Muszę przyznać McCaffrey jedno - już ponad cztery dekady temu osiągnęła poziom godny błyszcząco-wampirzych odpowiedników z lat ostatnich.
Nie powinno się na siłę czepiać się braku głębi bohaterów? Byłoby cudownie, gdyby którykolwiek ze wspomnianych posiadał JAKĄKOLWIEK osobowość! Bo rozwój, zmiana charakteru pod wpływem zdarzeń byłaby zrozumiała, ale gdy mam do czynienia z zupełnie odmiennym zachowaniem na przestrzeni kilku rozdziałów, zastanawiam się, czy ktoś tu nie ma osobowości wielorakiej. Wszyscy, na przykład. Powściągliwy dowódca skrzydła smoków? Fajnie, niech nawet ma te swoje napady gniewu, to ładne, ale być jednocześnie miękką kluchą, śmieszkiem (nieśmiesznym, ale wszyscy obecni się śmieją - za dużo oparów fosfiny?), zaborczym partnerem i paragonem czystości? Chyba nope. True blondi z nadludzkimi mocami? Spoko. Jednak byłoby milej, gdyby nie była jednocześnie mózgowcem i dziecinną, porywczą, zazdrosną laseczką, rozwiązującą zagadki nieosiągalne dla innych, podejmującą nieodpowiedzialne ryzyko, by przy pomocy deus ex machina (zawsze spoko) uratować książkę przed katastrofą niekonsekwentnego budowania napięcia.
"Nie jestem twórczynią romansów!", jak zawsze twierdziła - owszem, bo nie można nazwać romansem sceny gwałtu przeradzającej się w pełnowartościową miłość, w mgnieniu oka swoją drogą. Gdyby mnie dopadła smocza gorączka zalotów i skończyłoby się to dzikim seksem z praktycznie obcym (i nieszczególnie lubianym) facetem, trauma byłaby murowana. Ewidentnie, ze mnie też jest ciepła klucha, bo pewnym damom to się najwyraźniej podoba. Nie ma to jak mieć największego "spiżowego smoka"...

Muszę przyznać McCaffrey jedno - już ponad cztery dekady temu osiągnęła poziom godny błyszcząco-wampirzych odpowiedników z lat ostatnich.
Nie powinno się na siłę czepiać się braku głębi bohaterów? Byłoby cudownie, gdyby którykolwiek ze wspomnianych posiadał JAKĄKOLWIEK osobowość! Bo rozwój, zmiana charakteru pod wpływem zdarzeń byłaby zrozumiała, ale gdy mam do czynienia z...