Los zderzył mnie z książkami Joanny Kruszewskiej i było to całkiem przyjemne zderzenie.
Po „Awarię uczuć” sięgnęłam więc jak po pewniaka. Wiadomo, druga powieść Autorki (pierwsza i trzecia bardzo mi się podobały), zabawna okładka, wielce obiecujące streszczenie „na plecach” książki.
Czytam więc, czytam, no i… jakoś nie chce mnie porwać. Ki diabeł? Przecież wszystko jest tak, jak w powieści dla trzydziestoparolatek być powinno. Jest młoda (wciąż jeszcze – wedle okładki) bohaterka, która ma stabilną sytuację życiową (praca, mieszkanie, ukochany), aż tu nagle stabilizacja się sypie i Matylda musi na nowo poskładać się z drobniutkich kawałeczków. Oczywiście w końcu to zrobi – znajdzie pomysł na siebie i na szczęście. A ci, którzy na to jej szczęście dybali, zostaną przykładnie ukarani.
Akcja toczy się wartko, jest spora dawka niepewności co do dalszych losów bohaterki, jest tak modny ostatnio kontrast między miastem a sielską prowincją, jest wreszcie pokazana (z trzech stron) siła macierzyństwa.
A zatem, co mi nie pasowało? Nie wiem. Może właśnie prostota tej recepty na książkę? Może zbytnia jej bajkowość? A może to, że język dziewiętnastoletniej siostry bohaterki wydaje się zarażać rzeczywistość ludzi starszych o całą dekadę? Wszystko jedno, nie pasowało i tyle.
Już, już miałam potraktować to jako nieudany przerywnik w dorobku Autorki (kolejną według chronologii jej powieść przeczytałam wcześniej i wzbudziła we mnie bardzo pozytywne odczucia) i zapomnieć o tej nomen omen „Awarii”, ale podkusiło mnie, żeby wejść na Lubimy Czytać.
I co widzę? „Najlepsza powieść Joanny Kruszewskiej” i do tego ponad setka zainteresowanych czytelniczek. Z wrażenia usiadłam i siedzę do tej pory. Posiedzę tak jeszcze trochę, poczekam, aż zobaczę, czyje poglądy przeważą.

Los zderzył mnie z książkami Joanny Kruszewskiej i było to całkiem przyjemne zderzenie.
Po „Awarię uczuć” sięgnęłam więc jak po pewniaka. Wiadomo, druga powieść Autorki (pierwsza i trzecia bardzo mi się podobały), zabawna okładka, wielce obiecujące streszczenie „na plecach” książki.
Czytam więc, czytam, no i… jakoś nie chce mnie porwać. Ki diabeł? Przecież wszystko jest...