Rok raptem 2059, ludzkość całkiem nieźle sobie pozwala, to społeczeństwo hedonistyczne. Seksualność nie jest żadnym tabu i w żadnej odmianie, w zasadzie, sprzeciwu nie budzi. A jeśli tego komuś mało może się wspomóc substancjami najróżniejszej maści. Ziemia jakoś istnieje, choć w kondycji nie najlepszej, ale czemu? możemy się jedynie domyślać. O zdobywaniu kosmosu też nikt nie myśli, bo po co, skoro opanowano podróże w czasie. Jud Elliot to nieudacznik, no... raczej specjalista od podejmowania złych decyzji. Przypadkowo dostaje się do Służby Czasu zostając pilotem wycieczek do czasów Bizancjum. Praca to świetna, dobrze płatna, jedynym zwierzchnikiem jest Patrol Czasu – taka policja i sąd w jednym. Będąc w miarę rozsądnym nie trzeba się ich bać, zatracając rozsądek można stracić życie. I życie Elliota zapowiada się cudownie, a kariera przed nim świetlana chyba że... zakocha się szczeniacko i „zgubi” turystę – jednego z podopiecznych.
Choć problemów wynikających z podróży w czasie Silverberg nie traktuje po macoszemu, to jednak nie pamiętam książki, w której warstwa SF byłaby, w takim stopniu, jedynie pretekstem do opowiedzenia historii,
A historia to doskonała, postaci świetnie napisane, humor najwyższych lotów, a erotyka – której sporo całkiem – opisana subtelnie, ze swadą wręcz. No i historia Bizancjum, jesteśmy świadkami jego powstania, rozkwitu i upadku.
I nie są to suche fakty, bo to przecież wycieczka z Kurierem Czasu i nierozgarniętymi turystami, a nie akademicki wykład. Lekkość słowa Silverberga powoduje, że książkę się pochłania. I choć zakończeniu daleko do happy endu to żadna strata – w tym akurat wypadku.

Rok raptem 2059, ludzkość całkiem nieźle sobie pozwala, to społeczeństwo hedonistyczne. Seksualność nie jest żadnym tabu i w żadnej odmianie, w zasadzie, sprzeciwu nie budzi. A jeśli tego komuś mało może się wspomóc substancjami najróżniejszej maści. Ziemia jakoś istnieje, choć w kondycji nie najlepszej, ale czemu? możemy się jedynie domyślać. O zdobywaniu kosmosu też nikt...

Porządna książka o podróży w czasie, pełna rozważań nad naturą czasu. Mimo upływu lat, poza kilkoma krótkimi fragmentami o tym co się stało na przełomie XX i XXI wieku książka nadal aktualna. Choć oczywiście wątpię, w to, że za jakieś 40 lat podróże w czasie będą możliwe ;).

Porządna książka o podróży w czasie, pełna rozważań nad naturą czasu. Mimo upływu lat, poza kilkoma krótkimi fragmentami o tym co się stało na przełomie XX i XXI wieku książka nadal aktualna. Choć oczywiście wątpię, w to, że za jakieś 40 lat podróże w czasie będą możliwe ;).

musze wrocic

musze wrocic

To jest książka historyczna. Oczywiście zakładając, że autor posługuje się aktualnymi danymi znanymi dzisiejszym historykom, wtedy można ją tak przyporządkować. Objętościowo w każdym razie, wydarzenia z historii Bizancjum zajmują największą część książki. Główny bohater z wykształcenia jest historykiem, jego specjalnością i największym zamiłowaniem są dzieje Konstantynopola/Bizancjum. Wykonuje zawód Kuriera Czasowego, oprowadza wycieczki turystów za pomocą skoków w czasie po różnych epokach tego miasta, pokazując im (jak i czytelnikowi) przeszłość Bizancjum. Cała książka to sprytnie zaprezentowana lekcja historii, ubrana w płaszczyk fantastyki. Jest tu też dużo erotyki, społeczeństwo przyszłości pokazane jest bardzo hedonistycznie, jako w pełni korzystające z przyjemności cielesnych. Książka jest lekka i szybka w czytaniu, kilka godzin i po wszystkim. Na plus należy zaliczyć ciekawe zakończenie i ogólnie tematykę podróżowania w czasie, poruszaną przez całą książkę, która pobudza trochę szare komórki do myślenia. Podsumowując, autor łączy tutaj ze sobą można powiedzieć skrajności (historia/matematyka/fizyka/erotyka/fantastyka) i wychodzi mu to co najmniej dobrze. Spokojnie można brać do ręki i czytać.

To jest książka historyczna. Oczywiście zakładając, że autor posługuje się aktualnymi danymi znanymi dzisiejszym historykom, wtedy można ją tak przyporządkować. Objętościowo w każdym razie, wydarzenia z historii Bizancjum zajmują największą część książki. Główny bohater z wykształcenia jest historykiem, jego specjalnością i największym zamiłowaniem są dzieje...

Ale skucha! Po "Zamkniętym świecie" zakochałam się w piórze Silverberga. Ale "Prądy czasu" mnie gorzko rozczarowały. Szczerze wam powiem że po około 50 stronach po prostu ją sobie odpuściłam. Ta książka do mnie nie trafia, mało rzeczy wydało mi się interesujących, niektóre totalnie nielogiczne. Szkoda mi na nią mojego czasu.

Ale skucha! Po "Zamkniętym świecie" zakochałam się w piórze Silverberga. Ale "Prądy czasu" mnie gorzko rozczarowały. Szczerze wam powiem że po około 50 stronach po prostu ją sobie odpuściłam. Ta książka do mnie nie trafia, mało rzeczy wydało mi się interesujących, niektóre totalnie nielogiczne. Szkoda mi na nią mojego czasu.

Zdecydowanie jedna z lepszych pozycji dotycząca paradoksów podróży w czasie; zabawnie wpleciona erotyka oraz tempo wydarzeń to duże plusy. Niestety, podobnie jak wielu innych świetnych książkach s-f, zakończenie jest zupełnie nietrafione.

W każdym razie, jeśli kręci Cię Powrót do Przyszłości, albo książki typu Statki Czasu Baxtera, koniecznie przeczytaj!

Zdecydowanie jedna z lepszych pozycji dotycząca paradoksów podróży w czasie; zabawnie wpleciona erotyka oraz tempo wydarzeń to duże plusy. Niestety, podobnie jak wielu innych świetnych książkach s-f, zakończenie jest zupełnie nietrafione.

W każdym razie, jeśli kręci Cię Powrót do Przyszłości, albo książki typu Statki Czasu Baxtera, koniecznie przeczytaj!

Od soboty dumam, co ja kuźwa przeczytałam i nadal nie jestem pewna. “Prądy czasu” Roberta Silverberga wyszły drukiem za oceanem w 1969, co czyni je o rok młodszymi od “Masek czasu” i trzy lata starszymi od “Księgi czaszek” (o której jeszcze nie napisałam, acz tu dumam od niedzieli nad tym, co ja o tym myślę). Wyznaczam ramy czasowe, w naiwnej może próbie stwierdzenia, jak to z pewnymi aspektami książek pana Silverberga jest. Bo tak, okładkowo “Prądy czasu” to:

"Gdyby ktoś chciał wybrać się na wycieczkę w przeszłość, w roku 2058 byłoby to możliwe, ale nie łudźmy się, ani tanie, ani bezpieczne. Należy przede wszystkim przestrzegać przepisów ustalonych przez służbę czasową. Co ma zrobić pilot wycieczki, jeśli niesforny turysta umknie z grupy i zagubi się w czasie? Przydarzyło się to Judsonowi Danielowi Elliotowi III… i zakończyło niewesoło."



I owszem, podróże w czasie odgrywają kluczową rolę w powieści niemal od samego początku. W 2058 podróże w czasie są możliwe i za odpowiednią kwotę jedni lecą na wakacje na Karaiby, a inni na tygodniową przelotówkę przez historię Bizancjum, jeszcze inni mogą zwiedzić epidemię dżumy w Europie. Co kto woli. Główny bohater, Judson Daniel Elliot III – w skrócie Jud – zostaje kurierem, czyli przewodnikiem wycieczek w przeszłość operujących na trasie historii Bizancjum właśnie (które ani chybi stanowi konik autora). Przypada mu też rola naczelnego niewiedzącego, przez pytania i wtopy którego autor może tłumaczyć różne paradoksy czasowe. Tłumaczy jemu, a czytelnik poznaje przy okazji.

Paradoksów jest co nie miara i trzeba autorowi oddać, że wyszedł poza najbardziej znany paradoks babci/dziadka. Zwrócił uwagę między innymi na akumulację turystów z przeszłości w konkretnych momentach historii i szukał odpowiedzi jakie ograniczenia trzeba by nałożyć na podróżników w czasie, aby to działało. Jednak paradoksy nie są tym, co napędza fabułę (choć chwilami miałam wrażenie, że owszem). Nie jest tym również historia Bizancjum, choć autor się nie hamuje i robi całkiem spory wykład o niej, wrzucając trochę ciekawostek wartych zapamiętania. Jednak tym, co się wybija jest poszukiwanie swoich korzeni – przodków, a najbardziej przodkiń i sekszenie się z nimi.

A tak, Silverberg.

Fakt, że lata do których skacze główny bohater nieco usprawiedliwiają mocne roznegliżowanie postaci kobiecych, nie poprawiał mi przesadnie samopoczucia, gdy kolejna niewolnica/królowa/przodkini wkraczały na scenę wydarzeń znów czytałam o twardych tyłeczkach, małych/dużych piersiach o takich czy owakich sutkach. Rozumiem, że bohater jest młodym facetem i jak mu się roznegliżowane baby przed nos pchają, to przecież oczu nie zamknie, ale…

Primo: w jego czasach radosne roznegliżowanie nie jest czymś szczególnym, w książce podkreślone jest, że skaczący do lat trzydziestych XX wieku ludzie byli rozbawieni tym, jak bardzo poubierani byli ludzie.

Secundo: zważywszy, że na tych opisach kończy się w sumie refleksja o znamienitej większości bohaterek, to jest po prostu nudne.

ciąg dalszy: http://mlaasik.eu/wordpress/2014/06/02/r-silverberg-prady-czasu :)

Od soboty dumam, co ja kuźwa przeczytałam i nadal nie jestem pewna. “Prądy czasu” Roberta Silverberga wyszły drukiem za oceanem w 1969, co czyni je o rok młodszymi od “Masek czasu” i trzy lata starszymi od “Księgi czaszek” (o której jeszcze nie napisałam, acz tu dumam od niedzieli nad tym, co ja o tym myślę). Wyznaczam ramy czasowe, w naiwnej może próbie stwierdzenia, jak...

Bardzo dobra lektura. Niby wszystko co można było napisać o podróżach w czasie zostało już powiedziane, a jednak Silverberg ujął temat w nowe ramy. Książka napisana przemyślanie i staranie. Ciekawie zostały przedstawione problemy paradoxów czasowych.
Zdecydowanie polecam.

Bardzo dobra lektura. Niby wszystko co można było napisać o podróżach w czasie zostało już powiedziane, a jednak Silverberg ujął temat w nowe ramy. Książka napisana przemyślanie i staranie. Ciekawie zostały przedstawione problemy paradoxów czasowych.
Zdecydowanie polecam.

Jestem zachwycona tą książką. Łączy ze sobą delikatny obraz historii z przyszłością niewyobrażalną i podróżami w czasie... Rewelacja, godna polecenia.

Jestem zachwycona tą książką. Łączy ze sobą delikatny obraz historii z przyszłością niewyobrażalną i podróżami w czasie... Rewelacja, godna polecenia.