utwory są napisane z kościelnej ławki, czy wręcz z klęcznika. Nie piję tu do wiary autora, ale do sposobu w jaki autor do niej nawiązuje w swojej poezji – jest do dla tej ostatniej tyleż krępujące, co niekiedy po prostu destrukcyjne. Oazowe akty...