Bohater jest obrzydliwym, niedorozwiniętym emocjonalnie ch....em.

Uwielbiam Hlynura właśnie za to, że jest taki okropny. Myślę, że pociągają mnie w nim też pewne nasze wspólne cechy jak choćby niedojrzałość emocjonalna. Mogłabym mieć w realu takiego kolegę, bo jakiekolwiek inne relacje z tego typu osobnikiem nie wchodzą w grę, ale taki człowiek jest nieskończonym oceanem przezabawnych historyjek, które potem można opowiadać znajomym przy piwie, albo wykorzystywać tworząc postaci we własnych tekstach.

Mimo pozornej wesołkowatości to tragiczna i smutna postać - totalna deprecha. Za żadne skarby świata nie chciałabym być na miejscu Hlynura. Wprawdzie zazdroszczę mu mamusi, która go utrzymuje i pozwala na życie w idealnym kokonie totalnej beztroski, ale to się musi źle skończyć.

W filmie oprócz wielu fantastycznych scen, oddających w pełni ducha powieści, zabrakło mi prawdziwo Hlynura. Bohater książki jest cudownie wręcz do granic absurdu śmieszny w swoim tragizmie, w filmie jest nijaki i przede wszystkim za chudy, za mało ma w sobie z obleśnego satyra. Powieściowy Hlynur też nie jest gruby, ale mam nadzieję, bardziej owłosiony, a tym samym bardziej obleśny.

Film to strata czasu, może gdybym nie czytała książki moje odczucia były by inne, ale nawet kiedy staram się oddzielić jedno od drugiego i traktować zupełnie niezależnie - to film wypada marnie.

Przyznaję, że czytałam tę powieść wyjątkowo długo momentami brnęłam jak na Mont Everest, pionowa ściana i wiatr w oczy, ale warto było. Nie pamiętam kiedy ostatni raz tak się śmiałam czytając książkę. Do łez rozbawiła mnie scena, w której Hlynur biega po klatce schodowej nagi z opadającym kondomem, albo pomysł jego kolegów na aborcję przez telefon, umarłam jak to czytałam.

To lektura bardziej męska niż damska. Kobiety będą się oburzać na zachowanie i stosunek do płci pięknej bohatera, ale jeśli ktoś potrafi wznieść się ponad ograniczenia własnej płci, nie myślę w tym miejscu tylko o kobietach, to polecam.

Dla inteligentów znajdzie się drugie dno takie z analizą współczesnego społeczeństwa, niedojrzałych i głęboko tragicznych postaci i takie tam wywody, a dla przeciętnego Kowalskiego/skiej będzie to przezabawna, momentami może trochę obrzydliwa, powieść o kompletnym świrze.
Film, to już wg uznania.

Bohater jest obrzydliwym, niedorozwiniętym emocjonalnie ch....em.

Uwielbiam Hlynura właśnie za to, że jest taki okropny. Myślę, że pociągają mnie w nim też pewne nasze wspólne cechy jak choćby niedojrzałość emocjonalna. Mogłabym mieć w realu takiego kolegę, bo jakiekolwiek inne relacje z tego typu osobnikiem nie wchodzą w grę, ale taki człowiek jest nieskończonym oceanem...