Całkiem miła to była lektura. Na tyle, że mam wrażenie, iż zapamiętam ją na dłużej (co przyznam przy romansach historycznych nie zdarza się zbyt często;).
Pierwszy raz czytałam Woodiwiss i pozytywnie mnie autorka zaskoczyła. Bardzo mi odpowiada jej styl narracji, który jest niesamowicie plastyczny, co bardzo ułatwia czytelnikowi 'wejście' w świat wykreowany przez autorkę.
Sama opowieść nie jest być może zbyt oryginalna, ale styl w jakim autorka ją przedstawia sprawia, że czyta się ją z zapamiętaniem i przejęciem.
Pewnie nie wszystkim taki styl narracji będzie odpowiadał, bo to co dla mnie jest urzekające dla kogoś może być rozwlekłe i nudne. Ja jednak uważam, że dobrze jest tak jak jest i polecam wszystkim miłośniczkom dobrych romansów:)
PS. Najbardziej zapamiętam chyba samą końcówkę książki, kiedy to Cerynise sama, samiusieńka rozprawia się z dybiącymi na jej życie złoczyńcami, w sposób, który jak dotąd kojarzyłam tylko z Kevinem (z filmu "Kevin sam w domu":). Może i było to naiwne, ale 'łyknęłam', to nie narzekając, bo przecież właśnie za to kocham romanse, że pozwalają wierzyć w to, że zło zawsze będzie ukarane, a dobro zwycięży :) A ta scena naprawdę miała swój urok. Kto czytał, ten wie, kto nie czytał, niech nadrobi koniecznie ;)

Całkiem miła to była lektura. Na tyle, że mam wrażenie, iż zapamiętam ją na dłużej (co przyznam przy romansach historycznych nie zdarza się zbyt często;).
Pierwszy raz czytałam Woodiwiss i pozytywnie mnie autorka zaskoczyła. Bardzo mi odpowiada jej styl narracji, który jest niesamowicie plastyczny, co bardzo ułatwia czytelnikowi 'wejście' w świat wykreowany przez autorkę....