Konwicki kiedyś był lekturą obowiązkową, więc czytałam go dawno, dawno temu. Ale teraz, ponieważ swoją śmiercią przypomniał nam o sobie ( jakie to smutne, że czasami trzeba umrzeć, byśmy sobie przypomnieli, biję się w piersi), więc sięgnęłam po "Kompleks", by sobie go odkurzyć. I myślę sobie, że Konwicki powinien ożyć. Z taką ochotą wyczytujemy książki (np. Sławomira Kopra), które opowiadają o PRL-u. A przecież dużo więcej na ten temat ma do powiedzenia właśnie Tadeusz Konwicki. Ciekawa jestem też, czy w związku z tak wielkimi zmianami w naszym życiu umarł już Polak romantyczny, który jest bohaterem tak wielu powieści Konwickiego. Ktoś, dla którego powstanie styczniowe i warszawskie to dwa do końca po romantycznemu nie przeżyte wydarzenia, które zatruwają nas kompleksami i jednocześnie dają coś, czego za żadne skarby się wyzbyć chyba nie chcemy, skoro to tak długo trwa - dają nam jakąś słodką mękę, rozkosz przeżywania porażek, przyjemność cierpienia.

Konwicki kiedyś był lekturą obowiązkową, więc czytałam go dawno, dawno temu. Ale teraz, ponieważ swoją śmiercią przypomniał nam o sobie ( jakie to smutne, że czasami trzeba umrzeć, byśmy sobie przypomnieli, biję się w piersi), więc sięgnęłam po "Kompleks", by sobie go odkurzyć. I myślę sobie, że Konwicki powinien ożyć. Z taką ochotą wyczytujemy książki (np. Sławomira...