Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o kocie, który żyje i nie żyje jednocześnie, popatrzyłem się z zaciekawieniem na nauczyciela w liceum i zacząłem grzebać w podstawach fizyki kwantowej. Kiedy na studiach powiedziano mi, że nie da się cząstki zlokalizować i zmierzyć jednocześnie, nie zrobiło to już na mnie większego wrażenia.

Na 'Alicję...' trafiłem całkiem przypadkiem. Szukałem akurat na bibliotecznej półce jednej z kosmologicznych pozycji Hellera. Stała w złym miejscu, wziąłem ją do ręki, by przełożyć na właściwe miejsce i... Zamiast znaleźć się na regale, trafiła w moje ręce.

Przyznam szczerze, zaskoczenie książką było niemałe. Ubranie podstaw w teorii kwantów w tak zgrabną opowieść to wręcz mistrzostwo. Zaskakuje zarówno sama kocnepcja, jak i humor. Ten ostatni, niestety, miejscami jest nieco wymuszony, lecz może wina nie leży tu po stronie autora, a tłumaczenia? Moje wątpliwości budzą też objaśnienia zamieszczone przez autora dla fizycznych żółtodziobów. Obawiam się, że mogą one być niewystarczające.

Mam nadzieję, że książka ta trafi w ręce młodych ludzi, nawet licealistów, i skłoni ich do podjęcia lektury i studiów nad tym działem nauki.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o kocie, który żyje i nie żyje jednocześnie, popatrzyłem się z zaciekawieniem na nauczyciela w liceum i zacząłem grzebać w podstawach fizyki kwantowej. Kiedy na studiach powiedziano mi, że nie da się cząstki zlokalizować i zmierzyć jednocześnie, nie zrobiło to już na mnie większego wrażenia.

Na 'Alicję...' trafiłem całkiem przypadkiem....