"Nie byli bliźniakami, chociaż często było rozpoznać, który jest który, tak bardzo brakowało im osobowości."

"Wysoki smagły muzyk zaszył się w muzykę jak dzikie zwierzę."

"Skojarzyło jej się to z magicznymi sztuczkami Izraela. Banalny przedmiot zyskuje na wartości w chwili, kiedy jest skryty pod kapeluszem albo w różowej mgiełce szybkiego ruchu ręki. Jakże nas raduje jego powrót!"

"Jej jedyną ambicją życiową było przeczytanie wszystkich istniejących książek."

"Namiętność Lidii do czytania, rozwiązłe oddanie autorowi, było w niej najbardziej seksowne. Kiedy brała w objęcia książkę, stawała się całkowicie bezbronna wobec awansów autora. Przyjmowała każdą zniewagę, łykała każde kłamstwo i pozostawała wierna nawet w obliczu niewierności i zepsucia autora. Bez względu na moc żarówki nad głową pogrążała się w tekście bez reszty. Zawsze przejeżdżała swoją stację metra, nawet jeśli czytała na stojąco, wciśnięta pomiędzy innych pasażerów."

"Mówisz jak bolszewik. Nie dlatego czytam. Śmiertelnie mnie nudzi literatura jako lekarstwo, literatura jako terapia, literatura jako polityka, literatura jako światło przewodnie ludzkości. Ani trochę mnie nie obchodzi, co pisarze mają do powiedzenia o tak zwanym świecie. Dlaczego mieliby wiedzieć lepiej ode mnie? Czy ktoś naprawdę wierzy, że pisarz z racji swojego zawodu jest uczciwy albo współczujący, albo chociaż inteligentny? Spójrz na życie większości pisarzy, najlepszych pisarzy, to są łajdacy i hipokryci. Zacznijmy od Świętego Lwa. Dlaczego jego pogląd na kwestie moralne ma być pouczający? A dowód na to stanowią czytelnicy. Czy z zasady są milsi niż nieczytający? Bardziej moralni? Mają bardziej udane życie?"

"Nie byli bliźniakami, chociaż często było rozpoznać, który jest który, tak bardzo brakowało im osobowości."

"Wysoki smagły muzyk zaszył się w muzykę jak dzikie zwierzę."

"Skojarzyło jej się to z magicznymi sztuczkami Izraela. Banalny przedmiot zyskuje na wartości w chwili, kiedy jest skryty pod kapeluszem albo w różowej mgiełce szybkiego ruchu ręki. Jakże nas raduje jego...

Rosja po raz kolejny. Rosja jako stan umysłu i systemu bardziej niż geograficzna rzeczywistość.

Kilka opowiadań i jedna nowela w bardzo przyjemny sposób różniąc się między sobą sprawiają przyjemność czytelnikowi. Śmierć wujka Stalina, śmiercionośny pierwiastek, piekiełko literackie jak za Bułhakowa...

Przyjemne. Niezobowiązujące.Tematyka jak w "Witajcie w Rosji" Głuhowskiego, ale bez szczypty fantastyki kryjącej się między okładkami nowszego zbioru.

Rosja po raz kolejny. Rosja jako stan umysłu i systemu bardziej niż geograficzna rzeczywistość.

Kilka opowiadań i jedna nowela w bardzo przyjemny sposób różniąc się między sobą sprawiają przyjemność czytelnikowi. Śmierć wujka Stalina, śmiercionośny pierwiastek, piekiełko literackie jak za Bułhakowa...

Przyjemne. Niezobowiązujące.Tematyka jak w "Witajcie w Rosji"...

To siedem opowieści przedstawiających rzeczywistość nie tylko radzieckiej Rosji. Mrocznych, przygnębiających opowieści. Językiem bardzo wyrazistym, oryginalnym, sugestywnym, nierzadko dosadnym Ken Kalfus, amerykański pisarz nagrodzony za tę książkę The New York Times Notable Book of Year przedstawia:
- próbę sprzedaży materiału rozszczepialnego do produkcji bomby atomowej niezorientowanym bandytom, którzy mylą pluton a z narkotykami ("PU - 239")
- dziewczynkę, która przerażona niezrozumiałym dla niej pojawieniem się krwi miesięcznej, a potem powszechnym płaczem z powodu śmierci Stalina czuje się jej winna ("Andżelika 13")
- historię kilku młodych rosyjskich Żydów, którzy jadą na Syberię, by w bardzo trudnych klimatycznie warunkach zasiedlać jako osadnicy w stworzony przez Stalina Żydowski Obwód Autonomiczny("Birobidżan")
- przeżycia Gagarina w ostatnią noc przed lotem w Kosmos ("Orbita")
- historie ze środowiska służących systemowi sowieckiemu literatów, kupowanych przez komunistów za możliwość wydania książki za daczę ("Pieriepiełkino")
i "Budionowsk" oraz "Sól", których mi się nie chce opisywać. Ale podam cytaty z "Budionowska":
- w podrozdziale BRAKI: "Gdyby mieli wszystkie zęby, ich uśmiechy byłyby drapieżne"
- "Slepe wiwaty telewizora, jego zakłócenia to jedyny dźwięk nocy" itd
Warto przeczytać w "Budionowsku" podrozdział G-7, o samym ataku na szpital z zakładnikami Basajewa.

Oprócz "Biribidżanu" o rosyjskich Żydach poruszyła mnie i (dobiła) opowieść "PU - 237". Uwagę moją obudził też fragment "Orbity" przedstawiający losy Siergieja Korolowa, twórcy programu kosmicznego z czasu, gdy ginął zesłany na Syberię. "Andżelikę 13" Ken Kalfus napisał bardzo sugestywnie, obrazowo. Może dlatego odrzucało mnie od niej.
Zmęczyła mnie ta książka. Nie zgadzam się na porównanie tej literatury przez Village Voice (na okładce książki) z Czechowem. Bohaterowie opowiadań Czechowa (akurat z dwa dni temu płakałam nad jego "Archiriejem") mimo swej śmieszności budzą we mnie współczucie. Tu nie polubiłam nikogo (oprócz może żydowskich bohaterów, których było mi po ludzko bardzo szkoda, a którzy jednocześnie porwali mnie swoim pragnieniem utworzenia Izraela w lodach Syberii). Te opowieści pokazują nam obraz Rosji, dla której nie ma nadziei, a wg mnie tam gdzie są ludzie tam jest i nadzieja. Także w Rosji.


CYTATY:
- "Upał pachnie jak krew".
- "Znalazł się w krainie, gdzie przemoc jest najbardziej stabilną i wartościową walutą"
- " Najbardziej lubiłem czytać w pociągu, gdzie książka trzęsła mi się na kolanach niczym żywe stworzenie, a każda strona pochłaniała kilometr drogi lub dwa"
- "Doskonale zdawałem sobie sprawę, że sama publikacja przydaje twórczości blasku. Rękopis jawi się człowiekowi zupełnie nagi"

kopia mojego postu na blogu valley-of-dance i ze strony nietylkoindie.pl

To siedem opowieści przedstawiających rzeczywistość nie tylko radzieckiej Rosji. Mrocznych, przygnębiających opowieści. Językiem bardzo wyrazistym, oryginalnym, sugestywnym, nierzadko dosadnym Ken Kalfus, amerykański pisarz nagrodzony za tę książkę The New York Times Notable Book of Year przedstawia:
- próbę sprzedaży materiału rozszczepialnego do produkcji bomby atomowej...

6 opowiadań i nowela.
Opowiadania od początku kojarzyły mi się z Bablem, Kalfusa cechuje podobna, głęboko humanistyczna wrażliwość. Napisane są pięknym językiem, rysują rzeczywistość wielowarstwową, smutną, piękną, straszną, zabawną. Nie ma tu pozerstwa ani sentymentalizmu, podkreślam to, bo dla mnie fakt, że Amerykanin, który był raptem 4 lata w Moskwie porwał się na zobrazowanie szerokiego spektrum radzieckiej rzeczywistości, był podejrzany. Szukałam fałszu. Tymczasem to w ogóle nie są opowiadania o Związku Radzieckim opowiedziane z perspektywy nowojorczyka. Gdybym czytała je bez nazwiska autora byłabym pewna, że napisał to Rosjanin.
Gwoli ścisłości dodam, że zawarta w zbiorze baśń „Sól” podobała mi zdecydowanie mniej niż cała reszta tekstów. Różni się też gatunkowo od całej reszty ostatnia nowela. Nie ma już w niej tej reporterskiej bezstronności. Jest smutniej, a gorzki romantyzm tej historii budzi mój wewnętrzny sprzeciw. Ale to świetny tekst.
I bardzo dobra książka.

6 opowiadań i nowela.
Opowiadania od początku kojarzyły mi się z Bablem, Kalfusa cechuje podobna, głęboko humanistyczna wrażliwość. Napisane są pięknym językiem, rysują rzeczywistość wielowarstwową, smutną, piękną, straszną, zabawną. Nie ma tu pozerstwa ani sentymentalizmu, podkreślam to, bo dla mnie fakt, że Amerykanin, który był raptem 4 lata w Moskwie porwał się na...

Szkoda, że autor zdradził, że historie zawarte w tej książce nie są na faktach, może bardziej zaciekle by się ją czytało.. Tytuł ciekawy, powiedziałabym nawet, że może wciągać, ale czytając zawartość tego nie robi, a szkoda.. Ale za to można do tych opowieści wracać w każdej chwili.

Szkoda, że autor zdradził, że historie zawarte w tej książce nie są na faktach, może bardziej zaciekle by się ją czytało.. Tytuł ciekawy, powiedziałabym nawet, że może wciągać, ale czytając zawartość tego nie robi, a szkoda.. Ale za to można do tych opowieści wracać w każdej chwili.

Zbiór opowiadań o rosyjskiej duszy - jedne lepsze, inne mniej, ale warto moim zdaniem je przeczytać z uwagi na trochę inny sposób pisania o Rosji - nie z perspektywy człowieka, który urodził i wychował się w Związku Radzieckim, a z perspektywy pisarza amerykańskiego, który z Rosją ma wiele wspólnego. W niektórych utworach widać różnicę, jednak w noweli zamykającej ten zbiór pisarz wykazał się nie ladą znajomością realiów komunizmu i płynnie skomponował historię, która być może zaistniała w dziejach dokładnie w takim kształcie.

Zbiór opowiadań o rosyjskiej duszy - jedne lepsze, inne mniej, ale warto moim zdaniem je przeczytać z uwagi na trochę inny sposób pisania o Rosji - nie z perspektywy człowieka, który urodził i wychował się w Związku Radzieckim, a z perspektywy pisarza amerykańskiego, który z Rosją ma wiele wspólnego. W niektórych utworach widać różnicę, jednak w noweli zamykającej ten zbiór...

Przeczytałam dla opowiadania "PU-239". Niestety jest to jedyne z całej książki, które zapada w pamięć, reszty po kilku latach od przeczytania zupełnie już nie pamiętam.

Przeczytałam dla opowiadania "PU-239". Niestety jest to jedyne z całej książki, które zapada w pamięć, reszty po kilku latach od przeczytania zupełnie już nie pamiętam.