„Kształt demona” nie wydawałby się w dzisiejszych czasach niczym zaskakującym, gdyby nie dwa fakty: po pierwsze autorka napisała tę książkę (jako kontynuację swojej pierwszej powieści „W gąszczach mroku”) w wieku piętnastu lat, a po drugie stało się to w roku 1999*. I, co jeszcze bardziej zaskakujące, ta książka mogłaby stać się kanonem wampirycznej literatury. Niestety się tak nie stało i raczej nie ma co oczekiwać, że się to zmieni. W tym celu należałoby napisać całą powieść od początku.

Książka ta ma zaledwie sto sześćdziesiąt stron. Z opisu na okładce można wywnioskować, że niczym nie różni się od typowej literatury tego gatunku, czyli młodzieżowych paranormali (dziewczyna, której nikt w szkole nie rozumie, mroczna aura, nowi uczniowie, tajemnicze wypadki i jeszcze wplątanie się w wampiryczną aferę – dodatkowym smaczkiem jest, że bohaterka dopiero co wydała swoją pierwszą książkę pod pseudonimem: o wampirach właśnie). Najgorsze w notach wydawcy jest to, że zwykle zawierają kompletne bzdury, półprawdy bądź tak okrojone wersje rzeczywistości, że wprowadzają w błąd. I jest tak tym razem – całkowicie zniechęcające „streszczenie”, a pod spodem (w biografii autorki) same peany pod względem książki. Sama nie wiem, które z nich bardziej mnie zniechęciło.

Czasem warto podejść do książki bez wygórowanych oczekiwań. W zamiarze miałam ją… wyśmiać. A skończyło się na tym, że przeczytałam z zainteresowaniem i poniekąd uznaniem. Mogę się zgodzić z pewną dojrzałością autorki i samego pisania. Niestety wspomniałam wcześniej, że by ta książka była czegoś warta, należałoby napisać ją od nowa. I podtrzymuję. „Kształt demona” zdaje się być szkicem do naprawdę dobrej powieści. Jest w nim za dużo pustych dziur, w których zapewne znajduje się jakaś przemilczana i zasugerowana akcja. Opisy są krótkie, akcja mknie i nagle książka się kończy, pozostawiając po sobie mnóstwo pytań. Fascynująca, mroczna, ale niekompletna. A co za tym idzie – słaba. Niemniej widać w niej ogromny potencjał. Amelia Atwater-Rhodes stworzyła własną mitologię, własną historię. L.J. Smith mogłaby się schować ze swoimi Salvatore’ami, pani Meyer zaś paść przed nią na kolana i utopić błyszczącego Edwarda w soku z werbeny w pełnym słońcu. „Kształt demona” jest tak obiecujący, że autorka zasługuje… na porządną krytykę, która sprowadziłaby ją na ziemię i przekonała, że należy napisać to jeszcze raz.

Gdyby to zrobiła, przeczytałabym bez najmniejszego wahania. Porządna, gruba powieść bez dziur, białych plam. Trochę poprawiony język (podejrzewam, że po tych wszystkich latach warsztat autorki znacznie się poprawił, a i tak pisała już dobrze) i jestem pewna, że stałabym się miłośniczką jej pióra. Póki co pozostaje mi widzieć jedynie niewykorzystany potencjał.

Autorka kontynuuje tę serię po kilku latach przerwy. W Polsce niestety zostały wydane jedynie pierwsze trzy tomy, dlatego obawiam się, że nie będę miała szans zaobserwować progresu. Niemniej pewne aspekty „Kształtu demona” zasługują na mocne oklaski. Szkoda tylko, że niedostatków jest równie wiele co zalet…

Samą książkę uważam za godną zainteresowania i polecam jako wampiryczną ciekawostkę.

*Książka została wydana w roku 2000 (w Polsce dwa lata później), jednak jako że autorka urodziła się w 1984, pochwaliłam się moimi zdolnościami matematycznymi i wyliczyłam, że abstrahując od procesu wydawniczego, książka powstała w 1999. I tego się zamierzam trzymać.

http://alinaneumann.blogspot.com/

„Kształt demona” nie wydawałby się w dzisiejszych czasach niczym zaskakującym, gdyby nie dwa fakty: po pierwsze autorka napisała tę książkę (jako kontynuację swojej pierwszej powieści „W gąszczach mroku”) w wieku piętnastu lat, a po drugie stało się to w roku 1999*. I, co jeszcze bardziej zaskakujące, ta książka mogłaby stać się kanonem wampirycznej literatury. Niestety...