Wszystko co złe o tej książce zostało już przez polskich inteligentów spod sztandarów Lenina napisane (zła wola, ukryta bolszewizująca psychologia, lekkomyślność lub wręcz kretynizm), więc może ja, nieulegając zarazie lewackości pozowlę sobie zabrać inny głos.Książka przede wszystkim ma wartośc poznawczą i historyczną i powinna być przedmiotem studiów wszystkich niedouczonych nauczycieli języka polskiego. Napisana jest z wielkim rozmachem, i równym stylem, który gwarantuje również wrażenia artystyczne.
W młodości Uljanow był bardzo dobrym uczniem, a jego przezwisko Mongoł związane było raczej z urodą, którą zawdzięcza tatarskim przodkom, z resztą im zawdzięcz nie tylko urodę, ale także chytrość i zamiłowania do okrucieństwa - jako jedynej drogi rewolucji klasowej. Jego częste wizyty na wsi zadecydowały o jego przyszłych poglądach na masy. Z tych wizyt dowiedział się wiele strasznego o chłopach i ich zacofaniu oraz okrucieństwie oraz lenistwie. Rosja święta jawiła mu się jako Sodoma i Gomorra: rozpusta dziewek, praktyki ciemnych babek akuszrek i trucicielek, głupie, ponure sekciarstwo, "knut" gubernatora i policji itp. Młody Uljanow nie cofał się nigdy przed niczym, wszytsko służyło osiągnięciu celu, aby wygrywać z chłopami w kości potrafił umiejętnie je fałszować, a gdy ten fakt zrozumiano, potrafił wykorzystać go na swoją korzyść. To świadczy w jakich warunkach kształtował się jego charakter. W dorosłym życiu nie cofał się przed fałszowaniem piniędzy, kartek do głosowania itp. Trzeba również wspomnieć, iż wpływ na jego poglądy miała smierć brata Aleksandra skazanego za zamach na cara. Zemsty dokonał później mordując rodzinę Romanowych i beszczeszcząc zwłoki Aleksandra III. Z wykształcenia był prawnikiem, ale jego nieudolne rozprawy adwokackie zawsze kończyły się fiaskiem, gdyż Lenien nie uznawał prawa, a fakty próbował interpretować dowolnie mieszając w to wealkę klas (inne wyroki chciał dla Pana a inne dla chłopa - taka jego sprawiedliwość). W swym dążeniu do celu - czyli rewolucji światowej zrezygnował z osobistego szczęścia, porzucając swą miłość, a póxniej po latach podpisując na nią wyrok (prawdopodobnie przez przypadek - roztargnienie). Lenie wyrastając w takcih warunkach izolacji i odosobnienia stał się człowiekiem m,aszyną, ascetą, maniakiem, nieugiętym sekciarzem i jednocześnie trzeźwym przedsiębiorczym wodzem. Uuswał ze swojej drogi wszystkich współpracowników, którzy tylkio zwątpili w sukces rewolucji. Wywołał rewolucje wśród robotników i żołnierzy do końca obawiając się chłopów, o których przychylność musiał się starać, gdyż w 130 mln Rosji 100 mln stanowili chłopi. Ciekawy jest incydent z Kasprowiczem, w Poroninie, gdzie poeta wraz z Żeromskim uratowali Lenina od śmierci w więzieniu austriackim, a ten odwdzięczył się potem nasyłając na Polaków Kamieniewa, Budennego, Worosziłowa, Tuchaczewskiego, dzierzynskiego, Marchlewskiego, Próchniaka, Kohna i innych. Lenien był opetańcem, Maratem i Robespierem wschodu, był także wieloatomowym amalgamatem duszy rosyjskiej. Posiadał wyjątkowy talent demagogiczny, oparty na absolutnej amoralności i na zgłębieniu charakteru narodu rosyjskiego. Prezentował sobą całą gamę przebiegłości, niczym nie skrępowanej przewrotności, graniczacą z wielkością - rozumu a z nikczemnością - duszy, wiedzy i brutalności. Lenin był wodzem i demagogiem samodzielnym, przyjmującym na siebie całą odpowiedzialność, człowiekiem, który silą swego ducha, czarem swojej nieustępliwości i przekonania górował nad wszytskimi innymi działaczami. Rosja sowiecka, do dnia jego śmierci była Rosją Lenina. Przejazd Leniena przez Niemcy i Swecję sprzyjał rządowi Wilhelma, któremu zależało na osłabieniu Rosji i miała duży wpływ na losy wojny. Ważny aspekt w rewolucji stanowili Żydzi (448 komisarzy) którzy nienawidzili caratu. I właśnie nimi otoczył się Lenin (pseud. pochodził od imienia jego miłości Heleny), a także Łotyszami (34), Finami stanowiącymi jego gwardię przyboczną, Chinczykami (jeńcami wojennymi) oraz Polakami (Dierzyński) i Gruzinem (niestety nie był to symaptyczny Grigorij). Rosjanie nie nadwali się do jego misji. Żydzi wysłali do Lenina swych delegatów, protstując przeciw udziałowi ich braci w rządzie komunistycznym, którzy dopomogli Leninowi w zorganizowaniu rosyjskiego proletariatu i w doprowadzeniu go do zagarnięcia władzy. Żydzi dopomogli Leninowi swymi pieniędzmi, lecz wiemy też że zamachy na Lenina, Trockiego, Urickiego, Wołodarskiego i Joffego były zorganiozwane i wykonane przez Żydów. Wiemy też o wykleciu przuconemu przez rabinów na Trockiego i innych. W książce dużo jest również na temat krwawej działaności czeki, sztandaru proletarickiej dyktatury. Ciekwie wyglądały negocjacje Dzierżyńskiego, który chciał zostać komisarzem na Polskę (przed napaścią w 1920r.), mówił do Lenina:" Towarzyszu...mozna okłamywać chłopów waszych, oszalałych robotników...wy nie znacie polskiego ludu! To nie Rosjanie. Polacy miłują sercem każdą grudkę ziemi, każde drzewo, każdą cegłę kościoła... Oni mogą się kłocić i za bary wodzić, lecz gdy o kraj pójdzie, gorze temu śmiałkowi, który nań sie targnie!"
Traumatyczna jest również scena przesłuchania Dory Frumkin żydówki zamieszanej w organizację zamachu na Trockiego, którego ofiarą padł Lenin.
Ciekawe jest też zakończenie i to dlaczego Lenin w godzinę śmierci wzywał Boga??? To wszytsko w pasjonującej i barwnej książce - nie bójcie się prawdy.

Wszystko co złe o tej książce zostało już przez polskich inteligentów spod sztandarów Lenina napisane (zła wola, ukryta bolszewizująca psychologia, lekkomyślność lub wręcz kretynizm), więc może ja, nieulegając zarazie lewackości pozowlę sobie zabrać inny głos.Książka przede wszystkim ma wartośc poznawczą i historyczną i powinna być przedmiotem studiów wszystkich...