Jakże wdzięczna jestem Iwonie, znajomej z LC, która na początku października, kiedy użytkownicy deklarowali, co zamierzają przeczytać w ramach wyzwania miesiąca zaproponowała mi „Księgę Diny”, twierdząc, że to książka idealna dla mnie. Nie myliła się ani trochę. A w ogóle nie wiem, jak to się stało, że o norweskiej pisarce Herbjørg Wassmo dowiedziałam się dopiero teraz. Świadczy to tylko o tym, że comiesięczne wyzwania powodują, że otwierają się dla mnie nowe literackie przestrzenie.
Czytałam „Księgę Diny” z zapartym tchem, bo portret kobiety, jaki stworzyła autorka jest absolutnie wyjątkowy. To kobieta- dynamit, wilczyca, lwica, wojowniczka, która mogłaby z powodzeniem stać na czele oddziału wikingów. Zresztą naprawdę stoi na czele, tyle że jej łódź znajduje się na norweskim wybrzeżu, a na jej pokładzie mieszkają członkowie rodziny Grønelv, służba i duchy towarzyszące Dinie przez całe jej życie.
Akcja powieści dzieje się w XIX wieku, ale bohaterka spokojnie mogłaby żyć w naszym świecie i na pewno znakomicie by sobie poradziła. Ma bowiem niesłychaną charyzmę, która powoduje, że słuchają jej nawet ustosunkowani mężczyźni, odznacza się zmysłem organizacyjnym i talentem do prowadzenia interesów, jest wszechstronnie uzdolniona- kocha muzykę i matematykę. Dziś zapewne prowadziłaby świetnie prosperującą firmę spedycyjną, hotel i przetwórnię ryb, ciesząc się znakomitą opinią wśród przedsiębiorców i mając dużą zdolność kredytową.
To co czyni z Diny kobietę w pełni współczesną, mimo czasów, w jakich żyje to przede wszystkim niezłomna wola samostanowienia o sobie i niezgoda na zamknięcie w schematach i konwenansach krępujących kobiety w XIX wieku. Bohaterka kpi sobie z dobrych manier, pali fajkę, nieskrępowanie uczestniczy w męskich spotkaniach, jeździ konno na oklep i w dodatku w spodniach. Nie ma też żadnych zahamowań w spełnianiu swoich pragnień, również tych seksualnych. Jest jak nienasycona samica.
Jednakże portret tej postaci ma swoje drugie oblicze. Dina jest właśnie taka z powodu traumy, jaką przeżyła w dzieciństwie i która towarzyszy jej przez całe życie. Naznaczenie śmiercią powoduje, że zachłannie chwyta życie, wysysa je do ostatka, nie godzi się na półśrodki.
Zastanawiało mnie, dlaczego autorka opatruje kolejne rozdziały fragmentami Starego Testamentu i doszłam do wniosku, że wybór cytowanych ksiąg jest tworzywem, z których buduje się obraz Diny. Najczęściej są to słowa z Pieśni nad Pieśniami, albo z Księgi Hioba, bo miłość i cierpienie to budulec egzystencji tej kobiety. Jeśli dodamy do tego fragmenty Księgi Przysłów zawierającej mądrość pokoleń to mamy już pełen obraz Diny- kobiety namiętnej, wrażliwej i mądrej w swoim cierpieniu.
Uważam, że tę powieść powinny przeczytać kobiety, aby poznać kogoś, kto mimo trudności i niesprzyjających kobietom czasów zdobył się na niezależność i podjął walkę o szczęście budowane na własnych zasadach, czasem wbrew oczekiwaniom społecznym. Dlatego z całego serca polecam ją tym, którzy lubią czytać o silnych kobietach. Moje koleżanki w pracy już czytają. Czytajcie i Wy!

Jakże wdzięczna jestem Iwonie, znajomej z LC, która na początku października, kiedy użytkownicy deklarowali, co zamierzają przeczytać w ramach wyzwania miesiąca zaproponowała mi „Księgę Diny”, twierdząc, że to książka idealna dla mnie. Nie myliła się ani trochę. A w ogóle nie wiem, jak to się stało, że o norweskiej pisarce Herbjørg Wassmo dowiedziałam się dopiero teraz....

Spodziewałem się wiele, otrzymałem zbyt mało. Oczywiście temat powieści i sama historia niezwykle ciekawa, zimny , niedostępny klimat północnej Norwegii, poplątane losy bohaterów spośród których, nieokiełznanej natury, dzika wręcz Dina i jej losy stanowią nić przewodnią lektury. Podkreślam, że tak jak sama opowieść jest ciekawa tak warsztat i styl autorki nie przekonuje mnie wcale. Czasami też przeciąganie akcji w jednym miejscu przez kilka rozdziałów wieje z lekka nudą. Szkoda, ale cóż H. Wassmo nie należy do grona mistrzyń słowa, pisze prostym językiem, by nie powiedzieć zbyt.... Gdzie ta namiętność?
Krótki opis fizycznego kontaktu wcale nie oddaje emocji. Niespełniona miłość Diny do Rosjanina? Spłaszczona i bez wyrazau. Doprawdy nie wiem skąd zachwyty...Nie sięgnę po pozostałe części.

Spodziewałem się wiele, otrzymałem zbyt mało. Oczywiście temat powieści i sama historia niezwykle ciekawa, zimny , niedostępny klimat północnej Norwegii, poplątane losy bohaterów spośród których, nieokiełznanej natury, dzika wręcz Dina i jej losy stanowią nić przewodnią lektury. Podkreślam, że tak jak sama opowieść jest ciekawa tak warsztat i styl autorki nie przekonuje...

1. Bardzo specyficzna opowieść o wyzwolonej kobiecie.
2. Wydaje się, że ta swoboda nią zawładnęła i dała jej prawo do decydowania o innych.
3. To opowieść o miłości, odrzuceniu, potrzebie poczucia wpływu i samodecydowania o sobie mimo kosztów.
4. Bardzo ciekawy klimat, dobrze można wczuć się w społeczność i ich codzienność.
5. Ta część nie zachęca mnie do kontynuowania - trochę zbyt dziwna ta opowieść.

1. Bardzo specyficzna opowieść o wyzwolonej kobiecie.
2. Wydaje się, że ta swoboda nią zawładnęła i dała jej prawo do decydowania o innych.
3. To opowieść o miłości, odrzuceniu, potrzebie poczucia wpływu i samodecydowania o sobie mimo kosztów.
4. Bardzo ciekawy klimat, dobrze można wczuć się w społeczność i ich codzienność.
5. Ta część nie zachęca mnie do kontynuowania -...

"Księga Diny" okazała się być czymś zupełnie innym niż się spodziewałam. Znalazłam w niej równie wiele rzeczy, które mnie poruszyły i zafascynowały, jak i tych, które do mnie nie dotarły. Sama bohaterka jest kobietą bardzo o bardzo skomplikowanej osobowości i może dlatego tak trudno się z nią utożsamić.

"Księga Diny" okazała się być czymś zupełnie innym niż się spodziewałam. Znalazłam w niej równie wiele rzeczy, które mnie poruszyły i zafascynowały, jak i tych, które do mnie nie dotarły. Sama bohaterka jest kobietą bardzo o bardzo skomplikowanej osobowości i może dlatego tak trudno się z nią utożsamić.

To druga książka tej autorki po "Stuleciu", którą przeczytałam. "Stulecie" podobało mi się bardzo i zostało w mojej pamięci, do "Księgi Diny" mam mieszane uczucia. Podobał mi się klimat, surowość norweskiego klimatu, zależność od pogody. Autorka z dużym znawstwem pisze o nagłych zmianach pogody, o żegludze po wzburzonym morzu, o zasypanych śniegiem drogach. Nieprzyjazne warunki klimatyczne zderzone są z życiem w zamożnym, dobrze zaopatrzonym domu, który i w przychylniejszym ludziom miejscu byłby znośnym miejscem do egzystencji. Podobała mi się zaradność występujących w książce postaci, umiejętność wykorzystania sytuacji na swoją korzyść, liczenie zysków a nie strat. Mogłaby to być głęboka, smakowita saga rodzinna, niestety zamysł autorki był inny.
Bohaterką stworzyła Dinę, zaniedbaną od najmłodszych lat dziewczynkę. Trudno powiedzieć czy cierpi na spektrum autyzmu, czy też po prostu brakowało jej miłości. Zamiłowanie do liczb i obsesyjne wkręcanie się w kolejne pasje świadczyłyby jednak o autyzmie, zwłaszcza w powiązaniu z nieumiejętnością nawiązywania i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich. Dina jest psychopatyczna i zdecydowanie brakuje jej empatii. Zabawne również jest to, że tak niezależna i krąbrna kobieta jest przez społeczeństwo rugana i każdy próbuje sprowadzić ją na ziemię. W Norwegii, gdzie hart ducha i wola walki są niezbędne do przetrwania. Zupełnie mnie to nie przekonało.
Mój największy zarzut dotyczy jednak sposobu prowadzenia narracji, która jest płaska i nieprzekonywująca. Autorka charakteryzuje kolejne postaci, referuje wydarzenia, nie oddając głosu bohaterom. W związku z tym większość z nich jest płaska i pozbawiona życia. Słowa autorki tu nie wystarczą, nikt nie pozostaje w naszej pamięci.
To co mnie rozbawiło, choć świadczyło o nieudolności w prowadzeniu fabuły, to cytaty z biblii, które miały w zamierzeniu dodać głębi. Zabieg kompletnie nieudany, a w wręcz irytujący podczas lektury.

To druga książka tej autorki po "Stuleciu", którą przeczytałam. "Stulecie" podobało mi się bardzo i zostało w mojej pamięci, do "Księgi Diny" mam mieszane uczucia. Podobał mi się klimat, surowość norweskiego klimatu, zależność od pogody. Autorka z dużym znawstwem pisze o nagłych zmianach pogody, o żegludze po wzburzonym morzu, o zasypanych śniegiem drogach. Nieprzyjazne...

Dina to tytułowa bohaterka, osoba niezwykle silna i autorytatywna, a z drugiej strony strasznie samotna. Osoba, która z jednej strony zachwyca i intryguje, by znów z drugiej strony odpychac i nie dać się lubić. Często powtarza "jam jest Dina" i jest to jak mantra, do której wciąż wraca.
Autorka w rewelacyjny sposób oddała surowy nastrój Norwegii tamtych lat. Poznajemy małą Dinę, która poprzez nieszczęśliwy wypadek stała się małym, dzikim wilczkiem, opuszczonym przez najbliższych i wychowanym przez obcych. Duchy przeszlosci nigdy jej nie opuściły, wciąż jej towarzyszyly nie pozwalając zapomnieć o traumach z przeszłości.
Dina jako osoba już dorosla okazała się kobietą bardzo wrażliwą na piękno. Czytając jak po raz pierwszy słuchała muzyki płynącej z wiolonczeli można się wzruszyć. Poprzez to, że w procesie wychowania zaszło tak wielkie zaniedbanie, Dinę można by było uznać za zdziczałą młodą kobietę, zachowującą się w sposób aż nadto naturalny, co powodowało często konsternację w jej otoczeniu. Z drugiej strony główna bohaterka potrafiła zjednywać sobie ludzi, miała w sobie wręcz zwierzęcy magnetyzm. Polubiłam ją i z wielką ciekawością czytałam o losach dziewczyny co miała dzikość w sercu.
Bardzo spodobał mi się styl autorki. Książkę czytało mi się z ogromną przyjemnością, od pierwszych stron nie mogłam się od niej oderwać. Cieszę się, że jest to zaledwie pierwsza część z cyklu Dina i czeka mnie jeszcze przyjemność zapoznania się z jej kolejnymi częściami.

Dina to tytułowa bohaterka, osoba niezwykle silna i autorytatywna, a z drugiej strony strasznie samotna. Osoba, która z jednej strony zachwyca i intryguje, by znów z drugiej strony odpychac i nie dać się lubić. Często powtarza "jam jest Dina" i jest to jak mantra, do której wciąż wraca.
Autorka w rewelacyjny sposób oddała surowy nastrój Norwegii tamtych lat. Poznajemy małą...

Bardzo dobra książka, bohaterka, która jest ciekawą postacią. No i bardzo dobry film.Polecam!

Bardzo dobra książka, bohaterka, która jest ciekawą postacią. No i bardzo dobry film.Polecam!

Wyrazista bohaterka, co do której nie wiem - czy podziwiać siłę i bezkompromisowość, czy podejrzewać chorobę psychiczną. Ciekawy styl pisania - rwane zdania, trochę jakby zapis mówionej opowieści. To pierwsza część cyklu, ale jednak nie mam ochoty na kontynuację.

Wyrazista bohaterka, co do której nie wiem - czy podziwiać siłę i bezkompromisowość, czy podejrzewać chorobę psychiczną. Ciekawy styl pisania - rwane zdania, trochę jakby zapis mówionej opowieści. To pierwsza część cyklu, ale jednak nie mam ochoty na kontynuację.

Co to byla za uczta! Na szczescie sa jeszcze 2 kolejne czesci. Od poczatku zachwycil mnie styl. Krotkie zdania, oszczednie dobierane ozdobniki. Surowe jak klimat polnocy ale trafiajace w punkt jak ciete riposty samej Diny. Chapeau bas dla autorki za postac Diny, tak wielowymiarowej kobiety lamiacej betonowe schematy i zyjacej wg wlasnych zasad potrzebuje literatura i swiat. POLECAM, zlwaszcza kobietom!

Co to byla za uczta! Na szczescie sa jeszcze 2 kolejne czesci. Od poczatku zachwycil mnie styl. Krotkie zdania, oszczednie dobierane ozdobniki. Surowe jak klimat polnocy ale trafiajace w punkt jak ciete riposty samej Diny. Chapeau bas dla autorki za postac Diny, tak wielowymiarowej kobiety lamiacej betonowe schematy i zyjacej wg wlasnych zasad potrzebuje literatura i swiat....

"Jam jest Dina..."mówi o sobie główna bohaterka powieści Wassmo... kobieta, która mnie przeraża i fascynuje zarazem.
Budzi współczucie i odrazę...
Niezależna i rozpaczliwie łaknąca bliskości, dzika i namiętna, łamiąca wszelkie konwenanse i normy moralne...
Dźwiga na swoich barkach ciężar traumy z dzieciństwa, która determinuje całe jej życie... Jak gałązka dzikiej róży budzi zachwyt i rani do krwi...

"Jam jest Dina..."mówi o sobie główna bohaterka powieści Wassmo... kobieta, która mnie przeraża i fascynuje zarazem.
Budzi współczucie i odrazę...
Niezależna i rozpaczliwie łaknąca bliskości, dzika i namiętna, łamiąca wszelkie konwenanse i normy moralne...
Dźwiga na swoich barkach ciężar traumy z dzieciństwa, która determinuje całe jej życie... Jak gałązka dzikiej róży...