Całkiem niezła kontynuacja przygód Beowulfa Agate, choć sama książka nie jest tak dobra jak pierwsza część. Jest tu o wiele mniej akcji, za to za dużo dialogów i wypełniaczy. Książka miejscami jest przegadana jak wspomniany kiedyś przeze mnie "Trevayne", który imponował fabułą, ale zabijał nadmiarem nudnej treści. Ponadto dalej Ludlum "nie potrafi w romansy". Opisy rodzących się uczuć i związków jego bohaterów są cukierkowe do bólu. Język chwilami też jest dziecinny. Gdy widzimy bohaterów książki, którzy używają w stosunku do siebie zwrotów w stylu "cuchnący wieprz", "biały goryl" czy "paskudny karaluch" to nie sposób się nie śmiać. Ale to jest już od lat rozpoznawalny styl pisarza i nic nie mogło tego zmienić. Uważam też, że nie jest dobrym powracanie do starych książek i pisanie ich kontynuacji po latach, gdyż Ludlum nie ustrzegł się drobnych błędów fabularnych, które wynikały z zapomnienia tego, o czym pisał w pierwszej części. Ponadto w powieści pojawiają się pewne uchybienia, które nie pasują do takiego autora jak Ludlum. Jak można pistolet maszynowy Ingram Mac-10 nazwać karabinkiem? Facet od literatury szpiegowskiej nie powinien popełniać takich błędów. No a wspominanie o tym, że Enigmę rozszyfrowali Anglicy jest dla mnie już poważnym uchybieniem. Niemniej jednak książka nie jest całkowicie zła pomimo wymienionych powyżej błędów i można ją przeczytać, choć nie bez problemów.

Całkiem niezła kontynuacja przygód Beowulfa Agate, choć sama książka nie jest tak dobra jak pierwsza część. Jest tu o wiele mniej akcji, za to za dużo dialogów i wypełniaczy. Książka miejscami jest przegadana jak wspomniany kiedyś przeze mnie "Trevayne", który imponował fabułą, ale zabijał nadmiarem nudnej treści. Ponadto dalej Ludlum "nie potrafi w romansy". Opisy...

Nie dało się tego czytać. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałem coś, gdzie tak czekałem dobrnięcia do brzegu. Książka oparta praktycznie na samych dialogach, które są denne, męczące. Testament Matarese'a pochłaniałem z wypiekami na twarzy, nie mogąc oderwać się od książki. Tutaj zmuszałem się do tego, żeby przewracać kartki, a po każdej kolejnej stronie miałem chęć rzucić tą książką w ścianę, albo najlepiej spalić, żeby nie kusiło ponownie ją wziąć do ręki.

Nie dało się tego czytać. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałem coś, gdzie tak czekałem dobrnięcia do brzegu. Książka oparta praktycznie na samych dialogach, które są denne, męczące. Testament Matarese'a pochłaniałem z wypiekami na twarzy, nie mogąc oderwać się od książki. Tutaj zmuszałem się do tego, żeby przewracać kartki, a po każdej kolejnej stronie miałem chęć rzucić...

To dobra książka. Mówię serio. No serio! Ludluma ciąg dalszy i przygód Beowulfa Agate. Książkę dobrze się czyta, szybko nawet ale... no właśnie są ale. Gdyby to tylko nie była kontynuacja...

To jest niczym drugi sezon "True Detective" - jako sam serial jest spoko, byłby nawet super gdyby nie to że następuje po arcydziele jakim był sezon pierwszy. Tu jest analogicznie, świetna powieść sensacyjna ale niestety odarta z wyjątkowych zalet pierwowzoru. Nie ma tej aury tajemniczości, już po kilku stronach wiemy co i dlaczego się dzieje zamiast domyślać się z bohaterami przez całą książkę, nie ma zwrotów akcji jakie były w jedynce (jest jeden ale wyjaśniony od razu, zaskoczenie znika szybko a zastępuje je zrzedła mina bo nie wykorzystano potencjału) i nie ma tej akcji napędzającej całą powieść że trudno było się od niej odciągnąć. Książka następuje czasowo 25 lat po czasie Testamentu Matarese'a i razem z Brandonem Scofieldem postarzała się i historia o nim, o kulach wręcz chodzi i to ledwo ledwo.

Jeśli planujecie się za książkę zabrać to polecam ale jedynie z nastawieniem "to będzie coś innego od pierwszej części, lekki hołd i ostateczne rozwiązanie". Jeśli natomiast nie przyjmiecie tego nastawienia i oczekujecie wyśmienitej kontynuacji to albo książkę ukończycie po mękach albo przerwiecie w środku zawiedzeni że przerosło to autora i nie dorosło do naszych oczekiwań. Zostaliście ostrzeżeni!

To dobra książka. Mówię serio. No serio! Ludluma ciąg dalszy i przygód Beowulfa Agate. Książkę dobrze się czyta, szybko nawet ale... no właśnie są ale. Gdyby to tylko nie była kontynuacja...

To jest niczym drugi sezon "True Detective" - jako sam serial jest spoko, byłby nawet super gdyby nie to że następuje po arcydziele jakim był sezon pierwszy. Tu jest analogicznie,...

Pokonałam wreszcie „Spadkobierców Matarese’a”. chwilami było ciężko, chwilami przyjemnie. Na plus zasługuje styl Ludluma, który czuć w całej książce od pierwszej do ostatniej strony. Na minus niestety przemawia większość treści, powieść jest bardzo przegadana, za bardzo odwołuje się do pierwszej części, nie polecam czytać jednej po drugiej, bo wtedy można się całkiem zanudzić. Do tego dochodzą irytujące dialogi, w większości ociekające słodyczą aż do mdłości. I jeden z bohaterów, niesympatyczny tym razem i irytujący Brandon Scofield. A na dokładkę Taleniekow- znany z pierwszej części- tutaj został prawie ogłoszony świętym. Ogólnie czyta się nieźle, niektóre fragmenty są bardzo ciekawe, inne nudzą lub denerwują. Jak na Ludluma książka dość słaba i nierówna.

Pokonałam wreszcie „Spadkobierców Matarese’a”. chwilami było ciężko, chwilami przyjemnie. Na plus zasługuje styl Ludluma, który czuć w całej książce od pierwszej do ostatniej strony. Na minus niestety przemawia większość treści, powieść jest bardzo przegadana, za bardzo odwołuje się do pierwszej części, nie polecam czytać jednej po drugiej, bo wtedy można się całkiem...

Kontynuacja znakomitego "Testamentu...", i na tym powinien kończyć się opis. Bo do swojego prequela ta książka po prostu nie ma startu!

Kontynuacja znakomitego "Testamentu...", i na tym powinien kończyć się opis. Bo do swojego prequela ta książka po prostu nie ma startu!

Jedna z niewielu książek, które przeczytałem więcej niż jeden raz. Jednocześnie była to pierwsza książka Roberta Ludluma, z którą miałem do czynienia i pierwsza z gatunku conspiracy-theory + political-fiction, stąd, być może, ocena odrobinę zawyżona.

Jedna z niewielu książek, które przeczytałem więcej niż jeden raz. Jednocześnie była to pierwsza książka Roberta Ludluma, z którą miałem do czynienia i pierwsza z gatunku conspiracy-theory + political-fiction, stąd, być może, ocena odrobinę zawyżona.

Szczerze mówiąc nie porwała mnie ta książka. Kontynuacja rozgrywki między tajemniczą organizacja, chcącą doprowadzić do chaosu, a emerytowanym agentem CIA.

Szczerze mówiąc nie porwała mnie ta książka. Kontynuacja rozgrywki między tajemniczą organizacja, chcącą doprowadzić do chaosu, a emerytowanym agentem CIA.

Podobnie jak pierwsza część, ta też bardzo mnie wciągnęła. Może pierwsza była troszkę lepsza, ale obie świetnie się czytało. Bardzo cieszę się, że trafiłam na książki tego autora.
Zdecydowanie polecam :)

Podobnie jak pierwsza część, ta też bardzo mnie wciągnęła. Może pierwsza była troszkę lepsza, ale obie świetnie się czytało. Bardzo cieszę się, że trafiłam na książki tego autora.
Zdecydowanie polecam :)

Uwielbiam Ludluma wraz z całą jego twórczością...

Uwielbiam Ludluma wraz z całą jego twórczością...

Doskonała kontynuacja pierwszej części! Brandon Scofield mimo podeszłego wieku ciągle może imponować swoją siłą i skutecznością w walce, w dodatku może być wzorem do naśladowania nie tylko dla starszych ludzi, lecz wielu młodych mogłoby z jego postępowania wynieść bardzo wiele...

Doskonała kontynuacja pierwszej części! Brandon Scofield mimo podeszłego wieku ciągle może imponować swoją siłą i skutecznością w walce, w dodatku może być wzorem do naśladowania nie tylko dla starszych ludzi, lecz wielu młodych mogłoby z jego postępowania wynieść bardzo wiele...