Zabierałam się za przeczytanie tej książki już od wakacji. Za każdym razem kończyłam lekturę na mniej więcej 30 stronie, z nadzieją, że wrócę jutro z większymi chęciami. Dopiero niedawno, widząc, jak leży bezbronna i nieruszana, postanowiłam ją dokończyć. Aż dziwne, bo z reguły pochłaniam literaturę w okamgnieniu.
Miałam bardzo wysokie oczekiwania. Zapowiedzi, ekranizacja, ładna okładka, zachęcający opis. Nic - tylko przeczytać. Początek nie wrzeszczy do nas z całych sił: pochłaniaj mnie dalej. Dopiero później akcja się rozkręca i już nie ma mocnych: nie potrafimy oderwać się od książki choćby na minutę. Ogólnie brakowało mi opisów, które wprowadziłyby mnie do świata Ronnie. Wolę rozbudowane opisy, niż dialogi, swoją drogą tutaj ich nie brakowało. Czasem wybuchałam śmiechem - najczęściej w momentach, gdy Ron była sam na sam z Willem. Innym razem prawie się nie popłakałam. Nie zawiodłam się, ale Ostatniej Piosenki nie zaliczę do ulubionych powieści. W każdym razie polecam, szczególnie na nudne wieczory.

Zabierałam się za przeczytanie tej książki już od wakacji. Za każdym razem kończyłam lekturę na mniej więcej 30 stronie, z nadzieją, że wrócę jutro z większymi chęciami. Dopiero niedawno, widząc, jak leży bezbronna i nieruszana, postanowiłam ją dokończyć. Aż dziwne, bo z reguły pochłaniam literaturę w okamgnieniu.
Miałam bardzo wysokie oczekiwania. Zapowiedzi, ekranizacja,...