Mongolia widziana oczami autora to świat niemalże z XIII w. Podróżuje się konno, ponieważ asfalt kończy się zaraz za rogatkami stolicy, czyli Ułan Bator. Wyprawy samochodem dostarczają wiele emocji ze względu na nieprzejezdne szlaki, forsowanie brodów (w tym kraju niemal nie ma mostów) czy pokonywanie stromych wzniesień. Narrator spotyka się z tubylcami, głównie pasterzami i myśliwymi, mieszkającymi w jurtach, a ich tryb życia niewiele różni się od tego w jaki sposób bytowali Mongołowie kilkaset lat temu. Razem z mężczyznami udaje się na wyprawy w góry Sajany, odwiedza jezioro Chubsugul oraz łowi ryby w rzece Szyszchid. Autor jest zapalonym wędkarzem i dla udanego połowu jest gotów znosić mróz, wiatr i ulewny deszcz. A taką właśnie pogodą na przemian z palącym słońcem charakteryzuje się Mongolia. Ogromne amplitudy temperatur dobowych (do 40 stopni Celsjusza), porywisty wiatr oraz gwałtowne załamania pogody to norma. Książka przybliża nam również historię tego kraju, jego tradycje i legendy. Niestety, pod koniec staje się nużąca. Opis kolejnej przeprawy w trudnych warunkach atmosferycznych, następnego przedzierania się przez zarośla i błota niewiele wnosi. Rozumiem, że dla autora były to całkiem nowe bajora, ale dla czytelnika nie ma w tym już nic interesującego. Może poza pytaniem: “Po co się tak męczyć?”. Odpowiedź autora jest prosta i jasna – dla niesamowitych, niepowtarzalnych widoków, dla otaczającej przyrody oraz przejrzystego, czystego powietrza. Te wyprawy to typowo męska przygoda, w siodle i ze strzelbą, możliwość spróbowania trudnego życia, w którym wiele zależy od twoich umiejętności, wytrwałości i kondycji.

Mongolia widziana oczami autora to świat niemalże z XIII w. Podróżuje się konno, ponieważ asfalt kończy się zaraz za rogatkami stolicy, czyli Ułan Bator. Wyprawy samochodem dostarczają wiele emocji ze względu na nieprzejezdne szlaki, forsowanie brodów (w tym kraju niemal nie ma mostów) czy pokonywanie stromych wzniesień. Narrator spotyka się z tubylcami, głównie pasterzami...