"Kosogłos" w niczym nie przypomina drugiej i pierwszej części "Igrzysk śmierci", serii, która kilka dni temu wyrwała mnie z rzeczywistości i nie pozwala powrócić. Jest jednak ich dopełnieniem i rozszerzeniem, pozwala głębiej zrozumieć nie tylko to, co wydarzyło się na kartach powieści, ale i świat, naszą wspólną historię i przyszłość, którą budujemy własnymi rękami. Przede wszystkim zaznajamia czytelnika z samym sobą. Z pewnością nigdy nie znajdzie się na liście światowych arcydzieł, ale w kategorii "dojrzałych książek dla młodzieży i dorosłych" zajmuje bardzo wysokie miejsce (mówię tu raczej o całej serii). A trylogia ta jest przesiąknięta symboliką, aluzjami do świata, który minął i miejmy nadzieję, że nie powróci. A może są też elementy charakterystyczne dla współczesności? Interpretacji tyle, ilu czytelników. Czytelników zachwyconych, którzy kończą powieści i rozmazują łzy na policzkach. Ja nie mogłam się uspokoić przed dobre pół godziny, stałam się roztrzęsioną fontanną słonych kropel.
Myślę, że niejeden referat o państwach totalitarnych nie sprowokowałby do tylu przemyśleń, co "Igrzyska śmierci". Suche fakty to nie wszystko. Nie pozwolą w pełni pojąć znaczenia zła - niejasnego, wielowymiarowego. W porównaniu z tym złem ze świata Panem, dobro wydaje się ciche, małe, rozproszone, a jego jasne, promienne cząstki ukryły się w ludziach takich jak Katniss, Peeta, Prim... Cząstki te atakują mroczną płachtę zła. Dziurawią ciemną powierzchnię, próbując ją przerwać. Zło jest silne, niektóre cząstki pochłania, w innych narusza pierwiastek dobra, kolejne tylko niszczy na zewnątrz, wnętrze pozostaje czyste. I zło, i dobro nie są jednoznaczne. O tym, która cząstka zwycięży, decyduje sam człowiek. Może się złamać, ulec złu i wtedy przegrywa. Może pozostać silny i wygrać, ale wygrana jest pozorna. Bo wygrywając, traci. Rodzinę, dom, miłość, przyjaźń, osobowość, zdrowie, samego siebie. Wygrana to tak naprawdę porażka. Im szybciej to sobie uświadomimy, tym lepiej.
"Kosogłos" jest tylko pozornie spokojniejszy od poprzedniczek. Ta książka aż krzyczy i wrze, ale nie akcją, a emocjami. Nie, emocje to złe słowo. To prawdziwy chaos, skutki tego, co powoduje potęga zła. Katniss 'nie była' była kosogłosem, a jeśli to tylko w czarnej sukni z piór. Kosogłos jest ptakiem, jest wolny, nie blokują go żadne ograniczenia, a Katniss nie osiągnęła szczęścia, jakie daje możliwość swobodnego życia, bez strachu i buntu. Za wiele wycierpiała.
Najbardziej współczułam... Peeta. Tak. Silna psychicznie Katniss i tak się złamała. A Peeta,który w moich oczach był ucieleśnieniem dobra, stał się ofiarą już w momencie, gdy Effie wyczytała jego nazwisko jako trybuta. Zginąłby już na początku, uratowała go tylko miłość do przyjaciółki i rywalki w jednym. A jednak to on jako pierwszy zrozumiał koszmarną ideę igrzysk i rolę, jaką w całym tym bagnie pełni godność. Jeśli ktoś w ogóle zasługiwał na zwycięstwo, to tylko on. Ale nie w igrzyskach, lecz w życiu i pokonaniu wszechobecnego zła.
Nie będzie przesadą, jeśli napiszę, że wszyscy (na czele z tą dwójką), są najbardziej tragicznymi bohaterami z książek, jakie przeczytałam. Suzanne Collins stworzyła postacie, które są o wiele bardziej wiarygodne niż Antygona i Hamlet.

Muszę przyznać, że 3/4 książki z przerwami mnie nudziło i chciałam ją jak najszybciej skończyć. Cała jej oś, wartość skupia się w ostatnich rozdziałach. Wtedy padają najważniejsze słowa. A może nie słowa, lecz sama prezentacja wydarzeń, sucha, obiektywna relacja, która momentalnie prowokuje do zastanowienia się. Właściwie nad wszystkim. Lepiej zacząć już teraz, nim będzie za późno.

"Kosogłos" w niczym nie przypomina drugiej i pierwszej części "Igrzysk śmierci", serii, która kilka dni temu wyrwała mnie z rzeczywistości i nie pozwala powrócić. Jest jednak ich dopełnieniem i rozszerzeniem, pozwala głębiej zrozumieć nie tylko to, co wydarzyło się na kartach powieści, ale i świat, naszą wspólną historię i przyszłość, którą budujemy własnymi rękami. Przede...