Przeczytałam w moim życiu wiele książek. Jednak po raz pierwszy zdarzyło mi się skończyć lekturę, a kolejnego dnia zacząć ją od początku. Nie chciałam się z Faulknerem rozstać, zbyt szybko umykały strony, a historia wciągnęła mnie tak mocno, że chciałam przeżyć ją jeszcze raz.
Fabuła jest może i prosta, ale sposób pisania i prowadzenia narracji bardzo gęsty i migoczący znaczeniami. "Kiedy umieram" wymaga uważnej lektury, może i rozpisania bohaterów na głosy. Każdy rozdział to strumień świadomości innej postaci, dzięki czemu przedstawiane wydarzenia są pogłębione i naznaczone przeżyciami kilku osób.
W niezbyt długiej historii poznajemy losy całej rodziny, ich problemy, postawę życiową, umiejętność radzenia sobie (albo i nie) z przeciwnościami, jakich doświadczają. Bundrenowie są ludźmi prostymi, ale Faulkner dając im głos, nie pozbawia ich szacunku.
Z zazdrością przeczytałam, że "Kiedy umieram" jest lekturą w krajach anglosaskich, życzyłabym sobie żeby polskie dzieci poznawały literaturę poprzez właśnie takie głębokie historie, mówiące wiele o kondycji ludzkiej.
Polecam. Książka zostanie w pamięci na całe życie.

Przeczytałam w moim życiu wiele książek. Jednak po raz pierwszy zdarzyło mi się skończyć lekturę, a kolejnego dnia zacząć ją od początku. Nie chciałam się z Faulknerem rozstać, zbyt szybko umykały strony, a historia wciągnęła mnie tak mocno, że chciałam przeżyć ją jeszcze raz.
Fabuła jest może i prosta, ale sposób pisania i prowadzenia narracji bardzo gęsty i migoczący...