Pierwszy rozdział tej książki mnie nie zachwycił, a przez początek drugiego zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie odpuścić sobie tej książki. Na szczęście tego nie zrobiłam. Z szczerością stwierdzam, że "Piękna pokora" jest naprawdę piękna.
Wewnętrzna przemiana bohatera najwyraźniej nigdy nie pozostanie zapomnianym motywem, ale nie można przejść obok niej obojętnie, kiedy dotyczy zmagań artysty - malarza, którego los rzucił 'na pożarcie' wojsku. To mógł być każdy z nas, przechodzień na ulicy, mężczyzna z kawiarni czy pasażer autobusy, siedzący dwa miejsca przede mną. Każdy z nich mógł mieć własne plany na życie, które stanęły pod znakiem zapytania, kiedy na ich drodze stanęła służba wojskowa. Postać Rafała zmienia się powoli, z uporem i żalem oddając to co chciał mieć na rzecz tego, co mu dano. Jego wewnętrzny sprzeciw walczy z narzuconą wolą, który to (wewnętrzny przeciw) rozpoznaję często u siebie. Być może właśnie dlatego tak łatwo przyszło mi wczuć się w bohatera tej książki.
"Piękna pokora" nie kończy się szczęście, marzenia głównego bohatera się nie spełniają. Może się nawet wydawać, że zamiast coś zyskać, stracił. Jednak czasami lepiej dostać to co się potrzebuje, a nie to co się chce. Rafał zdecydowanie potrzebował przejrzeć na oczy i to bez znaczenia, jakie wydarzenie/instytucja/człowiek miałoby mu je przynieść. Bo dokąd go doprowadziłyby go jego marzenia? Do związku z Katarzynką, w którym nawet nie potajemnie wzdychałby do kobiety, z której kompletnie nie znał, a która zakupem jego obrazów chciała zdobyć nie jego talent, ale coś zupełnie innego. Czy w Paryżu pełnym innych malarzy, Rafałowi by się poszczęściło? Czy malowanie hurtem różnych dzieł w końcu nie okazałoby się pracą bez krzty pasji i chęci? Kim stałby się w oczach stryja, jego jedynego krewnego, któremu na nim zależało?
Wojsko pozwoliło mu przejrzeć na oczy, zmniejszyć swoje ego a przy tym pozostać pewnym siebie młodym człowiekiem. Docenić swój talent i nie traktować obrazów, które wyszły spod jego dłoni jak nieistotnych przedmiotów przynoszące mu zarobek. Pieniądze nie są wszystkim, a w życiu przytrafiają się rzeczy, przed którymi należy się ukorzyć i to nie oznacza przegrać. Przecież zanim diament zamieni się w brylant musi zostać poddany obróbce.

Pierwszy rozdział tej książki mnie nie zachwycił, a przez początek drugiego zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie odpuścić sobie tej książki. Na szczęście tego nie zrobiłam. Z szczerością stwierdzam, że "Piękna pokora" jest naprawdę piękna.
Wewnętrzna przemiana bohatera najwyraźniej nigdy nie pozostanie zapomnianym motywem, ale nie można przejść obok niej obojętnie,...