Kolejny tytuł, w przypadku którego dowiedziałam się o istnieniu książki po seansie filmowym. Cóż, nic straconego. Przed nami premiera drugiej części, więc uznałam to za dobry moment do nadrobienia zaległości. Nie sądziłam jednak, że połknę sagę tak szybko - pozostaje mi teraz czekać dwa miesiące na zweryfikowanie historii. A myślałam, że wyrobię się w sam raz na listopad...

Po lekturze pierwszego tomu byłam zadowolona tym, co otrzymałam. Podobnie jak film, książka mnie uwiodła. Została naprawdę dobrze napisana, język i słownictwo są na poziomie, całość nie charakteryzuje się przeznaczeniem typowo młodzieżowym, co często słyszę. To jest po prostu książka przygodowa, której bohaterami są (częściowo) dzieci. A czy to musi z góry oznaczać powieść młodzieżową? Ośmielę się powiedzieć, że wręcz przeciwnie!

Bardzo pozytywnie nastawiona zabrałam się za kolejny tom. Nie powiem, był równie interesujący i autorka wykazała się sporą inwencją twórczą przy obrocie wydarzeń. Tylko właśnie w tej części zaczęła przeszkadzać mi jedna rzecz, szczególnie im dalej brnęłam w tom. Czego bardzo nie lubię w nadmiarze, to wewnętrzne rozdarcia i dziecinne podejście do życia. Katniss i jej problemy natury miłosnej, a także wszystkie wątpliwości, przemyślenia i poczucie winy sprawiały, że miałam ochotę krzyknąć i rzucić książką w kąt. Zdaję sobie sprawę, że główna bohaterka ma tylko 17 lat, ale naprawdę można było inaczej dobrać słowa i wyrazić jej podejście do życia w taki sposób, by nie było to dla czytelnika irytujące. Ostatnia część sagi to apogeum jej rozterek, dlatego uważam ją za nasłabszą i w sumie najmniej ciekawą.

Podsumowując: moim zdaniem pierwsza część była genialna - temat oryginalny, dobrze poprowadzony, wciągający. Czyta się szybko, przyjemnie i bez większych problemów. To coś nowego, a to się ceni. Sama idea igrzysk została wyczerpująco przedstawiona i historia mogła się równie dobrze zakończyć na tomie pierwszym. Kolejne plasują się jakościowo niżej i - niestety - jest to tendencja spadkowa (co jest w sumie dziwne po przeczytaniu tylu pozytywnych opinii, jakoby właśnie kolejne tomy były lepsze). Niemniej, Collins stworzyła rzecz godną przeczytania - i jak widać - również godną ekranizacji.

Kolejny tytuł, w przypadku którego dowiedziałam się o istnieniu książki po seansie filmowym. Cóż, nic straconego. Przed nami premiera drugiej części, więc uznałam to za dobry moment do nadrobienia zaległości. Nie sądziłam jednak, że połknę sagę tak szybko - pozostaje mi teraz czekać dwa miesiące na zweryfikowanie historii. A myślałam, że wyrobię się w sam raz na...