Joy Fieldig jest jedną z moich ulubionych autorek i jest tak nie bez powodu, uwielbiam styl pisania tej pani, uwielbiam w sposób w jaki buduje napięcie w prezentowanej historii, a przede wszystkich to jak tworzy swoje postacie – tak, że niemal od razu stają się nam one bliskie nawet gdy są skrajnie różne niż my. „Już nie płacz” jest kolejną książką, którą dosłownie pochłonęłam, albo raczej, która dosłownie pochłonęła mnie na kilka dobrych godzin.

Bonnie Wheeler jest szczęśliwą matką trzyletniej Amandy i równie szczęśliwą żoną reżysera telewizyjnego – Roda. Ma pracę, którą uwielbia, przyjaciół na których może polegać i mimo nie najlepszych kontaktów z rodziną wiedzie spokojny, przyjemny żywot o jakim zawsze marzyła. Niestety szczęście Bonnie pęka jak bańka mydlana wraz z niepokojącym telefonem od byłej żony Roda – Joan. Kobiety umawiają się na spotkanie do którego jednak nie dochodzi – Bonnie odnajduje zwłoki kobiety, tym samym stając się główną podejrzaną. Ale to dopiero początek jej kłopotów, z dnia na dzień bowiem ona i wiecznie zapracowany Rod stają się opiekunami dwójki jego nastoletnich dzieci. W jej życie ponownie wkroczy też jej tajemniczy brat przypominając o bolesnej przeszłości. Bonnie odkrywa, że nie wszystko co się dzieje wokół niej jest takie jak dotąd sądziła. Komu może zaufać i kto uwierzy jej przeczuciu, że życiu jej i małej Amandy grozi niebezpieczeństwo?

Czyta się świetnie. Książka w pewien sposób przypomina mi „Patrz jak Jane ucieka”, w każdym razie niektóre elementy są bardzo podobne – nie jest to według mnie jednak jakąś wielką wadą, wręcz przeciwnie, ostatecznie bowiem historia i tak jest bardzo oryginalna. Jedyne co mnie drażniło, to niezdecydowanie bohaterki, która niezliczoną ilość razy zadaje sobie z niedowierzaniem pytanie „co ja robię?”, co ją jednak nigdy nie powstrzymuje. W pewien sposób dodaje jej to jednak autentyczności.

Cóż więcej mogę powiedzieć o „Już nie płacz”? Świetna książka, po prostu polecam.

Joy Fieldig jest jedną z moich ulubionych autorek i jest tak nie bez powodu, uwielbiam styl pisania tej pani, uwielbiam w sposób w jaki buduje napięcie w prezentowanej historii, a przede wszystkich to jak tworzy swoje postacie – tak, że niemal od razu stają się nam one bliskie nawet gdy są skrajnie różne niż my. „Już nie płacz” jest kolejną książką, którą dosłownie...