Z ciekawości zerknąłem, co na temat „Kamienia filozoficznego” mieli do powiedzenia inni czytelnicy i teraz jestem w kropce, bo nie bardzo wiem, co jeszcze miałbym dodać do świetnie napisanej opinii Patrycji.
To już moja druga książka Yourcenar i po raz kolejny osiągnąłem przy lekturze wewnętrzny spokój, co jest o tyle ciekawe, że wymowę „Kamienia filozoficznego” trudno uznać za optymistyczną.
Yourcenar oznacza pewien punkt w historii rozwoju myśli ludzkiej, zderza stare idee z nowymi, przy czym myśl jest znacznie szybsza od zinstytucjonalizowanej działalności człowieka i dlatego musi za swą chyżość srogo zapłacić.
Powieść nie ma jednolitej struktury, dość wyraźnie łamie się na części – z zachowaniem wszelkich proporcji – przygodową oraz kontemplacyjną, ale mimo to znakomicie funkcjonuje jako całość, w równej mierze dzięki eleganckiej narracji i nasyceniu ważkimi treściami. Rozdarcie Zenona między wiarą a rozumem, między silną potrzebą indywidualizmu a smutną koniecznością funkcjonowania w społeczeństwie, oddane jest niezwykle przekonująco.
Imię protagonisty nie zostało wybrane przypadkowo – jest on tylko kolejnym w długiej sztafecie filozofujących Zenonów, którzy wbrew milczącej, konformistycznej większości, starają się posunąć znajomość świata i siebie naprzód. Powieść francuskiej pisarki to zachęta, by do tej sztafety dołączyć, nawet jeśli u kresu nie czeka nagroda, a cel jest absolutnie niedosiężny.

Z ciekawości zerknąłem, co na temat „Kamienia filozoficznego” mieli do powiedzenia inni czytelnicy i teraz jestem w kropce, bo nie bardzo wiem, co jeszcze miałbym dodać do świetnie napisanej opinii Patrycji.
To już moja druga książka Yourcenar i po raz kolejny osiągnąłem przy lekturze wewnętrzny spokój, co jest o tyle ciekawe, że wymowę „Kamienia filozoficznego” trudno...