I... znów przeskok o dwa tomy - niestety, Białego Smoka i Śpiewu smoków nie posiadam (jeszcze). Nie wadziło mi to jednak w żadnej mierze sięgnąć po "Smoczego śpiewaka", i przyjemnie się odprężyć.

"Menolly, córka Yanisa pana Morskiej warowni, zjawiła się w siedzibie Cechu harfiarzy z paradą, na grzbiecie spiżowego smoka. Był to rodzaj triumfu dla dziewczyny, której od dziecka wmawiano, że kobieta nie może zostać harfiarzem i która nie mogąc żyć bez muzyki, uciekła od ludzi i żyła samotnie. Pośród harfiarzy znalazła swoje miejsce, zwłaszcza że przybyła z dziewięcioma jaszczurkami ognistymi, podczas gdy każdy mieszkaniec Pernu dałby sobie uciąć prawą rękę, aby mieć chociaż jedną. Teraz trapi ją pytanie: jakie plany żywi w związku z nią Robinton, Mistrz Harfiarzy? " oto opis na okładce. I właśnie to dostajemy w środku. Nie ma tu smoków, nie ma wielkiej polityki i problemów, jest za to przyjemna, lekka "młodzieżowa" część, poświęcona Menolly, która z kart powieści wyłania się jako przerażona, zahukana dziewczyna, której zabroniono mieć cokolwiek wspólnego z muzyką... oraz jaszczurki ogniste, które są dalekimi krewnymi smoków.

Fabuła jest spokojna, zrównoważona, nie gna do przodu, a jednocześnie świetnie odpowiada wydarzeniom znanym z "W pogoni za smokiem". Nie ma tu też żadnych wątków miłosnych, co w moim odczuciu zagrało bardzo na plus tej części. Możemy skupić się na poznaniu Cechu Harfiarzy, na mistrzu Robintonie, na Piemurze.... Odpocząć, odsapnąć, złapać oddech. Po prostu. No i są jagodowe ciasteczka, o których wspominałam w poprzednim poście! Co więcej, wiele jest tu powiedziane o jaszczurkach ognistych, wyjaśnione są pewne sprawy i niuanse, które rozwiewają wiele wątpliwości i pytań. Warto więc się poświęcić i przeczytać te luźne i lekkie tomy.

Sami bohaterowie? Nie byli źli. Choć oczywiście, znajdzie się kilka postaci, które po prostu mnie drażniły, albo autorka nie wiedziała, jak z nimi sobie poradzić. Przykładem mogą być choćby dziewczęta z domu Dunki (i sama Dunka) - niby są, niby przeszkadzają Menolly, ale tak po prawdzie... równie dobrze mogłoby ich nie być. Przynajmniej w moim odczuciu. Podobał mi się jednak wątek z Camo - autorka pokazała, że osoba niepełnosprawna umysłowo może pojawiać się na stronach powieści i wnieść trochę pozytywnych emocji. Sceny z karmieniem jaszczurek sprawiły, że po prostu uśmiechałam się do książki. Anne McCaffrey ma talent do pisania, do ożywiania postaci i pisania o prostych, zwykłych sprawach zupełnie bez niepotrzebnego oprawiania słów w niepotrzebne otoczki wyrafinowania i nadmiernego upiększania. prosty, łatwy i przyjemny styl - oto coś, co da się lubić bez względu na wiek, płeć czy zainteresowania.

//Ta sama opinia z oceną do przeczytania również tu: http://kaginbox.blox.pl/2016/06/Smoczy-spiewak.html

I... znów przeskok o dwa tomy - niestety, Białego Smoka i Śpiewu smoków nie posiadam (jeszcze). Nie wadziło mi to jednak w żadnej mierze sięgnąć po "Smoczego śpiewaka", i przyjemnie się odprężyć.

"Menolly, córka Yanisa pana Morskiej warowni, zjawiła się w siedzibie Cechu harfiarzy z paradą, na grzbiecie spiżowego smoka. Był to rodzaj triumfu dla dziewczyny, której od...