Musiałam przebrnąć przez kilkadziesiąt stron tej powieści, by odnaleźć się i zadomowić w ukazanym tu świecie przedstawionym. Kiedy już to uczyniłam, uświadomiłam sobie, że to jedna z najciekawszych książek, jakie dostały się w moje ręce.
Rządząca tu logika sennego koszmaru początkowo odstrasza - dłużąca się pierwsza rozmowa Rydera z boyem hotelowym ma moc zniechęcania. Ale każdy, kto w absurdalnych wędrówkach bohatera poczuje zapach utworów Kafki, a tym samym zapowiedź nietuzinkowych i otwartych na najbardziej szalone interpretacje zdarzeń, wciągnie się w lekturę bez reszty. Tak było w moim przypadku - z zaintrygowaniem śledziłam kolejne kroki Rydera, zazdroszcząc mu ogromnych pokładów (raczej wymuszonej) empatii, które skłaniały go do spełniania życzeń wszystkich ludzi, jacy zjawiali się na jego drodze. Szybko okazało się jednak, że w powieści nie chodzi wcale o uwypuklenie tego rysu osobowości bohatera: książka traktuje o przede wszystkim o ludzkim egotyzmie. Dobitnie podkreśla, że każdy człowiek jest w ostatecznym rozrachunku egocentrykiem, dla którego tylko własny sposób widzenia rzeczywistości jest właściwy i prawidłowy. Nie istnieje nic takiego jak obiektywizm - ludzki umysł jest "skażony" subiektywizmem i nie można nic na to poradzić. Głosy bohaterów dalszego planu to jedynie współbrzmiące (ale wykluczające się) monologi, postacie nie znajdują porozumienia, mając na uwadze tylko rozbuchane "ja". Wszelkie zdarzenia stanowią wypadkową motywacji wszystkich osób uwikłanych w intrygę. Zagadnienie egotyzmu, choć kluczowe, nie jest jedynym zagadnieniem poruszonym w tej książce - mieści się w niej znacznie więcej podstępnie zadanych pytań, wzbudza wątpliwości na temat rzeczy, które z przyzwyczajenia uznajemy za "normalne".
Postać Rydera, który próbuje spełnić oczekiwania wierzących w niego ludzi, usiłując jednocześnie zrozumieć własne pragnienia i emocje, niemal z miejsca zdobyła moją sympatię. Gdy tylko otwierałam książkę, w mojej wyobraźni pojawiała się twarz ozdobiona czy to nerwowym zakłopotaniem, czy też melancholijnym uśmiechem...

Musiałam przebrnąć przez kilkadziesiąt stron tej powieści, by odnaleźć się i zadomowić w ukazanym tu świecie przedstawionym. Kiedy już to uczyniłam, uświadomiłam sobie, że to jedna z najciekawszych książek, jakie dostały się w moje ręce.
Rządząca tu logika sennego koszmaru początkowo odstrasza - dłużąca się pierwsza rozmowa Rydera z boyem hotelowym ma moc zniechęcania. Ale...