Czytając książkę zawsze wybieram sobie ulubionego bohatera. Tak było i tym razem. Czytając "Gone" zawsze trzymałam stronę Sama, a po cichutku chciałam być Astrid. Sama się zdziwiłam jak bardzo zaczęła mnie irytować w trzeciej części. Kurczowo trzymałam stronę Sama, przekonana że zawsze ma rację. Dalej tak sądzę. Jest zdecydowanie moim ulubionym bohaterem tej serii. Ale chciałam napisać o czymś innym. Przez poprzednie dwie części autor pokazywał nam życie w ETAP-ie, nie dawał nam nawet pomyśleć że jakiś świat poza ETAP-em może istnieć. A tu nagle napływa do nas tyle informacji o tym co się dzieje poza murem. Pytanie brzmi; czy możemy temu wierzyć? I ten moment gdy mały braciszek Astrid sprawił, że mur na ułamek sekundy zniknął... Z jednej strony dało mi to nadzieję, że jednak jest dla nich jakaś szansa, że może faktycznie 15 urodziny to dzień w którym można uwolnić się z ETAP-u. Albo że jest jakikolwiek inny sposób by to zrobić. A może właśnie brat Astrid jest kluczem do tego wszystkiego? A co z Ciemnością? Co zaplanuje tym razem? Zawsze przeżywam książki, ale tą serię chłonę bez opamiętania i już nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po czwartą część. : )

Czytając książkę zawsze wybieram sobie ulubionego bohatera. Tak było i tym razem. Czytając "Gone" zawsze trzymałam stronę Sama, a po cichutku chciałam być Astrid. Sama się zdziwiłam jak bardzo zaczęła mnie irytować w trzeciej części. Kurczowo trzymałam stronę Sama, przekonana że zawsze ma rację. Dalej tak sądzę. Jest zdecydowanie moim ulubionym bohaterem tej serii. Ale...