Nasz największy muzyk opowiada o sobie w sposób bardzo szczery i bezkompromisowy. Nie wymazuje ze swojej historii tych najboleśniejszych fragmentów. Mówi o nich z zaskakującym spokojem. Nie ma w tej rozmowie (trudno nazwać to wywiadem, kiedy rozmawia dwóch wybitnych fachowców) tandetnego efekciarstwa, bo za Tomaszem Stańko stoją lata wybitnych osiągnięć artystycznych, trudnych do podważenia. Książka przede wszystkim otwiera uszy. Wiele udało mi się zrozumieć z istoty postrzegania jazzu. Proszę poczytać ze skupieniem jak Stańko opowiada o muzyce Milesa Davisa czy Johna Coltrane`a. On mówi tak, że od razu trzeba tego posłuchać, żeby usłyszeć to co on.
Przepiękne są momenty kiedy jesteśmy w Polsce lat Komedy i Namysłowskiego. Przez te fragmenty przedzierałem się z notesem w rękach, żeby wynotować wszystko to co chcę usłyszeć i poznać. Poczynając od "Winobrania" Namysłowskiego. Dla takich, spóźnionych, laików jazzowych jak ja "Desperado" wydaje się być świetną wskazówką, bo za głosem Stańko warto podążać.
Obraz życia artysty jest przebogaty i wielowymiarowy. Pewne kwestie związane z jego ideą życia są kuszące i warte rozważenia. To co wpada w oko od razu to fakt, że Tomasz Stańko ma zawsze rękę na pulsie współczesności. Zdaje się, że nasz bohater dobrze czuł się w każdych czasach, o których mówi. Nie przyszło mu to z łatwością, o czym sam zapewnia. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Nasz największy muzyk opowiada o sobie w sposób bardzo szczery i bezkompromisowy. Nie wymazuje ze swojej historii tych najboleśniejszych fragmentów. Mówi o nich z zaskakującym spokojem. Nie ma w tej rozmowie (trudno nazwać to wywiadem, kiedy rozmawia dwóch wybitnych fachowców) tandetnego efekciarstwa, bo za Tomaszem Stańko stoją lata wybitnych osiągnięć artystycznych,...