Czytając tę książkę, zastanawiałam się jak różne, skrajne oblicza może mieć rodzicielstwo, a tym samym dzieciństwo, jak okrutni wobec swoich dzieci potrafią być najbliżsi - matka i ojciec. Wychowałam dwoje dzieci i nigdy nie przyszło mi do głowy, aby swoje frustracje, niespełnione ambicje czy inne niepowodzenia życiowe wyładowywać na nich, zwłaszcza w imię ich własnego dobra. Opisane rodziny to nie jakieś skrajne patologie, to ludzie często z wyższym wykształceniem, pracujący, szanowani, jednak z jakimś chyba defektem społecznym, psychicznym; nie umiem tego zrozumieć. Jak można w ogóle poniżać własne dziecko, nie szanować jego odrębności i godności, jak można maltretować fizycznie i psychicznie nieletniego, jakim trzeba być człowiekiem, aby molestować seksualnie swoją siostrzenicę, a równocześnie powoływać się na wartości religijne i moralne.
Tytuł książki oddaje prawdziwy jej sens; o takich sprawach trzeba wreszcie zacząć głośno mówić, dzieci to nie nasza własność, z którą możemy robić co nam się tylko podoba, to czułe i wrażliwe istoty, dla których jedynym oparciem są rodzice, bo innym dorosłym nie są w stanie zaufać. Nawet nie zdajemy sobie sprawy jak ogromne piętno na przyszłym życiu tych dzieci wyciska ich dramatyczne dzieciństwo, jak bardzo skrzywiona jest ich psychika, jak trudno znaleźć im swoje miejsce wśród ludzi. Często my sami przechodzimy obojętnie koło takich spraw, nie reagując na dziecięce dramaty.

Czytając tę książkę, zastanawiałam się jak różne, skrajne oblicza może mieć rodzicielstwo, a tym samym dzieciństwo, jak okrutni wobec swoich dzieci potrafią być najbliżsi - matka i ojciec. Wychowałam dwoje dzieci i nigdy nie przyszło mi do głowy, aby swoje frustracje, niespełnione ambicje czy inne niepowodzenia życiowe wyładowywać na nich, zwłaszcza w imię ich własnego...