Oto nieopatrznie szczerość została wzięta za pychę i skryła się za plecami swojej aroganckiej przeciwniczki. Wywołując gniew wielkiego majestatu nie wiedziała, jak ogromne konsekwencje może przynieść rzucenie królewskiej klątwy na prawość i uczciwość. Wojna charakterów, która od wieków rozpala czytelników "Króla Leara", wybuchła nagle i miała krwawy przebieg. Bo trzeba Wam wiedzieć, że jeśli szekspirowskie cechy ludzkiej osobowości toczą ze sobą bój, to trup ściele się gęsto a porywczość wygrywa z umiarem. Człowiecze przywary to główni bohaterowie wszystkich tragedii Williama Szekspira i już od małego można za ich pomocą uczyć, jak żyć, aby nie szkodzić innym. "Kto chce lepszego, często dobre gnębi" - niech powyższy cytat uświadomi nadgorliwcom złudność ich marzeń o lepszym ale o wiele trudniejszym do ukształtowania świecie.

Gdy wygnamy rozum, to zaraz wejdzie szaleństwo. To nie błazeńskie wywody a prawda, która mogłaby się stać motywem przewodnim "Króla Leara". W rzeczywistości, dworski trefniś lepiej by się sprawował na królewskim tronie, niż niejeden szlachetnie urodzony. Przynajmniej nie ulegałby tak łatwo pochlebstwom, przemawiającym przez ludzi o chytrych oczach ale kamiennych sercach. Szekspir w bardzo pomysłowy sposób przedstawił życiową mądrość, zgodnie z którą "gałęzie odcięte od pnia zawsze uschną". Jednak czy mądrość potrafi przywrócić skradziony zdrowy rozsądek i nagrodzić prostoduszność, przekonajcie się sami.

Perypetie Leara ukazują, że złe ostrze może mieć dwa końce. Utkana z misternych podstępów fabuła dramatu przedstawia kraj, w którym łotrowska nikczemność ujeżdża poczciwą głupotę. Kłamstwo, korzystające z oparcia w mocach nadprzyrodzonych, zamienia przyzwoitość w występek. Zawiść nieprawego łoża z nienawiścią odpycha wszystko, co tylko nie jest jej miłe a odrzucona miłość czeka cierpliwie na ojcowską litość. Miłość w tej tragedii jest zbyt milcząca aby mogła wywalczyć należne jej miejsce. Nie zmieni losu przygotowanego przez starczy upór ale chociaż osłodzi żal, bijący ze stron dramatu angielskiego poety.

Czy warto jeszcze czytać dzieła tak odległych nam czasowo twórców? Chętnie przywołam tu słowa szekspirowskiego Edgara, który mówi:

"Pójdź Panie. Oto szczyt. Stój nieruchomo.
Jak trwoży, jaki zawrót głowy niesie
Spojrzenie w głąb tak straszliwą!"

Jak wiele mogą świadczyć powyższe zdania o śmiałkach, dostępujących wyróżnienia w postaci możliwości wspięcia się na szczyty literatury światowej. Bo literatura ta jest najwyższych lotów a tylko najwytrwalsi mogą ją zdobyć i ogarnąć wzrokiem. Kto raz zachłysnął się twórczością Williama Szekspira, ten nigdy nie zrezygnuje z trwożliwych spojrzeń, rzucanych aż po horyzont umysłu. To daje wielkie poczucie niemierzalności wszystkiego co piękne i kunsztownie wykonane. Takie są bez wątpienia dzieła Williama Szekspira.

Oto nieopatrznie szczerość została wzięta za pychę i skryła się za plecami swojej aroganckiej przeciwniczki. Wywołując gniew wielkiego majestatu nie wiedziała, jak ogromne konsekwencje może przynieść rzucenie królewskiej klątwy na prawość i uczciwość. Wojna charakterów, która od wieków rozpala czytelników "Króla Leara", wybuchła nagle i miała krwawy przebieg. Bo trzeba Wam...