Jeśli chcielibyśmy usadzić bohaterów tej powieści przy jednym stole, powstał by iście surrealistyczny obraz, który może nawet zyskałby sławę "Ostatniej wieczerzy", za sprawą swej niedorzeczności: morderca Peter, jakby nie patrzeć mało groźny, w pomarańczowej szacie więźnia uśmiechający się do Josie, która w przestrachu rzuca na boki niebieskimi oczami osoby toczącej wojny samej ze sobą, obawiając się że choćby jej własny cień ją zdemaskuje i wyzna wszystkim, że córka sędzi Cormier wcale nie jest chodzącym ideałem
"[..]... nie różnimy się niczym od Petera. Tyle że niektórym z nas udaje się to ukryć lepiej od pozostałych. Ale w gruncie rzeczy jakie to ma znaczenie, czy udajesz, że jesteś niewidzialnym człowiekiem, czy też kimś, kogo każdy chciałby w tobie widzieć? Tak czy inaczej - nie jesteś sobą."
Do tego mamy rodziców zbrodniarza, dziękujących wszystkim olimpijskim bogom za okazję spędzenia z synem czasu w miejscu innym niż więzienna cela. "Łatwo być dumnym z dziecka, które ma same szóstki i zdobywa zwycięskie punkty dla swojej drużyny - takie dzieci są powszechnym zachwytem. Ale prawdziwym wyzwaniem jest odnalezienie czegoś godnego miłości w dziecku, które jest powszechnie znienawidzone."
Najciekawszą część stołu stanowiło by jednak dziesięć duchów, dusze pozbawione ciał, z których flaki wyleciały podczas tragedii w Stearling High. Obok nich przysiedliby się nastolatkowie o zniekształconych twarzach, John z urazem mózgu, który z ledwością jest w stanie powiedzieć że jego imię to właśnie John, kilka inwalidów...i rodzice wszystkich ofiar, którzy tak naprawdę umarli już w chwili gdy się dowiedzieli o śmierci swoich pociech, a wydają się być żywi ponieważ posiadają ciała i sprawnie działające organizmy.
Nad ich wzburzonymi emocjami próbowałby zapanować detektyw Durcharme, ale pewnie niewiele by z tego wynikło i z takiej mieszanki osobowości mielibyśmy kolejne ofiary.
Może byłby to naprawdę tragiczny obraz...ale w moim przekonaniu warto byłoby to zobaczyć, tak samo jak warto przeczytać "Dziewiętnaście minut".
"Peter zrobił to, o czym sekretnie marzyli wszyscy inni: był, choćby tylko przez dziewiętnaście minut, kimś, kto nie pozwolił się osądzać."

Jeśli chcielibyśmy usadzić bohaterów tej powieści przy jednym stole, powstał by iście surrealistyczny obraz, który może nawet zyskałby sławę "Ostatniej wieczerzy", za sprawą swej niedorzeczności: morderca Peter, jakby nie patrzeć mało groźny, w pomarańczowej szacie więźnia uśmiechający się do Josie, która w przestrachu rzuca na boki niebieskimi oczami osoby toczącej wojny...