Książka jest znakomicie napisana, choć trudno ją uznać jedynie za biografię Isaaca Bashevisa Singera. Ważniejszy od tytułu jest podtytuł. Pejzaż pamięci po nieobecnych powstał dzięki dociekliwości Agaty Tuszyńskiej, jej wielu lekturom, rozmowom, podróżom do dawno zmienionych miejsc: "Opisywanie braku, kształtu nieobecności. Obrazy, smaki, resztki, okruchy, wspomnienia, ziarna wspomnień, każdy coś da - kawałek, szkiełko, ziarnko, kamyczek. Nie tylko prawda o nich, nie tylko ich obraz, ale i mój, mojego kraju, czym mógłby być, gdyby i oni tam byli". Powstała oznaka pamięci, kamień położony na grobie Singera, jego braci i siostry, rodziców i milionów Żydów, których od dawna już nie ma, ale których nadal się nienawidzi. Bolą te zapiski i uwierają. Singer, mówi Agata Tuszyńska, budował papierowy most między przeszłością a współczesnością, to samo robi także ona: przywołuje dawny świat biednych żydowskich rabinów, kramarzy, handlarzy, wędrowców, wyrobników, mówiących i płaczących po żydowsku, idących do gett i komór gazowych. Znakomity jest pomysł autorki na przeprowadzenie wśród dzieci ankiety "Nie jestem rasistką" i jej analiza. Co dzisiaj te dzieci wiedzą o Żydach?
Dobrze, że Agata Tuszyńska przywróciła pamięci malutki skrawek polskiej mozaiki: "Niezapisane istnieje mniej. Z czasem w ogóle przestaje istnieć. Mija wraz z pamięcią. Zapisane trwa. Jako dokument".

Książka jest znakomicie napisana, choć trudno ją uznać jedynie za biografię Isaaca Bashevisa Singera. Ważniejszy od tytułu jest podtytuł. Pejzaż pamięci po nieobecnych powstał dzięki dociekliwości Agaty Tuszyńskiej, jej wielu lekturom, rozmowom, podróżom do dawno zmienionych miejsc: "Opisywanie braku, kształtu nieobecności. Obrazy, smaki, resztki, okruchy, wspomnienia,...