Jedna z ulubionych książek dzieciństwa.

Jedna z ulubionych książek dzieciństwa.

Jestem wielkim fanem J.O.Curwooda od ponad 20 lat i posiadam wszystkie jego ksiazki przetlumaczone na jezyk polski jak i pozostale w jezyku angielskim (wliczajac biografie, pamietniki i opowiadania.). Moja przygoda zaczela sie od “Lowcow wilkow” i trwa do dzis.

“Blyskawica” to piekna historia o powrocie do korzeni, z wzruszajacym zakonczeniem, z dziewicza przyroda w tle i glebszym przeslaniem, co jest juz wlasciwie wizytowka J.O.Curwooda!

Blyskawica przemierza rozlegle bareny, sniezne pustynie i obszary zatoki koronacyjnej zmagajac sie z surowym klimatem i nocami polarnymi. Czasem sciga sie z wiatrem, obserwuje wspanialy spektakl natury w postaci zorzy polarnej (aurora borealis) lub dzikim zewem przywoluje wilcze stado przy swietle ksiezyca. Od czasu do czasu odzywa sie w nim domieszka krwi doga Skagena sprzed wielu pokolen i wowczas Blyskawica zapuszcza sie w okolice chaty trapera na brzegu lodowego wawozu lub odwiedza eskimoskie igloo. Ksiazka obfituje w wiele zwrotow akcji i dramatycznych wydarzen np ochrona eskimoskiego niemowlaka przed atakiem niedzwiedzia Wapuska, walka z wilkiem Baloo o przywodztwo stadaczy, napad watahy wilkow pod dowodztwem blyskawicy na zagrode refinerow Olee Johna

Nie brakuje tutaj tez smiesznych historii jak ucieczka zabobonnych Eskimosow przed stadem wyglodnialych wikow ktorych opetal diabel. “..Eskimosi podali tyl, zmykali wszyscy. Nawet najdzielniejsi wolali glosno ze zaden wilk nie odwazylby sie brac jadla pod gradem tylu kul. Wiec szeregowiec O’Conor jeden z nanajdzielniejszych ludzi jacy kiedykolwiek stapili poza krag polarny ruszyl rowniez do ucieczki…”

Pieknie opisane sa w ksiazce zmieniajace sie dookola krajobrazy gdy Blyskawica rusza na poludnie porzucajac na zawsze obszary podbiegunowe skute "lodowym pancerzem" by ujrzec wreszcie slonce i zielen, poczuc zapach kwiatow i uslyszec szmer potokow. Moj ulubiony fragment:

“..Blyskawica nie stapal nigdy jeszcze po trawie tak miekkiej, bujnej i tak szmaragdowej, nigdy nie lowil jeszcze tak slodkich wonii. Cala ziemia kipiala bowiem upojnym szczesciem wiosny. Snieg tajal nawet w ocienionych miejscach. Sosny, cedry i jodly balsamiczne nabieraly barw soczystych. Zakwitly pierwsze wczesne kwiaty. Pakistan topoli nabrzmiale I lsniace penalty juz ukazuhac mlode listki. Radosny gwar I zapach nowego zycia doctoral wszedzie. Na zielonych stomach wzgorz, kedy slonce uderzalo najpierw,chadzaly czarne niedzwiedzie z mlodymi szukajac zeru. Po lakach srodlesnych pasly sie karibu i losie. Jeziora roily sie od dzikich kaczek i gesi, zas sposrod bukietow drzew I krzewow bil ku niebu radosny hymn ptasi. A w powietrzu wisiala noeustanna gezba, slodka, perlista melodia, dniem i noca jednaka. Byl to srebrny spiew tysiacznych strumienii plynacych z gor w doliny a z dolin dalej ku rzecze.."

Curwood nie po raz pierwszy pokazuje duza wiedze i znajomosc tematu, zasypujac czytelnika licznymi informacjami i ciekawostkami np. specyficzna budowla igloo z waskim tunelem ktory zatrzymuje cieplo, serca ptakow i zwierzat bijace kilka razy szybciej niz ludzkie aby chronic ich ciala przed wychlodzeniem i smiercia, roznica w zachowaniu psa i wilka np charakterystyczne psi chwyt "za kark" podczas walki itp. Kunsztowny jezyk literacki Curwoda, sugestywne i plastyczne opisy pobudzaja wyobraznie, pozwalacja czytelnikowi byc w centrum wydarzen, czuc chlod wiatru na twarzy, wolnosc I bliskosc dzikich zwierzat. Powiesc ta sklania czytelnika do refleksji, uczy wiekszej milosci do przyrody.

Mysle ze sukces tej ksiazki jak I wielu innych to charakterystyczny styl pisarski Curwooda na ktory skladaja sie piekne opisy krajobrazow, uwielbienie przyrody i natury, "obrazy malowane slowem", kodeks moralny, milosc I honor ktore zawsze wychodza obronna reka z wszelkich opresji, ponadczasowe wartosci I przeslania , liczne zwroty akcji, poscigi i ucieczki, szlachetosc bohaterow, niepisane prawo dalekiej polnocy i oczywiscie tajemnica ktora trzyma czytelnika w napieciu do ostatniego rozdzialu. Kto dzis pisze takie powiesci przygodowe!?..

Szkoda ze tak piekne i ponadczasowe ksiazki Curwooda nie sa juz popularne w dzisiejszych czasach, ale pojawilo sie swiatelko w tunelu! Wydawnictwo LTW wydalo trzy powiesci Curwooda, nigdy wczesniej nie publikowane w Polsce tzn “Honor Wielkich Sniegow”, “Niebezpieczny Szlak” i “Kraj Boga i Kobiety”(oraz “Dolina Smierci” wydana ponownie od czasow dwudziestolecia miedzywojennego”). Jest wiec nadzieja, zachecam do czytania i moich pozostalych recenzji ksiazek pisarza. Pozdrawiam milosnikow J. O. Curwooda i do zobaczenia na szlaku!

Jestem wielkim fanem J.O.Curwooda od ponad 20 lat i posiadam wszystkie jego ksiazki przetlumaczone na jezyk polski jak i pozostale w jezyku angielskim (wliczajac biografie, pamietniki i opowiadania.). Moja przygoda zaczela sie od “Lowcow wilkow” i trwa do dzis.

“Blyskawica” to piekna historia o powrocie do korzeni, z wzruszajacym zakonczeniem, z dziewicza przyroda w tle i...

Mam ogromny sentyment do twórczości Curwooda. Jego „Włóczęgi północy” były moją pierwszą w życiu „poważną” książką, jaką samodzielnie przeczytałem. Od tamtej pory połykałem wszystkie powieści tego autora, jakie tylko wpadły mi w ręce. Ostatnio przeglądając Lubimy Czytać, zauważyłem, że jest książka Curwooda, której nie tylko nie czytałem, ale nawet nigdy o niej nie słyszałem. Oczywiście musiałem nadrobić tę zaległość i tak w moje ręce trafiła „Błyskawica”.

James Olivier Curwood urodził się 12 czerwca 1878 w Owosso, Michigan. Amerykański pisarz. Jego ojciec spokrewniony był z angielskim pisarzem marynistą Frederickiem Marryatem, matka – z indiańską księżniczką z plemienia Mohawk. W latach 1898–1900 studiował na uniwersytecie stanu Michigan, jednak zrezygnował z edukacji na rzecz pracy reportera. W 1908 r. wydał swoją pierwszą powieść „Śród Mormonów”. Niedługo potem wyruszył w podróż po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W trakcie tej wyprawy zafascynował się surową przyrodą, ale też zderzył się z działalnością ludzi, którzy ingerowali w naturalny krajobraz. Uczestniczył m.in. w polowaniach na dzikie zwierzęta i handlu futrami. Przeżycia te stały się kanwą jego kolejnych książek przygodowych. Najbardziej znane powieści Curwooda, których bohaterami są zwierzęta, to „Włóczęgi Północy”, „Szara Wilczyca”, „Bari, syn Szarej Wilczycy”. Zmarł 13 sierpnia 1927 w Owosso. W przededniu swojej śmierci był najlepiej opłacanym autorem na całym świecie.

Akcja powieści dzieje się w północnej Kanadzie. Książka opowiada o przygodach szarego wilka nazwanego przez Indianina Błyskawicą. Nie jest to jednak zwykły przedstawiciel swojego gatunku, bowiem w jego żyłach płynie krew psa – duńskiego doga. Poznajemy go w momencie, gdy staje na czele potężnej watahy wilków. W kolejnych rozdziałach, razem z tytułowym bohaterem bierzemy udział w polowaniach, walczymy z niedźwiedziem i rysiem, cierpimy głód, ale także zaprzyjaźniamy się z innym wilkiem, oraz zakochujemy się w suczce Muszce. Najmocniejszym punktem tej powieści, jest jej zakończenie, które z pozoru wygląda na bardzo pozytywne, ale w gruncie rzeczy niesie za sobą bardzo smutne przesłanie, o nieuchronnej zagładzie tego gatunku zwierząt.

Curwood jest mistrzem w opisywaniu przyrody. Czytając fragmenty, w których przedstawia zimę na Dalekiej Północy, czytelnik odczuwa przejmujący mróz, z którym zmaga się Błyskawica, a gdy autor opisuje wiosenne roztopy, to wręcz możemy usłyszeć szum wezbranych potoków. Podobnie jak w innych książkach Curwooda, w których głównymi bohaterami są przedstawiciele braci mniejszej, tak i w tym wypadku zwierzęta posiadają ludzkie cechy. Powieść jest napisana z perspektywy tytułowego bohatera, który cały czas planuje, tęskni, czuje zazdrość, a w drugiej połowie książki czuje nawet coś w rodzaju motyli w brzuchu.

Jeżeli miałbym się czegoś czepić, to tylko tego, że wszystkie zwierzęta, które Błyskawica spotyka na swojej drodze są wyjątkowe, jakby w całej Kanadzie nie było normalnych stworzeń. Zarówno jego przeciwnicy, jak i jego towarzysze, są zawsze niespotykanej wielkości, waleczności, odporności i krwiożerczości. Zresztą sam tytułowy bohater jest także wilkiem innym niż wszystkie. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że jest to lektura dla młodzieży i tego typu rzeczy ubarwiają całą historię, dlatego jestem w stanie na to przymknąć oko.

„Błyskawica” to książka pełna uroku. Sprawiła, że ponownie przeniosłem się w świat dzieciństwa i przypomniałem sobie, od czego zaczęła się moja przygoda z bardziej poważną literaturą. Pomimo tego, że od czasów, gdy zaczytywałem się w Curwoodzie minęło już ponad dwadzieścia lat, to twórczość autora przetrwała próbę czasu i czytanie tej powieści sprawiło mi bardzo dużo przyjemności. W mojej ocenie, jest to idealna lektura dla kogoś, kto chce zachęcić swoje dziecko do czytania, a także dla tych czytelników, którzy poszukują lekkiej i przyjemnej książki na dwa wieczory.

Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Mam ogromny sentyment do twórczości Curwooda. Jego „Włóczęgi północy” były moją pierwszą w życiu „poważną” książką, jaką samodzielnie przeczytałem. Od tamtej pory połykałem wszystkie powieści tego autora, jakie tylko wpadły mi w ręce. Ostatnio przeglądając Lubimy Czytać, zauważyłem, że jest książka Curwooda, której nie tylko nie czytałem, ale nawet nigdy o niej nie...

Błyskawica to genialna książka. Fantastyczne opisy srogiej natury, pięknie napisana historia z punktu widzenia wilka. Jest to zupełnie coś innego, mamy spojrzenie na świat przez pryzmat życia dzikiego zwierzęcia a nie człowieka- jak to bywa w większości książek.
Jest to piękna książka o zwierzętach, o naturze, naprawdę godna polecenia.

Błyskawica to genialna książka. Fantastyczne opisy srogiej natury, pięknie napisana historia z punktu widzenia wilka. Jest to zupełnie coś innego, mamy spojrzenie na świat przez pryzmat życia dzikiego zwierzęcia a nie człowieka- jak to bywa w większości książek.
Jest to piękna książka o zwierzętach, o naturze, naprawdę godna polecenia.

Jeżeli uznać, że Curwood był Londonem mojego dzieciństwa, to Błyskawica był jego Białym Kłem ;)

Jeżeli uznać, że Curwood był Londonem mojego dzieciństwa, to Błyskawica był jego Białym Kłem ;)

Ta książka to dla mnie genialne dzieło stylu naturalistycznego. Niesamowite jest to, że człowiek - autor potrafił tak dalece zagłębić się w świat zwierząt, wejrzeć wgłąb ich umysłów. Pokazuje, że wilk, pies, czy karibu nie jest bezmyślnym stworzeniem, które kieruje się wyłącznie instynktem, chęcią przeżycia, a czasem nawet sadystyczną potrzebą mordu.
Podczas czytania miałam też wielokrotnie wrażenie, jakby autor chciał odnieść dane zachowanie zwierzęcia do postępowania człowieka, to trochę jakbym przeglądała się w lustrze i widziała swoje odbicie w zwierzęcej skórze...
Serdecznie polecam :)

Ta książka to dla mnie genialne dzieło stylu naturalistycznego. Niesamowite jest to, że człowiek - autor potrafił tak dalece zagłębić się w świat zwierząt, wejrzeć wgłąb ich umysłów. Pokazuje, że wilk, pies, czy karibu nie jest bezmyślnym stworzeniem, które kieruje się wyłącznie instynktem, chęcią przeżycia, a czasem nawet sadystyczną potrzebą mordu.
Podczas czytania...

To opowieść o tym,że młody wilk tak jakby szuka miejsca w stadzie.
A zarazem ,szuka miłości,którą znajduje, ale później traci

To opowieść o tym,że młody wilk tak jakby szuka miejsca w stadzie.
A zarazem ,szuka miłości,którą znajduje, ale później traci

i kolejna lektura dla fanów zwierząt polecam szczególnie psiarzom :)

i kolejna lektura dla fanów zwierząt polecam szczególnie psiarzom :)

Jednocześnie piękna książka i smutna. Za 100 lat nie będzie już wilków będą tylko miliardy ludzi.Będzie rządzić pycha i chciwość.

Jednocześnie piękna książka i smutna. Za 100 lat nie będzie już wilków będą tylko miliardy ludzi.Będzie rządzić pycha i chciwość.

Piękna książka napisana wyjątkowym językiem. Jak pozostałe pozycje Curwooda, czyta się z prawdziwą przyjemnością.

Piękna książka napisana wyjątkowym językiem. Jak pozostałe pozycje Curwooda, czyta się z prawdziwą przyjemnością.