Ambitnie rozpoczęłam nowy rok, wybierając kolejną powieść z kanonu ARCYDZIEŁ XX wieku.
„Sto lat samotności” to powieść trudna, ale jednocześnie niepowtarzalna. Książka w której realizm magiczny sprawia, że to co dla nas zwykłe tam jest niezwykłe i magiczne, a to co dla nas dziwne i fantastyczne, w powieści jest zwyczajne i naturalne. Długowieczność, kazirodztwo, lewitujący ksiądz, wniebowstąpienie kobiety, bezsenność jako zakaźna choroba,… nieustająca samotność… i wiele innych elementów, które potrafią nas zdziwić, a dla mieszkańców Macondo są szarą codziennością. Autor opisuje historię osady – „plemienia skazanego na sto lat samotności” na Karaibach, obrazując ją poprzez dzieje rodziny Buendich. Plemię początkowo odizolowane od świata barierami naturalnymi, do którego stopniowo wkracza cywilizacja i wpływa na ich dalsze losy.
Powieść to ciekawa „przygoda” pomiędzy pospolitymi kryminałami, horrorami czy obyczajówkami. Trudna do czytania, wymagająca cierpliwości i czasu, skłaniająca do zastanowienia się nad sensem życia. Jest ambitna i trudna językowo. Nie jest to przyjemna lektura, którą czytamy dla rozrywki. Poznajemy ją raczej dla zaspokojenia czytelniczej ciekawości.
POLECAM, gdyż warto znać powieści uznane za najlepsze na świecie. To powieść, którą ze względu na treść i na formę nigdy się nie zapomina.
Książka przeczytana w ramach wyzwania #Wyzwanie LC 2021.

Ambitnie rozpoczęłam nowy rok, wybierając kolejną powieść z kanonu ARCYDZIEŁ XX wieku.
„Sto lat samotności” to powieść trudna, ale jednocześnie niepowtarzalna. Książka w której realizm magiczny sprawia, że to co dla nas zwykłe tam jest niezwykłe i magiczne, a to co dla nas dziwne i fantastyczne, w powieści jest zwyczajne i naturalne. Długowieczność, kazirodztwo, lewitujący...