Z dniem dzisiejszym moja przygoda z "Igrzyskami Śmierci" dobiegła końca. Czuję się zupełnie tak, jak po przeczytaniu ostatniej części przygód Harry'ego Pottera. Taka dziwna pustka. Skończyło się - już nigdy nie będę miała przyjemności dowiadywać się jak toczą się dalsze losy Katniss, Peety i Gale'a. Niby książki będą sobie leżeć grzecznie na półce, ale co z tego? Nawet jak zacznę czytać całą serię po raz drugi, to już nie będzie to samo. Przecież będę wiedziała co będzie dalej, jak się to wszystko zakończy...

Siedemnastoletnia Katniss wraz z matką i siostrą przeprowadza się to Trzynastki - dystryktu, który rzekomo nie przetrwał, tuż po tym, jak władze Kapitolu prawie doszczętnie zniszczyły jej dom rodzinny. Mimo początkowej niechęci zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. Trzynastka sprawnie przygotowuje się na ostateczne rozprawienie się z okrutną władzą, lecz zadanie nie jest proste. Jaką cenę przyjdzie im za to zapłacić?

Czy ostatnia część trylogii dorównuje swoim dwóm poprzedniczkom? Jedni mówią, że to najlepsza, drudzy, że najgorsza część cyklu. Mojej opinii nie mogę przyporządkować ani do pierwszego, ani drugiego stwierdzenia. Dlaczego?
Powiem tak: spodziewałam się czegoś nowego, lepszego, jakiegoś powiewu świeżości. Liczyłam, że nie będę mogła się oderwać, tak jak to było przy pierwszej i drugiej części, a pani Collins zarówno fabułą jak i nagłymi zwrotami akcji wbije mnie w fotel. I rzeczywiście tak było, tyle że dopiero od ¾ części książki. 
Początek jak początek - trzeba się było rozeznać, dowiedzieć się co nastąpiło po Ćwierćwieczu Poskromienia, poznać nowych bohaterów. Może to tylko ja taka niecierpliwa jestem, że najchętniej przerzuciłabym na ostatnią stronę i czytała od tyłu? Tymczasem czytałam i czytałam, aż powoli zaczęłam dochodzić do wniosku, że pani Suzanne skończyły się pomysły i pisze, byleby jakoś trylogię zakończyć. Na szczęście w porę akcja przeniosła się do Kapitolu.

Bohaterowie...Tu jestem trochę na autorkę najprościej mówiąc: wkurzona. Nie dość, że uśmierciła trzech z moich czterech ulubionych bohaterów (mimo że jakieś 90% z Was i tak już "Kosogłosa" ma za sobą i tak nie zdradzę o kogo mi dokładnie chodzi, by nie psuć tej "niespodzianki" tym, którzy jeszcze się z nią nie zapoznali), to jeszcze w taki sposób potraktowała Peetę...Ale cóż - ten tragiczny wątek też swoje miejsce gdzieś musi znaleźć. A żeby nie było, że wytykam same negatywy - po raz kolejny chwalę bogaty język pisarki i to, że nie zapomniała o pewnych życiowych wartościach, jakimi są przyjaźń czy miłość. Swoim stylem sprawiła, że mimo niektórych nużących momentów, książki i tak nie chciało się zamykać.

Podsumowując: czuję pewien niedosyt i to muszę przyznać. Trzecia część ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale tragicznie nie było. Momentami "Kosogłos" przypominał mi "Insygnia śmierci" - ostatnią część Harry'ego Pottera. Dobro. Zło. Walka. Poświęcenie. Nawet ten epilog, gdzie główni bohaterowie przedstawieni są jako dorośli już ludzie. Nie mam tu zamiaru nikogo oskarżać ani porównywać, co to, to nie. Z czystym sumieniem mogę jednak umieścić magiczny świat wykreowany przez panią Collins zaraz za fenomenem pani Rowling na liście tych najważniejszych cykli. Cykli, do których często będzie się wracać i o których po prostu się nie zapomina.

Z dniem dzisiejszym moja przygoda z "Igrzyskami Śmierci" dobiegła końca. Czuję się zupełnie tak, jak po przeczytaniu ostatniej części przygód Harry'ego Pottera. Taka dziwna pustka. Skończyło się - już nigdy nie będę miała przyjemności dowiadywać się jak toczą się dalsze losy Katniss, Peety i Gale'a. Niby książki będą sobie leżeć grzecznie na półce, ale co z tego? Nawet jak...