Jak to jest, że już w 1900 roku Curwood dochodzi do wniosku, że trudno chlubić się udanym polowaniem, że trudno czerpać przyjemność z zabijania majestatycznych i pięknych, dzikich choć bliskich nam, istot... a dzisiaj nadal się to robi? Wszak nawet sam Minister Środowiska kraju zwanego Polską czerpie z czyjegoś cierpienia ogromną radość, nie ma dla niego niczego lepszego niż wpakować innemu żyjącemu zwierzęciu kulkę w łeb i patrzeć, jak ono umiera. Curwood pokazuje nam, odzywając się swoim książkowym głosem sprzed 100 lat, że piękniej jest z naturą koegzystować, zachwycać się nią, i przyjmować ją taką jaką jest: dziką, czasem straszną, ale i zapierającą dech w piersiach. Przecież jesteśmy jej częścią. Niczym więcej niż rozumnym zwierzęciem, takim samym jak wilk, niedźwiedź, pies czy kruk. Tylko z odpowiednio rozbudowaną kulturą przekazywania myśli kolejnym pokoleniom, z wysublimowanym językiem. Z wszystkich nas leje się ta sama myśliwska "farba", wszyscy czujemy tak samo.

"— Człowiek nieraz nie domyśla się wielu rzeczy, choć je ma tuż pod nosem. Tak jak dopiero co mówiłeś, człowiek uważał myślistwo za piękny sport, aż tu przekonuje się, że polowanie nie zawsze polega na zabijaniu, ale często na darowaniu życia. Któregoś dnia siedem godzin leżałem na szczycie góry i obserwowałem skoki stada baranów. Dało mi to większą satysfakcję, niż gdybym wystrzelał całą gromadkę."

Jak to jest, że już w 1900 roku Curwood dochodzi do wniosku, że trudno chlubić się udanym polowaniem, że trudno czerpać przyjemność z zabijania majestatycznych i pięknych, dzikich choć bliskich nam, istot... a dzisiaj nadal się to robi? Wszak nawet sam Minister Środowiska kraju zwanego Polską czerpie z czyjegoś cierpienia ogromną radość, nie ma dla niego niczego lepszego...