"Strategia antylop" to książka o masakrze w Rwandzie. O tym, że cały cywilizowany świat udawał, że nie widzi, jak na jego oczach odbywa się niewyobrażalna rzeź.
"Strategia antylop" to książka niezwykła, bo zbiera głosy tych, którzy ocaleli i tych, którzy mordowali.
Świadectwo to jest tym cenniejsze, że niełatwe do uzyskania. Hutu mogli przecież obawiać się, że wyznanie win ściagnie na nich wreszcie zemstę. Tutsi z kolei uważali, że nie mają prawa opowiadać o rzezi, bo ją przeżyli, prawdziwymi ofiarami byli dla nich ci, których wymordowano.

Ale "Strategia antylop" skupia się na tym, jak wygląda zycie w Rwandzie po tym "straszliwym wypadku Historii".
Ocaleni i mordercy mówią, czy mozna wierzyć w Boga, który na to pozwolił. Czy można się go bać po tym, jak bało się maczet. Czy mozna na niego liczyć. Czy mozna należeć do Kościoła, którego Papież milczał.
Jean Hatzfeld przypomina, ze sprawców ludobójstwa nie mozna było nalezycie ukarać. Na dziesięciu Rwandyjczyków ponad siedmiu to Hutu. Nie miałby kto pracować, gdyby mordercy siedzieli w więzieniach.
Ocaleni mówią o próbach pojednania, o tym czy możliwe jest wspólne zycie. Wszyscy przypominają, że Hutu i Tutsi się wzajemnie potrzebują.
Udają, że uporali się z przeszłością, ale wiedzą, że "Zaufanie zostało wygnane z Rwandy. Minie wiele pokoleń zanim tu powróci."

"Strategia antylop" to lektura obowiązkowa, ciężko będzie o niej zapomnieć. Jedyne, co możemy jeszcze zrobić po holokauście, po rzezi Ormian i po masakrze w Rwandzie to pamiętać.

"Strategia antylop" to książka o masakrze w Rwandzie. O tym, że cały cywilizowany świat udawał, że nie widzi, jak na jego oczach odbywa się niewyobrażalna rzeź.
"Strategia antylop" to książka niezwykła, bo zbiera głosy tych, którzy ocaleli i tych, którzy mordowali.
Świadectwo to jest tym cenniejsze, że niełatwe do uzyskania. Hutu mogli przecież obawiać się, że wyznanie win...