Gdy czytam drugą część powieści, która zrobiła na mnie duże wrażenie, stawiam przed sobą często wiele znaków zapytania. Największym pytajnikiem jest ten, który zadaje pytanie: czy zagłębienie w lekturze nie doprowadzi to stanu emocjonalnej pustki, która utwierdzi mnie w przekonaniu, że temat i kreatywność autora zmalała do zera i nie obwieszcza już nic nowego? Jest to sporych rozmiarów obawa i niejeden czytelnik zniechęca się powtarzalnością wydarzeń i zwykłym brakiem pomysłów na coś nowego, świeżego, może wręcz odkrywczego.

Bałam się właśnie tak o „Kasztelankę”. Bałam, bo w głowie siedziały mi recenzje innych czytelników, którzy właśnie brak świeżości zarzucają drugiemu tomowi. Zadawałam sobie pytanie: Czy duet Iny Lorentz pociągnie wątki średniowiecznego wygnania z miasta, ciągłych gwałtów i wszędobylskiego nierządu? W końcu te tematy, które polubiłam i chłonęłam w „Nierządnicy” mogłyby stać się męczarnią i zmęczeniem tematu w „Kasztelance”…

Jak bardzo nie zawiodła mnie druga część sagi wiem tylko ja sama. Nie zgodzę się z opiniami, jakoby „Kasztelanka” była nużąca. Kolejne wydarzenia z życia bohaterów poświadczyły, że pomysłów na rozwinięcie akcji w bezwzględnych mrokach średniowiecza jest aż nadto, by czytelnik połykał strony.

Całą recenzję znajdziecie na blogu: http://mozaika-literacka.blogspot.com/

Gdy czytam drugą część powieści, która zrobiła na mnie duże wrażenie, stawiam przed sobą często wiele znaków zapytania. Największym pytajnikiem jest ten, który zadaje pytanie: czy zagłębienie w lekturze nie doprowadzi to stanu emocjonalnej pustki, która utwierdzi mnie w przekonaniu, że temat i kreatywność autora zmalała do zera i nie obwieszcza już nic nowego? Jest to...