"Idę do domu. Świetnie się bawiłem."

Książka kpiarza i frustrata. W dodatku dość pewnego siebie, by opisać swe frustracje i kpiarstwa. Zresztą co innego mógłby robić w dzisiejszym świecie humanista i socjalista, jak sam siebie określił Kurt Vonnegut niż dawać upust swym fizjologicznym potrzebom. "Bo humor to fizjologiczna reakcja na strach".

Pisanie zbioru esejów "Człowiek bez ojczyzny" było chyba próbą ogarnięcia rzeczywistości, która wciąż zadziwiała 83 letniego pisarza i wciąż nieco przerażała. Zaakceptował już w sobie tę cząstkę, w której tkwi trauma wojny. Ściera się teraz z brakiem wniosków z tego, co zostało dane ludziom jako historia. Dużym zawodem dla niego jest Ameryka. Jako potomek imigrantów z Niemiec ma wiele szacunku wobec tej idei i dużo pogardy dla jej wypaczenia. Poświęca temu dużo miejsca, bolejąc nad upadkiem ideałów i profesjonalizmu w politycznym działaniu. Jakby wiedząc, że to już koniec, chciał jeszcze kimś potrząsnąć. wyrwać jednostki z armii zgadywaczy, jak nazywa współczesną elitę amerykańską, uwolnić zapatrzonych żołnierzy ze szponów tych osobowości psychopatycznych . "Albo uprawiajcie bezpieczny seks, albo emigrujcie stąd".

Ale ta książka jest o wiele bardziej uniwersalna. To, o czym pisze odnosi się raczej do gatunku ludzkiego niż konkretnego narodu. Albo raczej do konkretnego Kurta Vonneguta w jego bardzo osobistej i intymnej sytuacji. Każda drobna czynność, którą wykonuje musi mieć dla niego sens z punktu widzenia kosmosu. I Boga? "Nie wiem jak ty, ale ja wyznaję zdezorganizowaną religię. Należę do bezbożnego nieładu. Nazywamy się Drobne rzeczy są wystarczająco ważne, by się nad nimi pochylić, by oddać im hołd. Bo poza nimi "to już koniec dobrych wieści o czymkolwiek. System immunologiczny planety próbuje pozbyć się ludzi. A to jest pewna droga w tym kierunku".

Krótko mówiąc - ironicznie i na serio Vonnegut ostrzega nas i dziwi się, opisuje i podsumowuje. Jest marsjaninem, który próbuje przemówić nam do rozsądku. I niech każdy rozstrzygnie po przeczytaniu, czy wraca na Marsa razem z nim.


"(...) to, co sprawiło, iż życie jest dla mnie warte zachodu, oprócz muzyki, to wszyscy święci, jakich spotkałem, którzy mogą być wszędzie. Poprzez świętych mam na myśli ludzi, którzy zachowali się przyzwoicie w tym uderzająco nieprzyzwoitym społeczeństwie".

"Idę do domu. Świetnie się bawiłem."

Książka kpiarza i frustrata. W dodatku dość pewnego siebie, by opisać swe frustracje i kpiarstwa. Zresztą co innego mógłby robić w dzisiejszym świecie humanista i socjalista, jak sam siebie określił Kurt Vonnegut niż dawać upust swym fizjologicznym potrzebom. "Bo humor to fizjologiczna reakcja na strach".

Pisanie zbioru esejów...