Ten romans historyczny jest powiązany z książką "Kwiat i płomień", gdyż dotyczy następnego pokolenia rodziny Birmingham. Nie jest to najatrakcyjniejsza powieść pani Woodiwiss, która czasem potrafi zagrać na emocjach (i to niekoniecznie tych dobrych). Ale raczej nie tutaj.
Spora część książki to podróż przez ocean i snujące się w tym czasie wątpliwości uczuciowe pary bohaterów. Dywagacje młodej kobiety doprowadzają ją na skraj nonsensownych decyzji. Całe szczęście nie zostają one podjęte i sytuacja zmienia się na sielankową. Jednak żeby nie było zbyt różowo pojawia się wątek kryminalny i zamachy na życie bohaterki.
Całość jest ciut przydługa i momentami trywialna, a jednak...
Autorka potrafiła poprowadzić opowieść. Książkę czytało się sprawnie i przyjemnie. To bardzo relaksująca lektura.
Wydaje się, że romanse K.E. Woodiwiss wyróżniają się wśród innych dzieł tego typu, chociaż zupełnie nie umiem rozsądnie uzasadnić czym.

Ten romans historyczny jest powiązany z książką "Kwiat i płomień", gdyż dotyczy następnego pokolenia rodziny Birmingham. Nie jest to najatrakcyjniejsza powieść pani Woodiwiss, która czasem potrafi zagrać na emocjach (i to niekoniecznie tych dobrych). Ale raczej nie tutaj.
Spora część książki to podróż przez ocean i snujące się w tym czasie wątpliwości uczuciowe pary...

niebotycznie rozwleczona historia miłosna, z zabójstwami w tle.

niebotycznie rozwleczona historia miłosna, z zabójstwami w tle.

Całkiem miła to była lektura. Na tyle, że mam wrażenie, iż zapamiętam ją na dłużej (co przyznam przy romansach historycznych nie zdarza się zbyt często;).
Pierwszy raz czytałam Woodiwiss i pozytywnie mnie autorka zaskoczyła. Bardzo mi odpowiada jej styl narracji, który jest niesamowicie plastyczny, co bardzo ułatwia czytelnikowi 'wejście' w świat wykreowany przez autorkę.
Sama opowieść nie jest być może zbyt oryginalna, ale styl w jakim autorka ją przedstawia sprawia, że czyta się ją z zapamiętaniem i przejęciem.
Pewnie nie wszystkim taki styl narracji będzie odpowiadał, bo to co dla mnie jest urzekające dla kogoś może być rozwlekłe i nudne. Ja jednak uważam, że dobrze jest tak jak jest i polecam wszystkim miłośniczkom dobrych romansów:)
PS. Najbardziej zapamiętam chyba samą końcówkę książki, kiedy to Cerynise sama, samiusieńka rozprawia się z dybiącymi na jej życie złoczyńcami, w sposób, który jak dotąd kojarzyłam tylko z Kevinem (z filmu "Kevin sam w domu":). Może i było to naiwne, ale 'łyknęłam', to nie narzekając, bo przecież właśnie za to kocham romanse, że pozwalają wierzyć w to, że zło zawsze będzie ukarane, a dobro zwycięży :) A ta scena naprawdę miała swój urok. Kto czytał, ten wie, kto nie czytał, niech nadrobi koniecznie ;)

Całkiem miła to była lektura. Na tyle, że mam wrażenie, iż zapamiętam ją na dłużej (co przyznam przy romansach historycznych nie zdarza się zbyt często;).
Pierwszy raz czytałam Woodiwiss i pozytywnie mnie autorka zaskoczyła. Bardzo mi odpowiada jej styl narracji, który jest niesamowicie plastyczny, co bardzo ułatwia czytelnikowi 'wejście' w świat wykreowany przez autorkę....

Typowy romans. Tak nieprawdopodobne zbiegi okoliczności i tak przewidywalne zakończenie, że nie ma przyjemności z czytania "Nieuchwytnego płomienia".
Pełny zawód, bo Kathleen E. Woodiwiss potrafi tworzyć naprawdę ciekawe romanse historyczne.

Typowy romans. Tak nieprawdopodobne zbiegi okoliczności i tak przewidywalne zakończenie, że nie ma przyjemności z czytania "Nieuchwytnego płomienia".
Pełny zawód, bo Kathleen E. Woodiwiss potrafi tworzyć naprawdę ciekawe romanse historyczne.

Książke czytało się lekko, z uśmiechem na twarzy. Idealna na długie nudne wieczory :)

Książke czytało się lekko, z uśmiechem na twarzy. Idealna na długie nudne wieczory :)