Ze wszystkich cnot chrześcijańskich: wiary, nadziei i miłości, nadzieja jest w największym kryzysie. W czasach wszelakich zapaści jest chyba nawet trudniejsza niż miłość.
Benedykt XVI stwierdza mocno, że aktualny kryzys wiary konkretnie rzecz biorąc jest przede wszystkim kryzysem chrześcijańskiej nadziei.
Przemawia do mnie ta diagnoza. Tekst encykliki pokazuje drogę dojścia naszej kultury post-chrześcijańskiej do czasów bez-nadziei i bardzo ostrożnie przypomina dobrze znane, żmudne drogi do nadziei. Nie są łatwe, bo nadziei nie da się ugruntować. Trzeba jej wysiłek podejmować i wybierać codziennie na nowo. Bo człowiek jest wolny, chce być wolny i nie może sprzedać swojej wolności dla "złudnego gruntowania" czegokolwiek...
Jest w tym niedużym tekście wątek bardzo ważki - zachęta by krytycznie spojrzeć na współczesne chrześcijaństwo i podjąć wysiłek odczytania objawienia chrześcijańskiego i jego tradycji na nowo w języku współczesności:
"Trzeba, aby z samokrytyką czasów nowożytnych łączyła się samokrytyka nowożytnego chrześcijaństwa, które wciąż od nowa musi uczyć się rozumienia siebie samego, poczynając od swych korzeni."
i dalej
"Z drugiej strony, musimy również zdać sobie sprawę, że gdy nauka odnosiła sukcesy w stopniowym rozwoju świata nowożytne chrześcijaństwo w dużej mierze koncentrowało się tylko na jednostce i jej zbawieniu. W ten sposób zawęziło horyzont nadziei i nie rozeznało wystarczająco wielkości swojego zadania – nawet jeśli trzeba uznać za wielkie to, czego nieustannie dokonywało w dziedzinie formacji człowieka i troski o słabych i cierpiących."

Czy ktoś to wcześniej usłyszał?

Ze wszystkich cnot chrześcijańskich: wiary, nadziei i miłości, nadzieja jest w największym kryzysie. W czasach wszelakich zapaści jest chyba nawet trudniejsza niż miłość.
Benedykt XVI stwierdza mocno, że aktualny kryzys wiary konkretnie rzecz biorąc jest przede wszystkim kryzysem chrześcijańskiej nadziei.
Przemawia do mnie ta diagnoza. Tekst encykliki pokazuje drogę...