Opowiadania są bardzo ciekawe i dają wiele do myślenia. Jednak opowiadanie te mają mają specyficzny styl i niektórych może irytować styl oraz pewne elementy i obraz współczesnej Polski jaki jest tam pokazany. Chciałbym powiedzieć coś więcej, jednak ja bardziej kategorię szeroko pojętej fantastyki. I nie czuję się zbyt komfortowo pisząc o tym typie.

Dlatego wybaczcie, ale nie wystawię oceny.

Opowiadania są bardzo ciekawe i dają wiele do myślenia. Jednak opowiadanie te mają mają specyficzny styl i niektórych może irytować styl oraz pewne elementy i obraz współczesnej Polski jaki jest tam pokazany. Chciałbym powiedzieć coś więcej, jednak ja bardziej kategorię szeroko pojętej fantastyki. I nie czuję się zbyt komfortowo pisząc o tym typie.

Dlatego wybaczcie, ale...

Polaku nie zadawaj niewygodnych pytań!
Takiej publikacji szukałam od dawna. To zbiór tekstów, który nie ma gotowym złotych rad na idealne państwo i ich mieszkańców, ale odważnie wytyka palcem, to co zostało już dawno sprzątnięte ze stołu. O naszej genezie, naszych nadziejach, pragnieniach i o tym czy polskość wpływa na to jacy jesteśmy. Warto sięgnąć po tą pozycję i pytać o wspólną Polskę.

Polaku nie zadawaj niewygodnych pytań!
Takiej publikacji szukałam od dawna. To zbiór tekstów, który nie ma gotowym złotych rad na idealne państwo i ich mieszkańców, ale odważnie wytyka palcem, to co zostało już dawno sprzątnięte ze stołu. O naszej genezie, naszych nadziejach, pragnieniach i o tym czy polskość wpływa na to jacy jesteśmy. Warto sięgnąć po tą pozycję i pytać...

Zdążyłem przeczytać tylko kilka pierwszych opowiadań i zgubiłem książkę. Zostawiłem ją najprawdopodobniej w autobusie. Jak wypatrzę ją w którejś z tanich księgarni to kupię, bo nie lubię tych niedokończonych. Szkoda, że bardziej w głowie zapadło mi opowiadanie beznadziejne, a nie świetne. Na tym mało zaszczytnym miejscu znajduje się tekst Pani Pietruski-Mrożek, która serwuje nam gniota dla dzieci, dobrego do interpretacji na egzaminie gimnazjalnym. Nic więcej nie powiem, bo nie mam książki przed sobą.

Edit: Znalazłem. Za 7 zł w jednej z krakowskich księgarni. Pluję sobie w brodę, że nie wydałem tej sumki na na słoiczek Nutelli czy 10 kg ziemniaków. Jak można wydać takie opowiadania?! Przydałaby się blaszka w czółko temu, kto nadzorował dobór prac. Na jednej ze stron recenzenckich znalazłem opinię czytelniczki, że opowiadania ze zbioru poziomem są zbliżone do poprawnych wypracowań gimnazjalnych. Zgadzam się. Tylko dlaczego ktoś chce, żebym to czytał? I jeszcze płacił! Aaaaa! Co do dwóch autorów, na których liczyłem: Agnieszka Drotkiewicz sama nie obroni zbioru, a Sławomir Shuty chyba stał się więźniem własnych konwencji.

Zdążyłem przeczytać tylko kilka pierwszych opowiadań i zgubiłem książkę. Zostawiłem ją najprawdopodobniej w autobusie. Jak wypatrzę ją w którejś z tanich księgarni to kupię, bo nie lubię tych niedokończonych. Szkoda, że bardziej w głowie zapadło mi opowiadanie beznadziejne, a nie świetne. Na tym mało zaszczytnym miejscu znajduje się tekst Pani Pietruski-Mrożek, która...

Pisarstwo! Kocham tę dziedzinę sztuki! Kocham, bo tylko w niej można być młodym, dobrze zapowiadającym się artystą także po pięćdziesiątce. Ale… mniejsza z tym.
 
„Nie pytaj o Polskę” to zbiór osiemnastu opowiadań, nowel oraz… innych tekstów, młodych współczesnych polskich pisarzy płci obojga. Najmłodszy z nich, Szymon Wigienka, urodził się w 1994 roku. „Polska”, występująca w tytule książki, określa wspólny temat, myśl przewodnią utworów zawartych w antologii. Wygląda na to, że autorom – poza tym jednym… drogowskazem – pozostawiono pełną dowolność, zarówno w interpretacji tematu, jak i formie wypowiedzi. Tak więc znalazły się tu próby znalezienia odpowiedzi na pytanie o polskość (cokolwiek miałoby to znaczyć),o patriotyzm, o to, co to w ogóle znaczy – być Polakiem? Być Polakiem w Polsce, być Polakiem zagranicą…
 
Choć poziom utworów jest bardzo nierówny, to całość oceniam wysoko. Dobry pomysł, niezłe wykonanie. Nawet te gorsze „kawałki” sprawiają wrażenie potrzebnych i na swoim miejscu.
 
A oto fragment tekstu Marty Łosiak:
„Wszyscy Polacy pochodzą spod Kielc. Guru mojej młodości, Tadeusz Konwicki, twierdzi co prawda, że wszyscy pochodzimy spod Oszmiany, nawet Bóg, ale ja już Konwickiemu nie wierzę. To znaczy, Bóg może i jest spod Oszmiany, bo z Kieleckiego na pewno nie. Na Kielecczyźnie ludzie są pazerni, okrutni i głupi, mają ciasne horyzonty i płaskie uczucia. Boga noszą na obrazach, nie w sercach, topią kocięta, a poważają tylko kasę. Ale wszyscy Polacy pochodzą zdecydowanie spod Kielc.
/…/
Ja wiem, ja rozumiem – życie na gołoborzach, wśród puszcz jodłowych, jest ciężkie i trudne. Każda piędź ziemi pod uprawę wymaga zażartej walki z przyrodą i z ludźmi, każdy posiłek wymusza więcej zachodu, każdy budynek stawiany jest z większym trudem. W dodatku na taką głęboką prowincję prowincji, do wioseczek rozsianych po lasach i wzgórzach – na takie zadupie po prostu – każda innowacja dociera ze stuletnim opóźnieniem. Ale to nie tłumaczy wszystkiego – palenia gromnic zamiast zakładania piorunochronów na przykład, ani ekskluzywnych łazienek niepodłączonych do kanalizacji, bo one tylko na pokaz, nie do użytku. Albo topienia kociąt, bo na weterynarza szkoda pieniędzy, albo wyrzucania kości przodków na śmietnik, bo trzeba przygotować dla siebie atrakcyjne miejsce na cmentarzu przy głównej alejce. Kielecczyzna to anus mundi w każdym wymiarze.
Nienawidzę Kieleckiego z całego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich sił swoich i bardzo się staram od niego uciec. Co nie jest łatwe. Nie jest to łatwe, bo ja też jestem spod Kielc, i moja rodzina, i wszyscy, których znam. Więc to Kieleckie ciągle mnie dopada: a to w kolejce do dziekanatu, do której wepchnie się koleżanka z Kielc, a to w pociągu, gdzie gruba baba wciśnie mnie w ściankę przedziału, bo to ona musi mieć więcej miejsca, a to podczas Wszystkich Świętych, kiedy się okazuje, że grób prababci został przeniesiony na nowy cmentarz, by ciotki w ciężkich futrach mogły się ładniej prezentować. Ze mnie też, niestety, wyłazi co jakiś czas – nie oprę się pokusie zabrania hotelowych mydełek, jeśli zaszaleję i kupię egzotyczny owoc, poczekam aż się lekko nadpsuje i dopiero wtedy zjem, nie dla rozkoszy podniebienia, ale by się nie zmarnował, a zamiast pigułek antykoncepcyjnych używam zaklęć i modlitw. Ale z tym walczę: jestem wykształcona, subtelna i tolerancyjna, znam języki obce, jeżdżę po świecie – czuję się prawdziwą Europejką”*.
 
 
 
--

* Marta Łosiak „Swojszczyzna” w antologii „Nie pytaj o Polskę”, wydawnictwo AMEA 2009, str. 167-168

Pisarstwo! Kocham tę dziedzinę sztuki! Kocham, bo tylko w niej można być młodym, dobrze zapowiadającym się artystą także po pięćdziesiątce. Ale… mniejsza z tym.
 
„Nie pytaj o Polskę” to zbiór osiemnastu opowiadań, nowel oraz… innych tekstów, młodych współczesnych polskich pisarzy płci obojga. Najmłodszy z nich, Szymon Wigienka, urodził się w 1994 roku. „Polska”,...

Kalejdoskop ludzkich losow...Polakow, szukajacych normalnosci poza krajem. Czy im sie udalo? Warto zjarzec i przekonac sie

Kalejdoskop ludzkich losow...Polakow, szukajacych normalnosci poza krajem. Czy im sie udalo? Warto zjarzec i przekonac sie

Co oznacza bycie Polakiem i ten cały patriotyzm? Dumę, wstyd czy może równoważnię? Na to pytanie odpowiedź próbowali znaleźć polscy pisarze. Książka jest zbiorem opowiadań. Takie wydania mają to do siebie, że jedne teksty podobają nam się bardziej inne mniej. Ponieważ autorami są młodzi ludzie patriotyzm przedstawiony jest w nowym, świeżym świetle. W tych tekstach stawia się na relacje międzyludzkie i odchodzi się od wielkiej historii, którą stale mamią nas politycy. My Polacy jesteśmy kapitałem społecznym naszego kraju, jego przyszłością, w którą trzeba inwestować by osiągnąć zyski. Niezależnie od tego, na który koniec świata uciekniemy nasze korzenie zawsze nas „dopadną”. Jeśli się ich wyprzemy w naszym sercu powstanie wielka pustka. Przy odpowiednim nastawieniu mogą być czymś, co popchnie nas dalej, otworzy drzwi do lepszego świata.
Zastanawiałam się, czemu niektóre opowiadania mnie drażniły, czułam niesmak. Okazało się, że to nie jest wina pisarzy, ich stylu etc. Oni po prostu pokazali rzeczywistość taką, jaka jest, nie koloryzowali jej. Przelali na papier wszystko to, co się dzieje na polskich ulicach w tych małych i wielkich miastach. Nie zostawili też cienia nadziei w moim sercu. Ci, o których mowa już się nie zmienią, ale możemy nie dopuścić do tego by „powstali” kolejni. Kolejni zgorzkniali, traktujący przekleństwa jak przecinki, niewidzący przyszłości, negujący wszystkich i wszystko.
Oprócz patriotyzmu w różnych obliczach wszystkie prace ( przynajmniej w moim odczuciu) łączy poczucie melancholii, trwające od pierwszego do ostatniego opowiadania. Nie ważne czy mowa o ojcu próbującym walczyć z niesprawiedliwą żoną czy też o wdowie przełamującej swoje obawy wobec homoseksualistów. To kolejny dowód na to, że od własnych korzeni uciec nie możemy. Daleko nam do temperamentu południowców. Nie oznacza to jednak, że jesteśmy gorsi. Każdy kraj i jego mieszkańcy ma swoje dobre i złe strony. Wykorzystajmy tą książkę jako katharsis przeszłości i początek przyszłości, która tylko od nas zależy.
Dobre, bo Polskie. :-)

Co oznacza bycie Polakiem i ten cały patriotyzm? Dumę, wstyd czy może równoważnię? Na to pytanie odpowiedź próbowali znaleźć polscy pisarze. Książka jest zbiorem opowiadań. Takie wydania mają to do siebie, że jedne teksty podobają nam się bardziej inne mniej. Ponieważ autorami są młodzi ludzie patriotyzm przedstawiony jest w nowym, świeżym świetle. W tych tekstach stawia...

Świetne opowiadania na temat patriotyzmu w naszych czasach. Zabawne, pouczające, czasem ironiczne. Bardzo polecam.

Świetne opowiadania na temat patriotyzmu w naszych czasach. Zabawne, pouczające, czasem ironiczne. Bardzo polecam.

Posiadam, bardzo chętnie przekażę osobie bardziej zainteresowanej :)

Posiadam, bardzo chętnie przekażę osobie bardziej zainteresowanej :)

Chyba nie lubię opowiadań i zbiorów różnych autorów. Nie dokończyłam, co może niestety znaczyć, że opuściłam coś jednak fajnego. Ale nie jestem w stanie mimo mojej nerwicy natręctw.

Chyba nie lubię opowiadań i zbiorów różnych autorów. Nie dokończyłam, co może niestety znaczyć, że opuściłam coś jednak fajnego. Ale nie jestem w stanie mimo mojej nerwicy natręctw.

nic dobrego. schemat za schematem. tyle w tej sprawie

nic dobrego. schemat za schematem. tyle w tej sprawie