6 opowiadań i nowela.
Opowiadania od początku kojarzyły mi się z Bablem, Kalfusa cechuje podobna, głęboko humanistyczna wrażliwość. Napisane są pięknym językiem, rysują rzeczywistość wielowarstwową, smutną, piękną, straszną, zabawną. Nie ma tu pozerstwa ani sentymentalizmu, podkreślam to, bo dla mnie fakt, że Amerykanin, który był raptem 4 lata w Moskwie porwał się na zobrazowanie szerokiego spektrum radzieckiej rzeczywistości, był podejrzany. Szukałam fałszu. Tymczasem to w ogóle nie są opowiadania o Związku Radzieckim opowiedziane z perspektywy nowojorczyka. Gdybym czytała je bez nazwiska autora byłabym pewna, że napisał to Rosjanin.
Gwoli ścisłości dodam, że zawarta w zbiorze baśń „Sól” podobała mi zdecydowanie mniej niż cała reszta tekstów. Różni się też gatunkowo od całej reszty ostatnia nowela. Nie ma już w niej tej reporterskiej bezstronności. Jest smutniej, a gorzki romantyzm tej historii budzi mój wewnętrzny sprzeciw. Ale to świetny tekst.
I bardzo dobra książka.

6 opowiadań i nowela.
Opowiadania od początku kojarzyły mi się z Bablem, Kalfusa cechuje podobna, głęboko humanistyczna wrażliwość. Napisane są pięknym językiem, rysują rzeczywistość wielowarstwową, smutną, piękną, straszną, zabawną. Nie ma tu pozerstwa ani sentymentalizmu, podkreślam to, bo dla mnie fakt, że Amerykanin, który był raptem 4 lata w Moskwie porwał się na...