Zapiski niespójne ale ciężko oczekiwać więcej po prawie 90cio letnim Autorze. Notatki na temat wszystkiego w ostatnich latach życia spędzanych na przemian w domu starców i szpitalu psychiatrycznym dodatkowo będąc oskarżonym w procesie sądowym o zdradę stanu. Hamsun jednak dalej podtrzymuje w bardziej lub mniej zawoalowany sposób prohitlerowskie sympatię (np. ten fragment o tym jak kiedyś ludzie w Norwegii się witali wszyscy teraz się nie odzywają i kiedyś Norwedzy się witali podniesiona do góry prawą ręką że nie mają broni- wiadomo o co chodzi). Przy czym Hamsun nie był prohitlerowski bo był nazistą tylko był fanem pangermanizmu, dodatkowo w jakiś sposób też fascynował się Rosją, bo w tych państwach widział jedyne przeciwciała wobec USA i Wielkiej Brytanii. Ogólny nastrój powieści jest b. smutny ciągle przebija przekonanie o przemijaniu i bliskim końcu.

Zapiski niespójne ale ciężko oczekiwać więcej po prawie 90cio letnim Autorze. Notatki na temat wszystkiego w ostatnich latach życia spędzanych na przemian w domu starców i szpitalu psychiatrycznym dodatkowo będąc oskarżonym w procesie sądowym o zdradę stanu. Hamsun jednak dalej podtrzymuje w bardziej lub mniej zawoalowany sposób prohitlerowskie sympatię (np. ten fragment o...

„…były tam drzewa i kamienie, które rozpoznawałem, czułem, że otacza mnie tam przyjazny szum, choć przecież jestem głuchy i nie słyszę już szumu drzew.”
Dużo jest przyrody w tych notatkach z ostatnich lat życia sędziwego już pisarza i dopóki ta przyroda istnieje, to jeszcze jest nadzieja i jest życie. Lecz kilkumiesięczny pobyt w absurdalnej klinice psychiatrycznej w Oslo podłamuje Hamsuna i od tego czasu popada w coraz większe przygnębienie i rozgoryczenie, a odraczanie sądowego procesu ma w sobie coś z Kafki.
W którymś momencie Autor pisze o człowieku, który był tak samotny, że pisał listy do samego siebie, w tych ostatnich latach Hamsun przypomina mi takiego właśnie człowieka.
Wzruszyły mnie jego stare buty obwiązywane sznurowadłem.
Smutna książka.

„…były tam drzewa i kamienie, które rozpoznawałem, czułem, że otacza mnie tam przyjazny szum, choć przecież jestem głuchy i nie słyszę już szumu drzew.”
Dużo jest przyrody w tych notatkach z ostatnich lat życia sędziwego już pisarza i dopóki ta przyroda istnieje, to jeszcze jest nadzieja i jest życie. Lecz kilkumiesięczny pobyt w absurdalnej klinice psychiatrycznej w Oslo...

Książka przygnębiająca- szczególnie dla miłośników prozy Hamsuna. Świadectwo sztywności starczego umysłu, wciąż jeszcze zdolnego do pięknego literacko dotknięcia rzeczywistości jednak już nie potrafiącego autokrytycznie zmierzyć się z sednem oskarżeń. Mocna przestroga dla tych tkwiących w bańkach informacyjnych.

Książka przygnębiająca- szczególnie dla miłośników prozy Hamsuna. Świadectwo sztywności starczego umysłu, wciąż jeszcze zdolnego do pięknego literacko dotknięcia rzeczywistości jednak już nie potrafiącego autokrytycznie zmierzyć się z sednem oskarżeń. Mocna przestroga dla tych tkwiących w bańkach informacyjnych.

Książka bardzo trudna do oceny. Bo to jednak Hamsun. Ale już całkiem zniedołężniały.
I nie pojmuje, czego od niego chcą. Dlaczego go oskarżają ? On przecież chciał dobrze...

Książka bardzo trudna do oceny. Bo to jednak Hamsun. Ale już całkiem zniedołężniały.
I nie pojmuje, czego od niego chcą. Dlaczego go oskarżają ? On przecież chciał dobrze...

Norweski pisarz staruszek (85-88 lat) oskarżony o sympatie dla Hitlera i nazizmu zostaje przetrzymywany najpierw w szpitalu, później w domu starców i klinice psychiatrycznej. Ostatecznie skazany na grzywnę, która go rujnuje. Oczywiste jest pytanie czy można oskarżyć kogoś, tylko za pisanie i sympatie, bez nawoływania do buntu, czy jakiejkolwiek agresji ? - ale nie o tym jest ta książka, tylko jak takie upokorzenie znosi inteligentny staruszek; jego myśli; jak wypełni czas; jak odbiera otoczenie i innych ludzi, oraz jego wspominki. Przyznam szczerze, że oprócz dosłownie kilku wartościowych spostrzeżeń (jak choćby kontrowersyjny - "ojczyzna jest tam, gdzie jest nam dobrze"),to całość jest nużąca i niezbyt wartościowa dla czytelnika. Może wiek już zrobił swoje i takie bieżące refleksje autora przeplatane ze wspomnieniami, nie miały już świeżości i wyrazistości.

Norweski pisarz staruszek (85-88 lat) oskarżony o sympatie dla Hitlera i nazizmu zostaje przetrzymywany najpierw w szpitalu, później w domu starców i klinice psychiatrycznej. Ostatecznie skazany na grzywnę, która go rujnuje. Oczywiste jest pytanie czy można oskarżyć kogoś, tylko za pisanie i sympatie, bez nawoływania do buntu, czy jakiejkolwiek agresji ? - ale nie o tym...

Nie potrafię taj książki ocenić. Jest to ostatnia książka noblisty, napisana jako pamiętnik, od 1945 roku, do 1948 roku. Pisarz ma już ponad 85 lat, jest głuchy i ślepnie.
Od początku lat 30 sympatyzuje z nazistami niemieckimi, był zwolennikiem teorii pangermańskiej i Norwegii jako znaczącego kraju germańskiego. Pisał artykuły popierający nowy niemiecki ład, odwiedził Hitlera, a swój medal noblisty ofiarował Geringowi. Nawet w maju 1945 roku po śmierci Hitlera napisał artykuł gloryfikujący go. Po wojnie zarzucono mu popieranie nazizmu i kolaborowanie z Niemcami. Był to bardzo bolesny problem dla Norwegów. Przed wojną Hamsun był niekwestionowanym autorytetem moralnym. Najpierw internowano go w domu, następnie umieszczono w domu starców. Przez pewien okres przebywał na oddziale psychiatrycznym. Po rozprawie wraca do domu.
Książka jest pamiętnikiem człowieka zamkniętego i skupionego na sobie, który nie pojmuje, o co go oskarżają. Sam mówi, że nikogo nie zabił, nikogo nie okradł, żadnego domu nie podpalił, a tylko pisał, pragną silnej Norwegii w wśród państw germańskich. Nigdy nie należał do partii faszystowskiej, ani nic złego nie napisał o Żydach. Cały czas się użala na sobą, chociaż jedynie mu brakuje uznania. Przez krótki okres nie może opuszczać miejsca pobytu, później może podróżować, spotykać się z ludźmi.
Czytałam tą książkę szukając jakieś refleksji nad działalnością nazistów, nad swoimi wyborami. Jedyne, co napisał, że gdyby młodzi Norwegowie nie walczyli z hitlerowcami, to by nie ginęli.
Po przeczytaniu jej czułam smutek i niesmak. Może gdyby ta książka nie powstała, jego sympatie można by przypisać wiekowi i temu, że w czasie wojny nie wiedział, co się dzieje w Europie. Jednak po wojnie mógł to już wiedzieć, ale wynika z tego pamiętnika, że nie chciał i nie interesowało go to.
Szukając W Internecie wiadomości na ten temat natknęłam się na artykuł, jak to źli liberałowie po wojnie gnębili biednego autora..
Polecam ją wszystkim, którzy interesują się i cenią twórczość Hamsuna. Książka jest nużąca i trudna w odbiorze.

Nie potrafię taj książki ocenić. Jest to ostatnia książka noblisty, napisana jako pamiętnik, od 1945 roku, do 1948 roku. Pisarz ma już ponad 85 lat, jest głuchy i ślepnie.
Od początku lat 30 sympatyzuje z nazistami niemieckimi, był zwolennikiem teorii pangermańskiej i Norwegii jako znaczącego kraju germańskiego. Pisał artykuły popierający nowy niemiecki ład, odwiedził...

jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam.

jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam.

Lubię Hamsuna i wszystko co znam z jego twórczosci. Ta pozycja jest bardzo różna od pozostałych. Również dobra ale nie wybitna jak Błogosławieństwo ziemi

Lubię Hamsuna i wszystko co znam z jego twórczosci. Ta pozycja jest bardzo różna od pozostałych. Również dobra ale nie wybitna jak Błogosławieństwo ziemi

Notatki Knuta Hamsuna pisane w latach 1945-1948. Pierwsza z nich opisuje dzień aresztowania pisarza w jego majątku Nørholm, ostatnia powstała po zapadnięciu wyroku.

W tekście przeplatają się trzy główne wątki: oskarżenie o zdradę narodową, Oczekiwanie i Starość. Wplecione zostały także wątki poboczne: opowiadanie Martina i wspomnienia z Ameryki oraz wycieczka do okulisty.

Błędem byłoby jednak podchodzenie do tego tekstu jak do przemyślanej konstrukcji literackiej. "Na zarośniętych ścieżkach" to przede wszystkim słowa starego człowieka, który usiłuje coś jeszcze powiedzieć, wytłumaczyć. Gdy nikt nie słucha...

Dobrze jest się zapoznać z tą książką, gdy biografię Hamsuna zna się wyłączenie z Wikipedii. Ot tak, ku przestrodze.

Notatki Knuta Hamsuna pisane w latach 1945-1948. Pierwsza z nich opisuje dzień aresztowania pisarza w jego majątku Nørholm, ostatnia powstała po zapadnięciu wyroku.

W tekście przeplatają się trzy główne wątki: oskarżenie o zdradę narodową, Oczekiwanie i Starość. Wplecione zostały także wątki poboczne: opowiadanie Martina i wspomnienia z Ameryki oraz wycieczka do okulisty....