Tym czym autor już na początku przyciąga uwagę czytelnika jest uczynienie kota narratorem swojej książki. Mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać, że taki zabieg uczyni powieść magiczną, baśniową, ale nie ma nic bardziej mylącego. Postać kota jest tutaj surowym krytykiem, obserwatorem trafnie oceniającym otaczający go świat ludzi. Głównymi bohaterami jego obserwacji jest Kushami, w którego domu mieszka oraz odwiedzający go goście. Kushami to leniwy, ospały, cierpiący na chroniczne bóle żółądka nauczyciel języka angielskiego, a wśród znajomych pozwolę sobie wyróżnić Meiteia oraz Kangetsu. Ten pierwszy jest człowiekiem beztroskim, podchodzącym do tradycji i obyczajów z nadmierną swobodą. Jego postać charakteryzuje się wyjątkowo kpiącym podejściem do poważnych spraw i bardzo sztywnym do spraw błahych. Kangetsu to młody naukowiec, który staje się głównym obiektem zainteresowania bogatych sąsiadów właściciela kota. Często przedstawia wyniki swoich badań nad rzeczami absurdalnymi i nieprzydatnymi, które bardziej można uznać za ciekawostkę niż znaczące odkrycie.

Najmocniejszą stroną tej książki są niezwykłe dialogi pełne absurdów. Przywodziły mi na myśl skecze Monty Pythona i w mojej głowie te rozmowy między bohaterami stawały się właśnie takimi gagami. Dialogi te osłupiały mnie, bawiły, a najczęściej pozostawiały z bieganiną myśli i pytaniem O co chodzi? albo raczej Whaaaat? rozbrzmiewającym w głowie. Szczególnie rewelacyjny jest ten dotyczący roli indywidualizmu w społeczeństwie i snute przez Meiteia wizje przyszłości, w których to nadmiernie rozwinięta osobowość każdego człowieka ma doprowadzić do wyginięcia ludzkości. Naprawdę czytając te prognozy uśmiałam się do łez. Równie rewelacyjna była opowieść Kangetsu o zakupie skrzypiec. Ciągnęła się w nieskonczoność i wystawiła nie tylko czytelnika, ale również książkowych bohaterów na niezłą próbę cierpliwości. Zapamiętałam z niej głównie światło słonecznie, nie posuwający się do przodu czas i owoce kaki.

Jestem kotem zaliczyłabym raczej do trudniejszych powieści z jakimi przyszło mi się zmierzyć. Może wynika to z faktu, że wcześniej przeczytałam na jakie zjawiska jest satyrą i czytając za bardzo chciałam je wszystkie zauważyć. Niestety moja wiedza na temat historii Japonii jest tak znikoma, że odniosłam porażkę. Ten brak luzu odebrał mi trochę przyjemności z dzieła Sōseki, ale i tak zapisze się ono w mojej pamięci. Pozytywnie.

całość na:http://bookiemonster.blox.pl/2014/12/Jestem-kotem-Natsume-S333seki.html

Tym czym autor już na początku przyciąga uwagę czytelnika jest uczynienie kota narratorem swojej książki. Mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać, że taki zabieg uczyni powieść magiczną, baśniową, ale nie ma nic bardziej mylącego. Postać kota jest tutaj surowym krytykiem, obserwatorem trafnie oceniającym otaczający go świat ludzi. Głównymi bohaterami jego obserwacji jest...