Z głowną bohaterką cyklu Domu Nocy rozstaliśmy się w momencie odkrycia przez nią strasznej prawdy - jej mentorka Neferet nie jest uosobieniem dobra a jej najlepsza przyjaciółka Stevie Rae.. No cóż, nie jest do końca sobą.

Moja przygoda z historią Redbirdówny rozpoczęła się stosunkowo niedawno; mama podarowała mi pierwszą część sagi, pt. Naznaczona". Do tej pory wydano dwa kolejne tomy. Dziś chcę zastanowić się czy "Wybrana" jest książką godną polecenia.

Zacznę może od negatywów. Najważniejszym wątkiem fabuły, który wprost "razi po oczach" jest życie uczuciowe Zoey. Wiemy, że jej oficjalnym chłopakiem jest wampir Eric, Heath to ludzki chłopak, z którym jest skojarzona i Loren, wychwalany pod niebiosa nauczyciel, z którym traci dziewictwo, tylko po to by za chwilę dowiedzieć się, że stan rzeczy jest inny aniżeli się spodziewała. Trzech jednocześnie? Co za dużo, to nie zdrowo. Zważywszy również na to, że w pierwszej części Eric był kreowany na jej wielką miłość i bratnią duszę (nagle czar prysł?), a Hetah na totalnego kretyna, powoduje to u mnie lekkie zniesmaczenie.

Mam również wiele zastrzeżeń co do tłumaczenia książki. Początkowo wydawało mi się, że nieudolny slang młodzieżowy połączony z językiem literackim jest wynikiem współpracy matki z córką (obie piszą tę powieść). Wystarczyło jednak zerknąć do oryginału, by przekonać się, że (przykładowo) wspomniany "ojciach" nie ma nic wspólnego ze "step - loser". Podobnie sytuacja wygląda z rażącymi wprost: "podpieszczaniem się", "o cholerką" i "chęcią na zimnego browarka". Czytając takie wyrażenia (po których następuje "ciepło jadła przyjemnie rozgrzewało") chce się wprost wołać o pomstę do nieba.

Kolejnym irytującym nawykiem (autorek? tłumacza?) jest powtarzanie przy każdym kontakcie Zo z babcią, że u-we-tsi a-ge-hu-tsa to czirokieskie słowo oznaczające córkę. Naprawdę, my już to wiemy. Gro czytelników to młodzież, nie grozi im jeszcze skleroza.

Głównym złem wcielonym jest Neferet. Wiadomo to z części drugiej. Dziwne jednak jest dla mnie to, że konfrontacja pomiędzy jej osobą a osobą Zoey ma miejsce (po raz kolejny) dopiero pod koniec lektury. W międzyczasie można pozałatwiać swoje sprawy, wyżalić się przyjaciołom, zdradzać chłopaka.. Ech.

Plusem jest za to postać Afrodyty. Poznajemy ją jako przewodniczącą Cór Ciemności, złośliwą, bezwzględną osobę, obdarzoną przez Nyks darem przewidywania przyszłości. Następnie dowiadujemy się, że winę za jej charakter ponoszą rodzice dziewczyny - zbyt wymagający wobec córki. Postać ta przechodzi diametralną przemianę.

Atutem są również postaci przyjaciół Zoey. Każdy z nich jest inny, na swój sposób ciekawy. Są uosobieniem prawdziwej przyjaźni - ufają Zo, pomagają jej, mimo iż nie jest z nimi szczera. Niestety, zaufanie lega w gruzach, gdy jej kłamstwa wychodzą na jaw. Traci wszystkich.

Fabuła książki jest płynna, wydarzenia w niej przedstawione są spójne; wynikają z siebie nawzajem. Choć akcja (podobnie jak w poprzednich domach) trwa zaledwie kilka dni, na monotonię mimo wszystko narzekać nie można. Opisy są ciekawie i to właśnie wciąga, zachęca do kontynowania czytania. Świat przedstawiony jest niepowtarzalny; walorem jest na pewno pomysł fundamentalnego wątku o bogini Nyks i ceremoniach Cór Ciemności. Aż czuje się przypływ żywiołów!

Pomimo tak wielu niedociągnięć i minusów, związałam się emocjonalnie z tą książką. Można przymknąć oko na wiele rzeczy, gdy autorki potrafią sprawić, by pomiedzy czytelnikiem a bohaterami dzieła nawiąła się specyficzna więź. Tak jest w tym przypadku. Po prostu MUSZĘ wiedzieć co wydarzy się dalej. Czy Zoey odzyska przyjaciół? Wróci do Ericka? Uda jej się zdemaskować Neferet? Z niecierpliwością czekam na "Nieposkromioną".

Z głowną bohaterką cyklu Domu Nocy rozstaliśmy się w momencie odkrycia przez nią strasznej prawdy - jej mentorka Neferet nie jest uosobieniem dobra a jej najlepsza przyjaciółka Stevie Rae.. No cóż, nie jest do końca sobą.

Moja przygoda z historią Redbirdówny rozpoczęła się stosunkowo niedawno; mama podarowała mi pierwszą część sagi, pt. Naznaczona". Do tej pory wydano dwa...