Nie jest to książką, którą można przeczytać zawsze i wszędzie. Potrzeba chwili skupienia, by móc dogłębnie wczytać się w jej treść. Jest ona zbiorem opowiadań o losach ludzi, którzy gdzieś w swojej wczesnej młodości postanowili oddać swoje życie Bogu za murami klasztoru, czy ogólnie rzecz ujmując, szukając Go w życiu zakonnym. Czy Go nie odnaleźli? Przeciwnie. Mimo doświadczenia Boga w swoim życiu, wielu z nich zdało sobie sprawę, że decyzja o wstąpieniu w wielu przypadkach była podyktowana przez różne doświadczenia przeżyte w dzieciństwie, i była niekoniecznie dobra.

Książka ta nie jest (wydaje mi się) krytyką Kościoła jako wspólnoty, autor wielokrotnie podkreśla, że w Kościele widział i doświadcza Boga, jest raczej krytyką kościoła jako swego rodzaju systemu, ideologi, która zakrywa przed wiernymi wiele negatywnych obrazów osób duchownych oraz kościoła jako budowli otoczonej murem obronnym przez które wydostaje się tylko to, co powinno, co nie uwłacza jej obrazowi.

Nie jest to książką, którą można przeczytać zawsze i wszędzie. Potrzeba chwili skupienia, by móc dogłębnie wczytać się w jej treść. Jest ona zbiorem opowiadań o losach ludzi, którzy gdzieś w swojej wczesnej młodości postanowili oddać swoje życie Bogu za murami klasztoru, czy ogólnie rzecz ujmując, szukając Go w życiu zakonnym. Czy Go nie odnaleźli? Przeciwnie. Mimo...

Chciałbym wystawić lepsza opinię tej książce, bo potencjalnie na nią zasługuje. Ma wyrazisty koncept, przejrzystą strukturę, od samego początku czytelnik jest zawiadamiany, o czym będzie i o czym nie będzie się w niej mówiło, z jakiego punktu widzenia i po co. Eseistycznym rozważaniom Bielawskiego jednak, mimo tych wszystkich zalet, brakuje, by tak rzec, "soku", miąższu, czegoś, co pozwoliłoby dłużej ją potrzymać w głowie.
Bez tej zawartości "Odejścia" staja się zbiorem opowieści, obrazków, prezentacją podejmowanych decyzji. Zbiór to istotny, podobnie jak literatura, która podpiera się autor: zainteresowanych może odesłać dalej, nieznających tematu - uświadomić o nim. Brakuje tam jednak jakiegoś węzła, refleksji wychodzącej poza książkę. Mnie brakuje.

Chciałbym wystawić lepsza opinię tej książce, bo potencjalnie na nią zasługuje. Ma wyrazisty koncept, przejrzystą strukturę, od samego początku czytelnik jest zawiadamiany, o czym będzie i o czym nie będzie się w niej mówiło, z jakiego punktu widzenia i po co. Eseistycznym rozważaniom Bielawskiego jednak, mimo tych wszystkich zalet, brakuje, by tak rzec, "soku", miąższu,...

Książka Macieja Bielawskiego, traktująca o tych, którzy odeszli ze stanu duchownego, jest bardzo interesująca – i to nawet nie tyle ze względu na temat, co na jego ujęcie. Nie są to bowiem kolejne wyznania „eksa”, nie jest to żadna autobiografia czy też cyniczny i złośliwy pamflet na instytucje kościelne z pozycji tego, który odszedł. Autor próbuje przyjrzeć się fenomenowi odejść w sposób ogólny – i to sprawia, że jest to pozycja oryginalna. Niemniej jednak pozostawia pewien niedosyt. Powiem szczerze, że oczekiwałem nieco więcej od autora gruntownie wykształconego i doświadczonego w wielu dziedzinach (profesor teologii, konsultant w jednej z Kongregacji Papieskich, wicerektor jednego z rzymskich Kolegiów Papieskich itd.). To prawda – wykonał pracę bardzo rzetelną, przekopał się przez całą masę książek, świadectw, badań i faktów; poza tym ma łatwość pisania i formułowania myśli – ale odnoszę wrażenie, że tego wszystkiego nie wykorzystał do końca. Jego książka jest bardzo nierówna: ma momenty znakomite i dosyć słabe, nieraz jest dosyć jednostronna, a czasami wydaje się, że autor idzie na łatwiznę lub zatrzymuje się w pół kroku. Aż chciałoby się, by pociągnął pewne wątki, poszerzył perspektywę (książka jest bardzo krótka – niecałe 200 stron niezbyt obficie zadrukowanych). Ale też sam autor przyznaje, że jest to zaledwie kamyk u stóp góry. Mimo tego myślę, że warto po nią sięgnąć. Na pewno publikacja ta ma dużą wartość poznawczą. Przedstawia wiele mało znanych i zaskakujących faktów (dużą część zajmuje przedstawienie naprawdę ciekawych sylwetek różnych byłych księży i zakonnic),stawia sporo intrygujących pytań i pozwala zmierzyć się z tym trudnym tematem w sposób dosyć uczciwy. Może być doskonałym punktem wyjścia do przemyśleń i dyskusji.

Książka Macieja Bielawskiego, traktująca o tych, którzy odeszli ze stanu duchownego, jest bardzo interesująca – i to nawet nie tyle ze względu na temat, co na jego ujęcie. Nie są to bowiem kolejne wyznania „eksa”, nie jest to żadna autobiografia czy też cyniczny i złośliwy pamflet na instytucje kościelne z pozycji tego, który odszedł. Autor próbuje przyjrzeć się fenomenowi...