Agatha Christie to czołowa przedstawicielka klasycznej szkoły kryminału – chciałoby się powiedzieć, że wyższej szkoły pisania kryminału. Pozbawionej taniego efekciarstwa, nieskażonej wodolejstwem, przedkładającej siłę ludzkiego umysłu nad zdobycze techniki. Wydaje mi się, że przez to także trudniejszej, bowiem brak tu miejsca na niedociągnięcia – każdy potencjalny zgrzyt fabularny byłby widoczny jak na dłoni i nie do zamaskowania za pomocą sztuczek, do których uciekają się współcześni twórcy.

Intryga gra tu pierwsze skrzypce i trzeba przyznać, że jest iście koronkowa, wręcz poraża perfekcyjną precyzją. Tu nie ma zbędnego słowa, każda uwaga ma kolosalne znaczenie dla rozwiązania zagadki, nawet jeżeli sprawia wrażenie niepozornej – a treść epilogu jedynie utwierdza mnie w tym przekonaniu. Między innymi ten aspekt sprawia, że historię zgłębia się jednym tchem, a zainteresowanie czytelnika nie ma prawa osłabnąć ani na chwilę. Jednak to nie jedyny atut tejże opowieści – autorka doskonale gra na emocjach czytelnika i umie go zaangażować. Podczas lektury nie byłam jedynie biernym odbiorcą – miałam wrażenie uczestnictwa w prowadzonym śledztwie i nie wiem, czy było to skutkiem mego zainteresowania fabułą, udzielenia się klaustrofobicznego klimatu (tak mocno przesyconego niepokojem) czy doskonałego sportretowania głównych bohaterów. Odpowiedź nie jest w tej chwili istotna – każdy z tych wariantów stanowi świadectwo kunsztu pisarskiego Christie i to mi wystarczy. Rozwiązanie nie zepsuło mi świetnych wrażeń, jakie zapewniła mi lektura – wręcz je spotęgowało, bo nic nie zapewnia mi takiego czytelniczego spełnienia w przypadku tego gatunku, jak wyprowadzenie w pole. A Agatha wodziła mnie przez nos przez cały czas!

Takich książek już się nie pisze i najprawdopodobniej pisać się nie będzie – ale mam nadzieję, że współcześni twórcy wciąż będą sięgać do dobrych wzorców, a takim niewątpliwie jest twórczość Christie.

Agatha Christie to czołowa przedstawicielka klasycznej szkoły kryminału – chciałoby się powiedzieć, że wyższej szkoły pisania kryminału. Pozbawionej taniego efekciarstwa, nieskażonej wodolejstwem, przedkładającej siłę ludzkiego umysłu nad zdobycze techniki. Wydaje mi się, że przez to także trudniejszej, bowiem brak tu miejsca na niedociągnięcia – każdy potencjalny zgrzyt...