Podobno ludzie epoki wiktoriańskiej „nie traktowali stron dodatnich i ujemnych jako aspektów tej samej całości”. Tak przynajmniej twierdzi John Fowles w „Kochanicy Francuza” i trudno mu nie wierzyć, kiedy się zna historię doktora Jekylla i pana Hyde'a.
Historia dra Jekylla i pana Hyda jest prosta. Oto doktor Jekyll sporządza miksturę, która zmienia go, statecznego obywatela, w odrażającego złoczyńcę. Doktor Jekyll nie dokonuje tego z pobudek naukowych, ale psychologicznych:
„przyjemności życia musiałem kosztować w ukryciu. A kiedym osiągnął wiek, w którym przychodzi czas na refleksję (...) stwierdziłem, że dwulicowość stała się cechą głęboko już we mnie zakorzenioną”.
Jekyll doskonale zdaje sobie sprawę ze swej dwoistości. Postanawia precyzyjnie rozdzielić obydwie swe natury, żeby dać wolność i złu, i dobru. I rzeczywiście mu się to udaje, chociaż niezupełnie tak, jak to sobie wymyślił:
„Tak więc miałem obecnie dwie osobowości i dwie postaci zewnętrzne: jedna była bez reszty zła, druga natomiast pozostawała dawnym doktorem Jekyllem, owym zbiorem sprzeczności, który tak bardzo chciałem udoskonalić”.
Sukces Jekylla, po krótkim okresie euforii, staje się przyczyną jego zgryzoty, a w końcu zguby. Zło w postaci Hyde'a, nie hamowane przez dobro w postaci Jekylla, zaczyna coraz śmielej sobie poczynać, aż w końcu Hyde staje się mordercą. Doktor Jekyll, zaszczuty przez własną złą naturę, popełnia samobójstwo.
Postać Jekylla i Hyde'a jest z pewnością symbolem czasów wiktoriańskich. Jest też symbolem dwoistości natury ludzkiej i pewnie jeszcze paru innych rzeczy. Z pewnego punktu widzenia jest wręcz przypowieścią na miarę przypowieści biblijnych: kiedy Jekyll postanawia oddzielić dobro od zła, jak światłość od ciemności, wkracza w boskie kompetencje i zostaje za to ukarany.
Ale powieść Stevensona jest też pochwałą hipokryzji. Bo przecież kiedy udajemy, że jesteśmy lepsi niż jesteśmy, w jakimś stopniu rzeczywiście się tacy stajemy. Nie fałsz jest najgorszy, zdaje się mówić Stevenson, tylko brak ograniczeń.

Podobno ludzie epoki wiktoriańskiej „nie traktowali stron dodatnich i ujemnych jako aspektów tej samej całości”. Tak przynajmniej twierdzi John Fowles w „Kochanicy Francuza” i trudno mu nie wierzyć, kiedy się zna historię doktora Jekylla i pana Hyde'a.
Historia dra Jekylla i pana Hyda jest prosta. Oto doktor Jekyll sporządza miksturę, która zmienia go, statecznego...